Tanuki-Manga

Kolekcjonowanie dobrych uczynków okazuje się niełatwym zadaniem, zwłaszcza że jenotów potrzebujących pomocy jest jak na lekarstwo. Tym razem bohaterowie trafiają do Tokushimy, gdzie spotykają Yahiro – jenociczkę przybierającą postać licealistki. Okazuje się, że to właściwie nie ona potrzebuje pomocy, ale pewien staruszek, z którym się przyjaźni. Energiczny Hikoroku codziennie odwiedza małą przydrożną kapliczkę w nadziei, że ponownie spotka tu swoją pierwszą miłość. Jest uparty do tego stopnia, że mimo kiepskiego stanu zdrowia nie chce iść do szpitala, dopóki nie rozwiąże zagadki zniknięcia ukochanej. Yahiro prosi więc o pomoc Riku i Miyo…

Kolejne spotkanie z potrzebującym jenotem to całkiem udana porcja okruchów życia. Zaprezentowana historia jest prosta, ale urzekająca, tym bardziej że zarówno Hikoroku, jak i Yahiro okazują się niezwykle sympatycznymi postaciami. Bardzo spodobał mi się fakt, że Riku ma pomysł, jak zabrać się do powierzonego mu zadania – nie biega na oślep po mieście, licząc na łut szczęścia, tylko od razu decyduje się zebrać informacje, odwiedzając lokalną bibliotekę. Niby robi to tylko po to, by pomóc Momoce, ale mimo wszystko angażuje się w problemy innych. Za to nie do końca przekonuje mnie Miyo, w tym tomie pełniąca funkcję zbędnego balastu lub wątpliwego akcentu humorystycznego. Niestety, jenocica nie ma do zaoferowania nic poza ładną buzią i co gorsza, chociaż twierdzi, że kocha Riku, w ogóle mu nie pomaga – wręcz przeciwnie, generuje jedynie kłopoty. Nawet postaci drugoplanowe lub pojawiające się jednorazowo mają bardziej rozwinięte osobowości. Pozostaje mieć nadzieję, że autorka ma jakiś pomysł na Miyo i nie pozostanie ona tylko ładną dekoracją.

Ostatnie rozdziały zajmuje nowa historia, której głównym bohaterem jest Gonsuke. Pocieszny idiota postanawia napsuć trochę krwi Riku, udając ucznia, który właśnie zmienił szkołę. Oczywiście w ślad za nim rusza demoniczna narzeczona protagonisty, także „uzbrojona” w mundurek. Efekty są dwa (dość nieoczekiwane) – po pierwsze, Gonsuke poznaje Momokę i dociera do niego, jak okrutne było pozbawienie jej wspomnień. Po drugie, pakuje się w nieliche kłopoty, gdy wychodzi na jaw, że zarówno Miyo, jak i Riku mają w szkole tajemniczego ochroniarza. Na razie nic więcej o tym epizodzie powiedzieć się nie da, ponieważ autorka dopiero go rozkręca.

Chociaż kreska Mayu Minase jest naprawdę ładna i dokładna (jednak kobieta rysująca piersi to zupełnie inna bajka), nadal nie mogę się przyzwyczaić do kompozycyjnego chaosu na obwolucie. Zarówno dobór kolorów, jak i układ postaci wydają się przypadkowe i średnio zachęcają do sięgnięcia po komiks. Naturalnie wydawnictwo nie ma na to wpływu, ale wielka szkoda, że autorka, która potrafi rysować, ma problem z zaprojektowaniem wizytówki tomiku. I to w sumie jedyne poważniejsze zastrzeżenie do wydania, jakie mam – druk jest wyraźny i nasycony. Spis treści tradycyjnie umieszczono na skrzydełku błyszczącej obwoluty, ale paginacja występuje sporadycznie. Tomik otwierają dwa czarno­‑białe rysunki przedstawiające Yahiro i Miyo, dalej jest już właściwa opowieść. Przyznaję, że trochę brakuje mi krótkiego wprowadzenia lub streszczenia dotychczasowych wydarzeń – poprzedni tom ukazał się rok temu, wątpię, żeby wielu czytelników pamiętało, co się w nim wydarzyło. Podział na rozdziały jest klarowny, dzięki czemu łatwiej się poruszać po tomiku. Na końcu znajdziemy trzy Jenocie opowiastki w formie czteropanelowych komiksów oraz ilustrowane posłowie mangaczki. Oprócz tego mamy zapowiedź kolejnej części (z zabójcami nasłanymi na Miyo) oraz uroczy dwustronicowy rysunek z Gonsuke w czasach szkolnych. Ostatnią stronę zajmuje stopka redakcyjna.