Tanuki-Manga

Drugi tom Szlakiem chmur na północny zachód obłożony jest kolejną piękną obwolutą. Pod nią znajduje się równie ładny, choć czarno­‑biały islandzki krajobraz. Szkoda, że tym razem w tomie nie znalazła się ani jedna kolorowa strona, ale przecież nie można mieć wszystkiego. W zamian otrzymujemy wiele pięknych krajobrazów i liczne informacje o Islandii.

Pierwszym zaskoczeniem podczas lektury tego tomu jest brak Michitaki, brata Keiego. Jak się okazuje, wrócił do Japonii, choć brat wolałby mieć go przy sobie. Wydaje się jednak, że wcześniej czy później jeszcze pojawi się na kartach tego tytułu. W zamian jednak towarzyszymy Keiemu oprowadzającemu po wyspie swojego najlepszego przyjaciela, Kiyoshiego, który specjalnie przyleciał do niego aż z Japonii. Dzięki temu zabiegowi autorka może nam pokazać fascynujące cuda natury, które znajdziemy w tym mroźnym kraju, i opowiedzieć o nich.

Co ciekawe, wydaje się, że Kei i Kiyoshi znają się lepiej niż Kei i Michitaka. Nawet po kilkuletnim braku kontaktu potrafią bezbłędnie odgadnąć, gdzie mógł pójść drugi i co tam robić. Dlatego do tej dwójki pasuje idealnie powiedzenie, że znają się jak łyse konie. Świetnie się razem ze sobą bawią, nawet jeśli jest to tylko wycieczka krajoznawcza. Kiyoshi bardzo różni się od gburowatego Keiego, a jednak rozumieją się bez słów i cieszy ich wspólnie spędzany czas.

Po raz kolejny możemy doświadczyć tego, o czym autorka pisała w posłowiu pierwszego tomu – jej zauroczenia mroźnym i surowym krajem, jakim jest Islandia. Pasja, z jaką są rysowane kolejne kadry, krajobrazy i dialogi, sprawia, że człowiek nabiera chęci na odwiedziny tego rejonu świata. Tym bardziej że jest to miejsce tak różne od japońskiej, a jeszcze bardziej polskiej przyrody i pogody. Czy dla nas zwyczaje jego mieszkańców będą bardziej egzotyczne niż dla mieszkańca Krainy Kwitnącej Wiśni?

Choć po opisie wydawcy wydawało się, że tytuł ten będzie bardziej sensacyjny, to jednak dominują tu okruchy życia. Czy jest to wstęp do bardziej dynamicznej historii? Trudno powiedzieć, jednak nawet jeśli akcja toczyłaby się wciąż tym samym tempem, nie mam nic przeciwko. Krajobrazy i przekazywana przy okazji wiedza wystarczająco wypełniają tom i nie ma zdarzającego się czasem poczucia, że wszystko fajnie, ale czegoś nam brakuje. Drugi tom Szlakiem chmur na północny zachód to pewna zamknięta historia z życia Keiego Miyamy. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy.