Tanuki-Manga

Przy okazji recenzji kilku poprzednich tomów Codzienności z potworzycami wspominałem, że Okayado znalazł sobie konwencję i ją sukcesywnie realizuje, nie przejmując się zupełnie czymś takim jak powtarzalność, monotonia czy przewidywalność. Ludziom się to widać podoba, autor nie musi się przejmować fabułą, słowem – wszyscy są zadowoleni. No, powiedzmy, bo ja się do nich nie zaliczam i szkoda mi, że seria, która zaczynała jako całkiem oryginalna, udana komedia ecchi, zjadła już dawno swój ogon i wzięła się za buty.

Niemniej, nawet przy tym wszystkim, czternasty tomik mangi pozostaje swoistym enfant terrible. Czemu? Ponieważ żaden z poprzednich nie był chyba tak monotonny i monotematyczny zarazem. Kurosu zostaje wrobiony w wyjazd na farmę, którą prowadzą dwie znane nam już bohaterki – Merino i Cathyl, wraz ze stadem swoich siostrzyc. Mamy więc sporą grupę minotaurzyc, faunek, a także, dodatkowo – satyrek. Sądzę, że nietrudno wpaść, czym się to skończy, zwłaszcza gdy dodam, że głównym tematem tomiku jest dojenie.

Owszem, to zdecydowanie najsłabszy tomik w serii. Z kilku powodów zresztą. Po pierwsze, monotonia. Autor nawet nie wykorzystuje nowych potworzyc, aby stworzyć jakieś nieznane wcześniej gagi, pokusić się o coś oryginalnego – wszystko skupia się na ich gruczołach mlecznych. Chyba świadom tego, w samym finale próbuje na gwałt czymś czytelnika zaskoczyć. Po drugie, obsada. W tomiku praktycznie nie występuje żadna z głównych bohaterek (kilka krótkich scen ma Rachnera), zaś krowio­‑owczo­‑kozia obsada niestety nie ma odpowiedniego potencjału, aby je zastąpić. Po trzecie, nie mam nic przeciwko fanserwisowi, ale skala gabarytów, z jakimi mamy do czynienia w tym tomie, zahacza już bardziej o niezamierzoną parodię.

Słabiej wypada nawet to, co zawsze było zaletą tej serii – te karkołomne, ale nieodmiennie komiczne próby racjonalizacji istnienia potworzyc, opisy ich cech charakterystycznych itd. Autor nie próbuje w żaden sposób wyjaśniać, jak to możliwe, że całe to stado panienek cały czas ma mleko, choć nic nie wskazuje na to, aby były w ciąży – Kurosu jest pierwszym facetem, który pojawia się na farmie. Bodaj tylko w przypadku satyrek dowiadujemy się czegoś nowego. Nie ma tu nawet tak typowych dla poprzednich tomów opisów okładkowych.

Okładka zresztą także wypada słabo – o wiele lepiej prezentuje się jej druga strona, na której mamy Mię; niestety, to tylko zmyłka, bo sama bohaterka pojawia się tu zaledwie na jednym czy dwóch kadrach. Jako dodatek dostajemy pobieżny opis wszystkich dziewczyn z farmy – wymyślony chyba zresztą już po napisaniu tych rozdziałów, bo informacje w nim zawarte jakoś nie znajdują żadnego potwierdzenia w fabule. Generalnie mam wrażenie, że wraz z tym tomem seria zaliczyła mocny spadek jakości – chciałbym, aby to było chwilowe pogorszenie formy, choć obawiam się, że może to być stała tendencja. Obym się mylił.