Tanuki-Manga

Koseiowi udało się w końcu opanować targające nim uczucia – i chociaż to niedopuszczalne, po raz trzeci w trakcie występu zmienia sposób i tempo wykonywania jednego utworu. Krytycy mogą sobie jednak schować swoje uwagi kieszeni, ponieważ publiczność jest oczarowana. W efekcie Kosei ostatecznie żegna się z matką i staje niezależnym pianistą. Jakiś czas później nasz bohater dowiaduje się, dlaczego Kaori nie dotarła na koncert. Na widok uśmiechniętej dziewczyny siedzącej na szpitalnym łóżku u Arimy odzywa się dawna trauma, a chociaż ona zapewnia, iż to tylko rutynowe badania, ja jestem już na sto procent przekonana, że widzę nad jej głową widmo kostuchy niecierpliwie wywijającej kosą.

Pożegnanie Koseia z matką zajmuje pół tomu i jest pełne interesujących retrospekcji z czasów, kiedy pani Arima jeszcze żyła. Niestety, muszę powiedzieć, że bardzo mi się nie podoba to, co robi autor mangi – mianowicie stara się wybielić matkę Arimy, tłumacząc, że wszystko to robiła dla dobra i przyszłości Koseia, bo już niedługo miało jej zabraknąć i kto się wtedy zaopiekuje jej synkiem? No, nie. Bicie dziecka jest nadal biciem, a zmuszanie go do ciężkiego, nieustannego treningu (chłopczyk nawet nie bardzo miał się kiedy bawić!) to znęcanie się. Matka Koseia to zła matka i usprawiedliwianie takiej postawy jest szkodliwe.

Obwoluta tomiku siódmego jest utrzymana w letniej, wakacyjnej kolorystyce, a na okładce tym razem widzimy Tsubaki i Koseia. Jak dla mnie super, jako że od początku kibicuję tej parze, chociaż z tomu na tom mam coraz wyraźniejsze przeczucie, że nic z tego nie będzie i każde z nich pójdzie ostatecznie swoją drogą prowadzącą do dojrzałości i dorosłości. Wewnątrz tomik prezentuje się bardzo porządnie pod względem wykonania: jakości tuszu, papieru i tłumaczenia. Jako że od jakiegoś czasu w fabule nie pojawiają się nowe utwory, a autor skupia się na przeżyciach i przemyśleniach bohaterów, tym razem nie dostajemy żadnych muzycznych ciekawostek – a szkoda.