Tanuki-Manga

Znalezione pod koniec poprzedniej części drzwi na zewnątrz budynku wydawały się Yuu wybawieniem i uśmiechem losu. Niestety uśmiech ten okazał się szyderczy, gdyż ostatnia przeszkoda na drodze ku wolności jest zamknięta. Ślady działalności mordercy skutecznie przypominają chłopakowi o zagrożeniu, a na dodatek rana Mitsuki, którą zadała jej Haruka, czyli domniemany wilk, zaczęła dawać o sobie znać i dziewczyna kompletnie opadła z sił. Yuu oddaje ją pod opiekę Hajime – nie ufa mu do końca, ale uważa, że ich jedynym problemem pozostało opuszczenie budynku. Niestety rzeczywistość szybko weryfikuje jego błędną ocenę sytuacji…

Chociaż w trzeciej części Doubt osoba zabójcy zostaje ostatecznie zdemaskowana, historia nie dobiegła jeszcze końca. Znalezione w budynku poszlaki i dowody zbrodni dostarczają nowych pytań, zaś cała obłędna sytuacja plącze się dodatkowo, gdy Hajime i Yuu stają w ogniu wzajemnych oskarżeń. Kto z nich miał rację? Rozwiązanie zagadki może wydawać się szokujące, ale dla mnie jest wciąż niejasne i mało przekonujące, a ponadto rodzi masę nowych pytań na temat sposobów działania „wilka”. Niestety mam obawy, że pewne aspekty historii nie zostaną wyjaśnione, gdyż z mojej perspektywy na tym etapie stanowią jedynie fabularną dziurę, ale przemyślenia na ten temat odłożę na bok do czasu opublikowania ostatniego tomu.

Do tej pory losy bohaterów mangi były mi zupełnie obojętne, a trzecia część nie zmieniła tego stanu rzeczy. Przez to pisanie o Doubt przychodzi mi z trudem, a wydawca nie ułatwia mi sprawy, ponownie publikując pozbawiony wad komiks, nad którym w żaden sposób nie mogę się pastwić. Oczywiście jestem zbyt leniwy, by na siłę doszukiwać się potknięć, z drugiej jednak strony w mangach wydawnictwa JPF od dłuższego czasu nie napotkałem żadnych większych wpadek. Dobry papier, wyraźny druk, czytelne czcionki, kolorowa strona tytułowa. Trzeci tom przeczytałem szybko i równie szybko odstawiłem na półkę, tak po prostu, bez emocji. Może pięć lat temu losy Yuu i jego kompanów zrobiłyby na mnie wrażenie, dzisiaj ta historia mnie nie porusza i tylko czekam na jej zakończenie, by dopełnić recenzenckiego obowiązku.