Tanuki-Manga

Koko i Banri z przygody z sektą wyszli obronną ręką – w lesie znajdują ich starsi studenci, należący, jak się później okazuje, do Klubu Miłośników Świąt (w skrócie „Klumiś”), wśród których jest Nana Hayashida, czyli poznana już wcześniej przez Banriego Rinda. Dzięki jej namowom bohaterowie postanawiają zapisać się właśnie do tego klubu.

Jednak nie to jest osią wydarzeń tomu drugiego. Przede wszystkim poznajemy nową sympatię Yany, czyli należącą do klubu filmowego Chinami Okę. Nie podoba się to Koko, która publicznie robi jej karczemna awanturę (notabene spływającą po Chinami jak woda po kaczce). Jednakże ta awantura prowadzi do wydarzeń brzemiennych w skutki, zarówno dla Banriego, jak i dla Koko.

Czytelnik z monologów wewnętrznych bohatera dowiaduje się kilku rzeczy – przede wszystkim, że Banri czasami przypomina sobie wydarzenia sprzed wypadku. Oraz ma depresje i obniżoną samoocenę, ponieważ uważa, że całe otoczenie i wszyscy znajomi oraz rodzina chcieliby, żeby wrócił Banri sprzed wypadku – co równa się temu, iż „nowy Banri” zniknie. (Amnezja tak nie działa, serio). Dowiadujemy się też, co stoi za zachowaniem Koko i jej obsesją na punkcie Yany – nie jest jednak to przyjemny widok, bowiem autorka robi mini­‑wiwisekcję oczekiwań, jakie społeczeństwo ma wobec niektórych osób. Z przyjemniejszych rzeczy mamy tu skinienie głowy w kierunku komiksu Ai Yazawy NANA i w ogóle cały przyjemny kawałek dziejący się w klubie, w którym występują studenckie zespoły indie.

Pod względem graficznym nic sie nie zmieniło. Bohaterowie są narysowani ładnie, w zróżnicowanych pozach i ujęciach, czasami w postaci SD­‑czków, i mają mimikę. Tomik jest zaopatrzony w kolorową obwolutę z wizerunkiem Koko, pod którą znajduje się gładka różowa okładka, z Wizualnym przewodnikiem kolegi 2D i jego urojonej dziewczyny(UD) po trzech wymiarach. Nie pytajcie. Do tłumaczenia nie mam większych zastrzeżeń, czyta się gładko, na marginesach wyjaśniono też występujące w komiksie pojęcia „mori girl” i bukietnica. Nadal mamy czcionkę zróżnicowaną w zależności od nastroju i miejsca i nadal miejscami widać chaos graficzny.

Jak przewidywałam, bohater zaczyna wzbudzać we mnie mordercze uczucia. Z drugiej strony, co dziwne, w przeciwieństwie do anime, Koko nie budzi aż tak negatywnych emocji. Nadal jestem ciekawa, czy będą jakiekolwiek wątki poboczne, na przykład kolegi 2D i jego wyimaginowanej dziewczyny, czy Yany i Oki. Bo chwilowo zdecydowanie stanowią tylko tło dla przemyśleń bohatera.