Tanuki-Manga

Od dłuższego czasu autor Monster Musume z powodzeniem kontynuuje tę samą konwencję – albo wyprawia bohaterów w jakieś nowe miejsce, gdzie spotykają nowe potworne panienki, albo wrzuca im takowe do domu. Manga się sprzedaje, więc wydawca jest zadowolony, czytelnicy chyba w większości także. Trzynasty tomik nie przynosi zasadniczej rewolucji – choć ma tę zaletę, że przynajmniej skupia się na jednym wątku fabularnym, zamiast skakać z kwiatka na kwiatek, jak to się nierzadko zdarzało, choćby w poprzednim tomie.

Fabuła koncentruje się na Ślu – tuż po zakończeniu wydarzeń z dwunastego tomu jej uwagę przyciąga pewna cysterna. Kolejnego dnia nasza śluzowata dziewczynka zachowuje się osobliwie, by następnie zostać, na oczach Kurosu oraz Lali, porwana. Na szczęście Lala rusza głową i zguba szybko zostaje odnaleziona. Czy to koniec problemów? W żadnym wypadku. Okazuje się, że porywacze Ślu wcale nie mieli takich złych zamiarów, a nasza bohaterka, przynajmniej po części, sama jest sobie winna. No i oczywiście cała obsada musi wypić piwo, które ona nawarzyła.

Tym, co w trzynastym tomie mangi jest bodaj najciekawsze, pozostaje kwestia uregulowań prawnych i praktycznego wykorzystania potworzyc we współczesnym społeczeństwie. Autor zwykle traktuje temat po łebkach, bardziej jako pretekst do kolejnych wydarzeń czy żartów niż jako próbę stworzenia jakiegoś systemu praw rządzących jego uniwersum. Tutaj stara się podejść do tematu ciut poważniej, choć oczywiście nadal jest to konwencja dość umowna. Niemniej dobrze wiedzieć, że nie tylko firmy zajmujące się erotyką, modą czy lifestyle’em, ale także koncerny medyczne czy chemiczne są zainteresowane potworzycami jako potencjalnym źródłem dochodów. No i, jak to w biznesie często się zdarza, starają się obejść prawo tak, jak to tylko możliwe.

Poza Ślu bohaterką drugiego, a w zasadzie trzeciego planu, jest tutaj Rachnera. Choć pozornie pojawia się nawet rzadziej niż kilka innych bohaterek, w praktyce jej rola jest ważniejsza. Co więcej, pewne wydarzenia z poprzedniego tomu nabierają teraz więcej sensu. Jest to, powiedziałbym, nawet ciekawsze od zasadniczego wątku, zaś zakończenie tego tomiku sugeruje, że w kolejnym to właśnie pajęczyca będzie faktycznie pierwszoplanową postacią. Nie miałbym nic przeciwko, gdyż należy ona do moich ulubionych bohaterek tej serii.

Tradycyjnie tomik uzupełniają dwie humorystyczne miniopowiastki, w tym jedna w kolorze. Gdy zaglądam pod obwolutę, przypominam sobie, czemu tak naprawdę autor niejako sam siebie zmusił do takiej, a nie innej konwencji fabularnej. Zwyczajnie, gdyby nie wprowadzał co tomik nowych postaci, to nie miałby kogo umieszczać w charakterystykach tutaj zawartych. Notabene, z pewnym żalem odnotować muszę nieprzyjemnego babola, jakim jest znajdujący się tu błąd ortograficzny (i to powtórzony dwukrotnie, na różnych obrazkach), czyli nieszczęsne „czółki”. Choć gwoli sprawiedliwości zaznaczyć trzeba, że zasadnicza treść mangi wolna jest od takich kiksów.

Na okładce znalazła się Ślu w obu wersjach na raz – i moim zadaniem nadal okładka ta ustępuje najlepszym w tej serii. Lepiej wypada obrazek z tyłu obwoluty. Warto dodać, że to na razie przedostatni tomik – ukazał się bowiem jeszcze czternasty, zaś w drugiej połowie 2018 roku autor ogłosił, że robi sobie przerwę. Co prawda, pod koniec roku zapowiedział powrót do tworzenia, ale zobaczymy, jak to w praktyce wyjdzie.