Tanuki-Manga

Wydarzenia w Mieście Umarłych ujawniają część tajemnic sprzed czasów świetności Siedmiu Grzechów Głównych. Okazuje się, że niektórzy z dawnych towarzyszy broni mają wiele powodów, by nie pałać do siebie sympatią. King obwinia Bana za śmierć swej siostry i zamierza pomścić krzywdy, ale owo pozaziemskie, tajemnicze miejsce, w którym wszyscy się znaleźli, szykuje niespodziewany zwrot akcji. Pojawia się duch dziewczyny, usprawiedliwiając swego oprawcę w oczach brata. Nie zdradza szczegółów, co powoduje podtrzymanie nieufności w drużynie, ale pozwala przynajmniej na razie skupić się na bardziej palących problemach. W czasie gdy King i Ban urządzali sobie spotkanie po latach, pozostali członkowie Grzechów znaleźli się bowiem w nie lada tarapatach.

Gulia, przeciwniczka Meliodasa, wydaje się wprost idealnie przygotowana do walki z przywódcą niesławnej grupy. Dysponuje mocą potężną, a jednocześnie zdolną niemal całkowicie zniwelować przewagę wroga, do tego zaś jest szczwana i zdeterminowana. Nawet połączone siły kapitana i jego kompanów nie wystarczają do nawiązania równej walki. Dopiero interwencja Kinga przechyla szalę zwycięstwa na stronę Grzechów i pozwala im wyjść cało z opresji. Okazuje się, że król wróżek dysponuje możliwościami nieporównywalnymi do reszty. Nie wynika to jednak z różnicy klas, ale z faktu, że jako jedyny zachował swój święty skarb – cudowny przedmiot obdarzony rozmaitymi właściwościami wielokrotnie zwiększającymi potęgę posiadacza. Diane swój zgubiła, Ban padł (o ironio!) ofiarą kradzieży, a Meliodas swój zwyczajnie sprzedał, by sfinansować otwarcie gospody Pod Świńską Czapą. Zdobycie artefaktów staje się zatem kolejnym, obok odnalezienia pozostałych kompanów, zadaniem niezbędnym do uratowania królestwa i zmierzenia się z jego wrogami. Trzeba przyznać, że jest to prosty, ale skuteczny pomysł na uzasadnienie wzrostu potęgi bohaterów, którzy przecież powinni być już zaprawionymi w bojach weteranami.

Wątek Miasta Umarłych kończy się stosunkowo szybko, tak więc w czwartym tomie pozostało mnóstwo miejsca na przybliżenie czytelnikowi różnych dodatkowych kwestii. Poznajemy kilka pogłosek z przeszłości Meliodasa, a także sposób tworzenia rycerzy „nowej generacji” – nie tylko etycznie wątpliwy, ale i niebezpieczny. Ujawnione zostają także relacje Bana z Elaine. Co prawda jej brat wciąż pozostaje ich nieświadomy, ale dzięki temu odbiorca ma pełniejszy obraz wydarzeń i może zrozumieć motywacje, jakimi kierują się bohaterowie, na czym znacząco zyskuje Grzech Chciwości. Okazuje się on osobą o wiele bardziej wyrozumiałą i przyzwoitą, niż mógłby na to wskazywać pseudonim czy też codzienna beztroska maniera.

W ramach pomniejszych dodatkowych materiałów nie zabrało galerii fanowskich rysunków, rozciągniętej na aż cztery strony i rozbudowanej o komentarze bohaterów dotyczące ich portretów – ciekawy akcent urozmaicający sekcję, obok której zwykle przechodzi się raczej obojętnie. Finalnym bonusem jest dwustronicowa historyjka ujawniająca nową rolę Kinga w gospodzie Pod Świńską Czapą, bo wszak, jak wskazuje jej tytuł, kto nie pracuje, ten nie je.