Tanuki-Manga

Dwudziestojednoletnia Nicoletta (bez wykształcenia, bez zawodu, pod opieką dziadków – jak by brzmiały pierwsze słowa z przesłuchania, gdyby coś ukradła) przyjeżdża do Rzymu. Po co właściwie przyjeżdża, tego sama nie wie. Niby po to, aby pogodzić się z matką, tyle że chętniej by powiedziała matce, co o niej myśli. Ostatecznie jednak nie kończy pod mostem, ale zakochuje się w szefie kelnerów w restauracji prowadzonej przez matkę, i aby być bliżej niego, załatwia sobie pracę jako pomoc kuchenna. Brzmi niezbyt zachęcająco? Na szczęście komiks przyrządzony został całkiem nieźle, nawet jeżeli poszczególne składniki nie są najlepszej jakości.

Pierwszym, co rzuca się w oczy po otwarciu komiksu, jest kreska, niezbyt przypominająca tę znaną z wydanych u nas mang. Najbardziej jej widoczną cechą jest całkowity brak poszanowania dla proporcji i anatomii. Usta wędrujące pod ucho, wydłużone i dziwnie pokręcone tułowia, patykowate nogi – wszystko to tworzy unikatowy styl, który pewnie mało komu przypadnie do gustu. W żadnym razie nie jest to jednak kreska uproszczona. Postacie mają niezwykle bogatą mimikę, można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że autorce udało się nie przerysować dwukrotnie tej samej twarz. Jednocześnie łatwo jest odróżnić bohaterów, tak jakby autorka wręcz założyła się z kimś, że będzie w stanie narysować sześciu starszych mężczyzn w okularach tak, aby byli całkowicie różni. Inna sprawa, że Natsume Ono wybrała sobie temat bardzo wdzięczny dla tego rodzaju twórczości, albowiem łatwiej portretować twarz starszą, bardziej wyrazistą, aniżeli ludzi młodych. Co więcej, w niemal każdym kadrze obecne są tła, często bardzo proste (np. fragment okna czy mebel), ale i tak wystarczające, aby uniknąć wrażenia, że postacie żyją w nie­‑świecie niczym w Szninklu. Nie można też nie zwrócić uwagi na znakomite operowanie czernią (bodaj od lektury Clover nie widziałem lepszego) – coś, co zawsze budziło moje uznanie, a rzadko można znaleźć w mandze. Natomiast zawiedzie się ktoś, kto oczekiwał, że oczami bohaterów zobaczy kawałek Rzymu. Nic z tych rzeczy – cała akcja toczy się w prostych, anonimowych wnętrzach i gdyby odpowiednio zmienić imiona, mogłaby toczyć się gdziekolwiek na świecie.

Chociaż samą restaurację poznajemy oczami młodziutkiej Nicoletty, trzeba powiedzieć, że świat Ristorante Paradiso to świat ludzi dojrzałych. Nie sądzę, abym pomylił się zbytnio, szacując że średnia wieku postaci grubo przekracza 40 lat. Nie pozostaje to bez wpływu na fabułę (Claudio, ukochany Nicoletty, jest mocno od niej starszy), ale tworzy też ciekawe tło (rodzina, praca) dla postaci, dzięki któremu cała historia nie sprawia wrażenia zawieszonej w próżni. Główna bohaterka prezentuje się całkiem nieźle, przynajmniej na tle niedorobionych dziwadeł, zaludniających karty zwykłych mang. Szczęśliwie nie jest to ten osobliwy, a powszechny w mandze rodzaj „normalności”, czyniący z postaci kompletną niedojdę potykającą się o własne nogi. Nie jest może zbyt rozgarnięta, brak jej pomysłu na życie, a zadurzenie w Claudiu nieco śmieszy, ostatecznie jednak wszystkie te cechy czynią z niej postać wiarygodną – normalną dziewczynę z prowincji, która w gruncie rzeczy sama nie wie, po co przyjechała do Rzymu. O postaciach drugoplanowych – włączając w to Claudia – niewiele da się powiedzieć, autorka bowiem koncentruje się na ich cechach związanych bezpośrednio z fabułą komiksu, wszystko pozostałe zaniedbując. Rozwinięty został jedynie wątek właściciela restauracji i jego brata Gigiego, zostało to jednak zrobione na tyle nieciekawie, że można pożałować poświęconych nań stron.

Trzeba zresztą powiedzieć, że fabuła w Ristorante Paradiso nie należy do wybitnych. Krótkie streszczenie zamieszczone na wstępie niniejszej recenzji, oddaje ją niemal w całości. Na pierwszym planie obserwujemy niezbyt interesujące zadurzenie głównej bohaterki w Claudiu, w tle postępuje zbliżenie Nicoletty z matką, jeszcze dalej plączą się ze swymi miniwątkami statyści, i to wszystko. Żadnych zwrotów akcji czy niespodzianek tu nie spotkamy, fabuła toczy się prosto i przewidywalnie od pierwszych stron. Pewnie można było bardziej się postarać, ale z drugiej strony, dzięki takiej formule komiks czyta się szybko i bez wysiłku; przypomina to słuchanie starej, ogranej melodii. Jedyny wątek, który wzbudził moje zainteresowanie, dotyczył stosunków Claudia i jego byłej żony Gabrielli, być może dlatego, że jako jedyny miał prawdziwy potencjał fabularny – widać, że para ta miała ciekawą przeszłość, a i Gabriella wydaje się bardziej interesującą osobą niż pustogłowa Nicoletta. Byłby z tego materiał na solidny komiks obyczajowy, ale cóż, o ile wiem, autorka w kontynuacji poszła w okruchy życia. Szkoda.

Ristorante Paradiso to komiks dosyć uniwersalny, o szerokiej grupie odbiorców – chyba tylko poważna alergia na wątki romantyczne, względnie niechęć do bardzo nietypowej kreski mogą stanowić przeciwskazania dla potencjalnych czytelników. Przy wszystkich wymienionych wyżej wadach, komiks czyta się szybko i przyjemnie. Polecam jako sympatyczną lekturę na popołudnie, w miejsce kolejnego Pratchetta czy Honor Harrington – dla odprężenia w sam raz.