Tanuki-Manga

Nikt lepiej od samej Anny nie wie, ile wysiłku musiała włożyć w naukę w celu dostania się do szkoły, do której uczęszcza jej kuzyn, a zarazem nieodwzajemniona miłość, Reiji. Obiekt westchnień jednak nie wydaje się tym faktem zachwycony, dlatego na rozpoczęciu roku zabrania jej zbliżać się do siebie w szkole. Tego samego dnia Anna poznaje również słodką Rumi i, jak się niebawem okazuje, cała trójka trafia do tej samej klasy. Tak rozpoczyna się historia tego miłosnego trójkąta.

Fabuła ewidentnie do wymagających nie należy, jednak nie zrażajcie się powyższym opisem – pomimo dosyć banalnych założeń jest prowadzona w sposób ciekawy i na pewno może zainteresować amatorów shoujo – zresztą, kto zna pozostałe mangi Iou Sakisaki, wie, że z prostych rzeczy potrafi ona stworzyć historie urocze i wciągające; podobnie jest i w tym przypadku.

W zasadzie mamy tu tylko troje bohaterów pełniących ważne role, reszta to statyści bądź postacie drugoplanowe (jak na przykład siostry Torimaki), których głównym zadaniem jest potajemne wzdychanie do Reijiego. Wracając do naszego tria: Anna to miła, życzliwa dziewczyna, pieczołowicie skrywająca uczucia względem kuzyna, czemu właściwie trudno się dziwić, skoro na każdym kroku dostaje potwierdzenie tego, że ich potencjalny związek mógłby nie spotkać się z aprobatą społeczeństwa. Reiji natomiast to ten sławny już typ opanowanego w każdej sytuacji szkolnego bożyszcza. Traktuje Annę dość chłodno, jednak gdy pojawia się taka konieczność, do głosu dochodzi jego troskliwsza strona i staje wtedy w obronie kuzynki. Autorce chwali się, że wydarzenia przedstawiła tylko i wyłącznie z perspektywy protagonistki – dzięki temu pewien element zaskoczenia spełnił swoją rolę i naprawdę poczułam się zdziwiona rozwojem wydarzeń. Ów element związany jest z osobą Rumi – chodzącej słodyczy, która za uroczą twarzyczką ukrywa nieco kłótliwe i pyskate usposobienie. W jej przypadku na plus zalicza się także pewien wyeksploatowany schemat, z pewnością dobrze wszystkim znany – w kim zakocha się popularny chłopak, jeśli bohaterka co rusz uświadamia mu, że nie jest taki idealny i bez przerwy się z nim sprzecza? Tak się jednak składa, że autorka „ugryzła” ten schemat z nieco innej strony i to nie Anna jest tego typu postacią, ale właśnie Rumi, co dodatkowo komplikuje sytuację tej pierwszej, znajdującej się raczej na straconej pozycji. Łatwo postawić się na miejscu Anny i zrozumieć, na czym polega największy problem – chciałaby powiedzieć ukochanemu, co czuje, ale z drugiej strony wie, że ludzie nie spojrzą na kuzynostwo przychylnym okiem. Z czasem też zaczyna podejrzewać, że Reiji i jej nowa przyjaciółka mogą czuć do siebie miętę. Jak to jednak zwykle bywa, istnieje niestety druga strona medalu, związana z przedstawieniem wydarzeń tylko z punktu widzenia Anny – otóż nie mając wglądu w uczucia i myśli pozostałej dwójki, możemy odnieść wrażenie, że kulminacja miłosnego wątku w ostatnich rozdziałach poprowadzona jest na chybcika; moim zdaniem opowiedzianej historii na dobre wyszłoby wydłużenie jej o ten jeden rozdział, tak niestety można odczuć pewien niedosyt.

Jeśli chodzi o stronę graficzną mangi, to jestem pozytywnie zaskoczona projektami postaci. Gdybym miała określić kreskę jednym słowem, na myśl przyszłoby mi wyłącznie „czysta”, bo taka jest w istocie. Na twarzach nie ma żadnych zbędnych detali, wyglądają na wręcz wygładzone, szczególnie idealne rysy Reijiego sprawiają imponujące wrażenie. W swoich mangach autorka często tworzy postacie o buzi aniołka i tym razem padło na Rumi – ma wielkie oczy, rumieńce i jasne loczki na głowie. Postacie wyglądają więc pierwszorzędnie. Gorzej sprawa ma się z tłami, bo tych praktycznie nie ma, a jeśli już są, to zazwyczaj ograniczają się do pojedynczej ławki szkolnej lub szafki, zaś ewenementem jest widok korytarza czy wnętrza klasy. Tła więc straszą albo białą pustką, albo (nieco rzadziej) rastrami. Z drugiej strony świetnie wykorzystano tu coś, co zwykłam nazywać „potencjałem oczu” i co Sakisaka stosuje bardzo często, a mianowicie zbliżenia na oczy. Czasami kierunek i rodzaj spojrzenia, poza samym budowaniem nastroju, mówią czytelnikowi o wiele więcej niż zbędne słowa.

Blue to opowieść o nieodwzajemnionej miłości, pokazana w ciekawy sposób. Polecam ją przede wszystkim wielbicielom shoujo i romansów; nie jest to lektura przedramatyzowana (co można by podejrzewać ze względu na pokrewieństwo bohaterów), poza tym liczy tylko cztery rozdziały, zatem przeczytanie jej nie zabierze dużo czasu, a zapewniam, że nikt nie będzie żałować tej godzinki.