Tanuki-Manga

Kto by pomyślał, że zwykły wypad nad morze będzie miał tak nieoczekiwane skutki? Zadurzony w Ritsuko Kaoru bardzo szybko odkrywa, że przyczyną dziwnego zachowania Sentaro jest dziewczyna, którą spotkali w czasie wycieczki. W dodatku okazuje się, że owa tajemnicza piękność uczęszcza do tej samej szkoły i ma na imię Yurika. Nastoletni pianista postanawia więc zabawić się w Kupidyna, przy okazji mając nadzieję, że w ten sposób uda mu się zbliżyć do własnego obiektu westchnień. Chłopak nie zdaje sobie jednak sprawy, że jego „misterny” plan może przynieść więcej szkód niż korzyści…

To dopiero drugi tom, a już dzieje się całkiem sporo, w szczególności jeśli chodzi o relacje między bohaterami. Narratorem niezmiennie jest Kaoru, ale scenariusz nie skupia się tylko na jego wzdychaniu do Ritsuko, a dość szybko przechodzi również do innych bohaterów. To swego rodzaju cisza przed burzą, ale wbrew pozorom akcja ani na moment nie staje w miejscu. Swoją drogą warto wspomnieć, że Yurika, która pojawiła się na moment w poprzednim tomie, w tym już na dobre zadomowiła się w gronie głównych bohaterów. Żeby nie zdradzać zbyt wiele szczegółów, napiszę, że nie tylko będzie ona bardzo istotna dla trójkąta Kaoru­‑Ritsuko­‑Sentaro, ale sama w sobie okaże się jedną z ciekawszych postaci.

Podobnie jak w poprzedniej części, również tu znalazło się miejsce dla dodatkowej historyjki, która ponownie nie jest związana z główną treścią, ale stanowi wyjątkowo smakowity kąsek dla miłośników słodko­‑gorzkich opowiastek z pierwiastkiem nadnaturalnym. Tak więc, idąc drogą razem z Kaoru i spółką, zdecydowanie nie możecie przegapić Zjazdu.

Od strony technicznej tomik prezentuje się tak samo jak poprzedni. Duży format ułatwia czytanie i pozwala cieszyć oko charakterystyczną kreską pani Kodamy. Tym razem na prostej, ale wyjątkowo schludnie (swoją drogą, bardzo, ale to bardzo podoba mi się projekt tytułu – ta nutka jest przeurocza!) prezentującej się obwolucie znalazł się rozrabiaka Sentaro, którego uczucie do Yuriki staje się motorem napędowym kolejnych wydarzeń. W środku znajdziemy spis treści, który wbrew pozorom naprawdę się przydaje, bo praktycznie wszystkie strony są ponumerowane (a jeśli są wyjątki, to pojedyncze). Śnieżnobiały, choć może nieco zbyt cienki papier, wyrazisty druk i porządna edycja sprawiają, że całość jest wyjątkowo przejrzysta. Tłumaczenie z kolei może niektórym wydawać się nieco dziwne, ale mnie wspomniany już przy okazji recenzji pierwszego tomu zabieg stylizacji niesamowicie się spodobał, zwłaszcza że wypowiadane przez bohaterów kwestie brzmią bardzo naturalnie. Błędów ortograficznych czy interpunkcyjnych nie stwierdziłam. Na końcu znajdziemy jednostronicowy dodatek od autorki (posłowie oraz króciutki komiks) i stopkę redakcyjną. Reklam brak.