Tanuki-Manga

Na drugi tom tej mangi czekałem z niecierpliwością – co może być ciekawe, bo wszak Tomie to nie jednolita opowieść, a zbiór historyjek. Jednak nie będę zapewne głosem odosobnionym, jeśli stwierdzę, że Junji Itou najlepiej radzi sobie właśnie wtedy, kiedy zamiast długich, nie wiadomo gdzie zmierzających historii, tworzy krótkie, zwięzłe i naładowane klimatem opowiastki. Może to jest właśnie przyczyna tak dużej popularności Tomie – chyba żadna inna manga autorstwa Itou nie zyskała takiego rozgłosu.

Okładka drugiego tomu została dobrana według niezrozumiałego dla mnie klucza, gdyż przedstawia scenę z tomu pierwszego. Oddać jej trzeba, że jest graficznie lepsza od poprzedniczki. Zdecydowano się natomiast na zmianę konwencji kolorystycznej – tym razem tytuł zapisany został w kolorze niebieskim, za to identyczna pozostała czcionka i rozmieszczenie napisów. Przyznam, że gdy postawiłem oba tomy obok siebie na półce, czerwień pierwszego i błękit drugiego na grzbietach gryzły się nieco ze sobą – zwłaszcza że nawet logo wydawcy ma w obu przypadkach inną paletę barw. Wydaje mi się, że o ile w przypadku okładki taka zmiana miała sens, tak w przypadku grzbietu lepiej wygląda, gdy zostaje zachowana jednolita gama kolorów. Na ostatniej stronie znalazła się informacja o treści mangi, ale, co istotne, zmodyfikowana w stosunku do tej, którą zamieszczono w poprzednim tomie.

Ponownie jak w części pierwszej, tutaj także dominują krótkie formy, połączone motywem tytułowej bohaterki. Zdecydowana większość z nich jest autonomiczna. Całość rozpoczyna Zabójstwo, bardzo typowa opowiastka o Tomie, która jednocześnie wprowadza dość istotny dla tego tomu motyw – walki poszczególnych kopii głównej bohaterki ze sobą. Jak się bowiem okazuje, dążą one do tego, aby pozostała tylko jedna i wykorzystują w tym celu zakochanych w nich mężczyzn.

Druga historia pt. Włosy jest jedną z ciekawszych – głównie dlatego, że kluczowymi postaciami są tu młode dziewczyny. Nie, to nie jest yuri, choć przyznam, że w paru miejscach obsesja bohaterek na punkcie Tomie może takie wrażenie sprawiać. Itou po trochu przypomina nam tutaj, że oryginalna Tomie narysowana została na konkurs dla magazynu shoujo. Zgrabne poprowadzenie fabuły i rezygnacja z większości typowych dla cyklu zagrań wyróżnia tę opowieść. Niestety, żeby nie było za dobrze, przyjemność z jej lektury psuje nieco zakończenie, w moim odczuciu cokolwiek bezsensowne.

Dobrą passę podtrzymuje Przygarnięta dziewczyna, w której Tomie trafia pod dach starszego małżeństwa. Ludzi tych prześladuje pech – nie mogą mieć dzieci, a gdy przygarniają jakąś sierotę, ona wkrótce umiera. Wywołuje to oczywiście rozliczne plotki. Tę historię Itou zbudował całkiem zręcznie, bawiąc się schematami i podpuszczając czytelnika, by ten co chwila łapał się w fabularną pułapkę. Pod tym względem pozostaje to najlepszy chyba fragment całego tomu, aż do końca trzymający w niepewności.

Całkiem niezły jest też przewrotny i złośliwy Mały palec, opowieść o czwórce braci, pod których dach trafia Tomie. Trzech z nich reaguje jak wszyscy inni mężczyźni, zaś czwarty, z racji wrodzonej szpetoty zawsze wyśmiewany i odtrącany, podchodzi do Tomie z dystansem i nieufnością, co ją tym bardziej intryguje i pociąga. Nie należy oczywiście oczekiwać, że Tomie zakocha się naprawdę, ale relacje między nią a głównym bohaterem układają się tu całkiem ciekawie.

Chłopiec, czyli swego rodzaju opowieść familijna wedle Itou, także nie jest zły, ale jednocześnie przewidywalny – pokazuje co najwyżej, że fatalnemu urokowi Tomie nie potrafią się oprzeć także dzieci, nawet jeśli ta obsesja przybiera nieco inną formę. Dla odmiany Zacier zaczyna się bardzo typowo i fabularnie w sumie niczym nie zaskakuje, za to rysunkowo wyróżnia się zdecydowanie – autor postanowił tu zaszaleć, przez co jest to chyba najbardziej efektowny graficznie fragment tego tomu i pewnie dlatego jednocześnie tak krótki. Z konwencją zrywa natomiast Niania, następna z opowieści, po Włosach, gdzie osią fabuły nie jest zauroczenie przez Tomie mężczyzny. Tutaj obserwujemy perypetie opiekunki do dzieci zmuszonej do zajmowania się maleńką Tomie. Szkoda, że przy naprawdę niezłym potencjale autor chyba tylko częściowo wykorzystał możliwości, jakie dawała ta historia. W Spotkaniach powraca poruszona już w Małym palcu kwestia niepodatności pewnych mężczyzn na urok Tomie.

Tom wieńczy cykl opowieści poświęconych próbom ostatecznego zniszczenia Tomie, podejmowanych tak przez ludzi, jak i przez nią samą. Otwierający go Napastnicy wprowadzają w fabułę, przedstawiając osiedle, gdzie żyją obok siebie trzy Tomie, wykorzystujące mężczyzn do walki między sobą. Supermodel cofa się nieco w czasie i przybliża tło fabularne wydarzeń. W Odebranej urodzie bohaterowie podejmują pomysłową próbę rozwiązania raz na zawsze problemu Tomie. Czy udaną? O tym czytelnik przekona się sam.

Za tłumaczenie, podobnie jak w pierwszym tomie, odpowiada Damian „Komimasa” Stankowski (w moim egzemplarzu wkradł się tu błąd i jako tłumacza podano Pawła Dybałę). Nie zauważyłem żadnych wpadek, nawet polskie zdrabnianie imion (vide „Yośka” na stronie 286) mnie jakoś nie zaskakuje (Girl Friends mnie do tego przyzwyczaiło). Trochę dziwnie wygląda spolszczona wersja angielskiego „wow” jako „łał!”, ale to chyba rzecz akceptowalna. Gdybym się już miał do czegoś przyczepić, to może do nadmiaru „Chuu chuu”, padających za każdym razem, gdy jakaś postać dyszy – konwencja fabularna sprawia, że dzieje się to często, więc ów zwrot widzimy czasami co kilka stron. Ale nie jest to jakiś bardzo rażący mankament.

Tom drugi jest minimalnie krótszy od pierwszego – liczy trzysta siedemdziesiąt sześć stron. Niestety, tym razem poskąpiono nam jakichkolwiek dodatków (a prosiło się o np. coś na temat kolejnych filmów na bazie tej mangi). Na ostatniej stronie znalazła się informacja o serii wydawniczej Junji Ito: Kolekcja horrorów.