Tanuki-Manga

Suzume (której bardzo do twarzy z grzywką zasłaniającą koszmarnie szerokie czoło) w końcu postanawia zostawić przeszłość za sobą i proponuje Mamurze zostanie parą, a chłopak, rzecz jasna, się zgadza. Bycie z kimś dla obojga jest raczej nowością, więc radzą sobie dość nieporadnie, ale jako że podchodzą do sprawy na serio, jakoś im to wychodzi i powolutku robi się coraz lepiej. I byłby happy end, gdyby nie to, że podczas zdawkowej wymiany zdań z panem Shishio Yuyuka przez przypadek dolewa oliwy do ognia, a nieco później naczelny buc Gwiazdy spadającej za dnia odbywa Odmieniającą Życie Rozmowę™ ze swoją byłą. Po czym postanawia zrobić coś bardzo, bardzo głupiego. O Niebiosa, gdyby kiedykolwiek ktoś wpadł na pomysł, aby dla celów naukowych rozłupać mu czaszkę, nie znalazłby tam ani śladu mózgu.

Jako dodatek mangaczka tym razem serwuje nam jednoaktówkę o Tsuru i Inukaiu oraz o tym, jak zostali parą. Historyjkę przeczytałam z dużą przyjemnością: jest prosta, ale bardzo urocza, co dobitnie pokazuje, że dla własnego dobra Mika Yamamori powinna przestać silić się na stworzenie czegoś krótkiego, ale jednocześnie treściwego, głębokiego i melancholijnego, bo zwyczajnie nie wystarcza jej na to talentu. Swoją drogą, okazuje się, że Tsuru, dotąd najmniej wyróżniająca się w grupce przyjaciółek Suzume, to niesamowicie fajna dziewczyna – kupiła mnie zwłaszcza zachowaniem w jednej konkretnej scence, w której spodziewałam się raczej typowego mangowego plaskacza i okrzyku „Zbol!!!”.

Stosunek Suzume do pana Shishio (który nie wiedzieć czemu na każdej ilustracji na obwolucie wygląda jak całkiem inna osoba; tym razem jak wiotkie chłopię z k­‑popowego boysbandu) dobrze oddaje okładka – dziewczyna wykonuje gest będący japońskim odpowiednikiem pokazania języka. Jak na Waneko przystało, tomik dziesiąty trzyma stały, wysoki poziom zarówno w aspekcie graficznym, jak i przekładu. Z punktu widzenia technicznego nie mam do niego żadnych uwag, a jeśli chodzi o treść, to czytało mi się go bardzo przyjemnie i płynnie – pewnie dlatego, że tym razem autorka postanowiła nie wkładać w usta bohaterów pompatycznych wyznań, dzięki czemu ich wypowiedzi brzmiały chyba najbardziej naturalnie ze wszystkich dziesięciu tomów.