Tanuki-Manga

Życie Olgi układa się wspaniale. Ma świetną pracę, oddanych przyjaciół oraz spełniającego każdą jej zachciankę kochającego męża, który jest właścicielem niezwykle popularnej restauracji Casetta dell’orso. Jednak pewnego wieczoru pojawia się problem i to nie byle jaki. Dwudziestojednoletni problem o imieniu Nicoletta. Jest ona córką Olgi, porzuconą przez matkę ze względu na niechęć ukochanego do ślubu z rozwódką. Nicoletta przyjeżdża, by odbudować relacje z matką, choć o wiele bardziej wolałaby zrujnować jej małżeństwo, wyjawiając kim jest naprawdę. Niepewna, co właściwie zrobić, rozpoczyna życie w Rzymie, na razie jako „córka znajomych” Olgi. Poznaje bliżej obsługę restauracji, którą stanowią wyłącznie mężczyźni po pięćdziesiątce, obowiązkowo noszący okulary. Dziewczyna zbliża się zwłaszcza do szefa kelnerów – Claudia, w którym, niejako wbrew sobie, się zakochuje.

Głównym wątkiem mangi wydaje się zauroczenie Nicoletty znacznie starszym od niej mężczyzną, równie ważny okazuje się jednak także ten pokazujący relacje dziewczyny z matką. Nie są to bynajmniej jedyne historie, o jakich opowiada komiks. Autorka pokazuje również życie osobiste innych postaci, takich jak Claudio czy mąż Olgi. Manga ma może nieszczególnie porywającą i trochę „porozbijaną” fabułę, ale nie ona jest tu najważniejsza. Wszystkie zawarte w niej wątki mają na celu pokazanie, jak skomplikowana może być miłość i jak wiele ma ona twarzy – to nie tylko romantyczne, nieodwzajemnione uczucie Nicoletty, ale też te mniej oczywiste, jak troska, zmartwienie czy rozpieszczanie ukochanej osoby.

Bohaterowie są bardzo zróżnicowani pod względem charakteru i wyglądu, a jednocześnie wiarygodni. Niewiele jednak dowiadujemy się o większości z nich, głównie przez niewielką objętość mangi – wiemy jedynie, że na przykład Gigi jest nietowarzyski i ekscentryczny, Claudio uprzejmy, a Luciano szorstki. Bliżej przyjdzie nam poznać jedynie Nicolettę. Jest zagubiona, nie ma planu na przyszłość, nie potrafi nawet stwierdzić, czy to, co czuje do Claudia, to rzeczywiście miłość. To normalna dziewczyna, lecz nie sprawia to bynajmniej, że jest nudna czy też denerwująca, co bywa częstą przypadłością tego typu postaci. Jest przy tym bardzo odważna i nie boi się mówić, co myśli.

Najmocniejszą stronę mangi stanowi rysunek. Specyficzna, oryginalna kreska Natsume Ono nie wszystkim musi przypaść do gustu, odbiega bowiem mocno od klasycznego sposobu rysowania mang. Styl może na pierwszy rzut oka wydawać się uproszczony i dość szkicowy, jednak nic bardziej mylnego. Każdy kadr jest bardzo dopracowany, niemal na każdym pojawia się też jakiś element tła, nawet jeśli to tylko pojedyncza kreska. Każda postać jest charakterystyczna, niepodobna do żadnej innej. Ponieważ w większości bohaterowie to dojrzali ludzie, ich twarze są pełne detali i wyraziste, a mimika niesamowicie rozbudowana. Można bez najmniejszego problemu odczytać emocje postaci. Autorka nie musiała w ogóle uciekać się do typowych dla japońskich komiksów dodatków mających w tym pomagać – jak podkreślające daną minę tło czy mocno przerysowana, przesadna ekspresja. Jedyny zarzut, jaki można by postawić pod względem grafiki, to dość luźne podejście do kwestii proporcji ciała.

Ristorante Paradiso to manga o uczuciach. Nie jest to tytuł, który można polecić komuś złaknionemu akcji lub wartkiej fabuły. To komiks dla kogoś, kto szuka w mangach emocji, romantyzmu, lubiącego opowieści o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Natsume Ono bardzo dobrze wymierzyła obszerność utworu, czyniąc z niego krótką i miłą lekturę, idealną do czytania w wolnej chwili. Niczym dolce podane do kawy we włoskiej kawiarni.