Tanuki-Manga

Tom szósty dość niespodziewanie przynosi wreszcie nieco wyjaśnień, a konkretnie informacji dotyczących domniemanej Bestii z Gévaudan, czyli Chloé d’Apcher, zwanej też Srebrną Wiedźmą. Przy okazji dowiemy się też kilku rzeczy z przeszłości, konkretnie wampirów, w tym pewnego znanego nam wpływowego osobnika. Część kwestii wyjaśnia Vanitasowi Dante (zmuszony do tego groźbą), znacznie więcej poznamy dzięki temu, że ranny w walce Noé znalazł się w zamku d’Apcher. Tam młody wampir spotyka nieletnią na oko dziewuszkę w towarzystwie sługi imieniem Jean­‑Jacques, a obojgu ku jego zgrozie towarzyszy jak gdyby nigdy nic kradnący imiona cień, Naenia. (Przy czym moją zgrozę wywołał raczej nowy pomysł Jun Mochizuki na wizualne urozmaicenie lektury, mianowicie automaty rodu d’Apcher. To trzeba zobaczyć, ale czujcie się uprzedzeni). Okazuje się, że Chloé dobrowolnie oddała Naenii swoje imię, stając się nosicielką klątwy w zamian za spełnienie swego życzenia. Jakiego? Tego się jeszcze w tym tomie nie dowiemy. Zamiast tego możemy śledzić wspomnienia Chloé, w połowie XVI wieku zmienionej przez Babel w wampira. Jej rodzina ukryła to przed światem, a kolejne pokolenia, poczynając od jej ojca, starały się odwrócić tę zmianę. W ten sposób ród d’Apcher poświęcił się badaniom nad maszyną fałszującą formułę świata. Wygląda na to, że po wiekach sukces jest blisko. Nic dziwnego, że wszyscy, od wampirów po Kościół, chcą dorwać Chloé…

W przeszłości starej wampirzycy kryje się wiele sekretów i wiele wspomnień. Część z nich dotyczy gościa, a właściwie dwójki gości, z zewnętrznego świata, który od zawsze był dla niej obcy i złowrogi. Pewnego dnia w jej życie wkroczył jednak August Ruthven, wampir pragnący pokojowej koegzystencji ludzi i wampirów (!), a potem zostawił jej pod opieką małe tornado, kilkuletnią Jeanne, która pokazała jej, czym jest radość życia. Oboje wiele dla Chloé znaczyli, lecz ta relacja została brutalnie zerwana (przy okazji wyjaśnia się też, w jakich okolicznościach Jeanne stała się Bourreau). Wreszcie dzięki zdolnościom Archiwisty Noégo dowiemy się niespodziewanej i smutnej prawdy o Bestii. Obecnie – to jest w alternatywnej wersji przeszłości, a raczej zapętlonym alternatywnym świecie, jak stwierdza Vanitas – Srebrna Wiedźma najwyraźniej gotowa jest na jakiś dramatyczny krok. Tymczasem do jej zamku docierają Vanitas z Jeanne i dwoma dhampirami oraz Chasseur pod wodzą fanatycznego Astolfo. Rzecz jasna, ich zamiary względem mieszkańców są dość odmienne – a na placu boju znów pojawia się straszliwa Bête…

No dzieje się: mimo że mija raptem parę godzin, dostajemy w pigułce paręset lat dość kameralnej, ale jednak historii, i kolejne niespodziewane zwroty akcji, jak to u tej autorki często bywa. Trudno więc złapać oddech (lub przerwać lekturę), zwłaszcza że klimat momentami jest dość niepokojący (a scenek komediowych jak na lekarstwo). Te genialnie straszne rysunki w negatywie! Te cienie! Te instrumenty muzyczne! Uch. Reszta jak zwykle wysokiej klasy, nie ma się co rozwodzić. Wydanie też trzyma poziom, to znaczy tłumaczenie jest dobre (niezbyt leży mi tylko „Babel” w gramatycznym rodzaju męskim, choć może to kwestia przyzwyczajenia, od którego redakcja chciała właśnie uciec), a korekta pilna (mam zastrzeżenia jedynie do dzielenia wyrazów w dymkach); papier i druk są odpowiednie, a tomik nie rozpada się przy mocnym wyginaniu, koniecznym z powodu wąskich wewnętrznych marginesów.

Całość otwiera kolorowa ilustracja, a kończy, prócz dość licznych reklam Waneko, słowniczek wyrazów francuskich (nadal nie zdobyłam się na sięganie do niego w trakcie lektury, zbyt pochłonięta fabułą). Pod obwolutą kryje się inny rodzaj grozy, mianowicie przejaw japońskiego podejścia do chrześcijaństwa – chyba należy to po prostu przyjąć jako dobrodziejstwo inwentarza, ale jak wyżej: czujcie się ostrzeżeni.