Tanuki-Manga

Momo Adachi, tytułowa bohaterka serii, ma dość nietypowy problem. Jej skóra przejawia tendencje do brązowienia nawet po krótkotrwałym wystawieniu na działanie słońca. W kraju, gdzie za ideał urody uchodzą panie z jasną cerą, może być to nieco kłopotliwe. Tym bardziej, że Tÿji, chłopak, do którego wzdycha Momo, ponoć nie lubi opalonych dziewczyn.

Pomimo że pierwszy tomik stanowi wprowadzenie do całej historii, nie ma tu żadnych przydługich wstępów. Autorka od razu precyzuje, o czym ma być i jak ma wyglądać jej dzieło. Podobnie jest z bohaterami. Od razu wiadomo, kto sobą co prezentuje, choć los poszczególnych postaci okaże się niesamowicie pokrętny. Ich charaktery poznajemy raczej przez czyny niż przez analizę psychologiczną. I w tej kwestii da się zauważyć pewien rozdźwięk. Z jednej strony pokazane problemy są całkiem realne, zupełnie zbliżone do naszych, z drugiej – reakcje bohaterów bywają całkowicie oderwane od rzeczywistości. Wydaje mi się, że większość tych problemów dałoby się rozwiązać szczerą rozmową, a nie zawiłymi podchodami… Choć wtedy manga byłaby zapewne niesamowicie nudna.

Na trzon opowieści w tym tomiku składa kilka wątków. Mamy tutaj pokazane relacje Momo – Tÿji oraz to, w jaki sposób stają się parą, co dzieje się zresztą dość szybko i wbrew pozorom stanowi dopiero początek historii. Drugim wątkiem jest motyw przyjaźni bohaterki z dwulicową Sae, a także dość ekscentrycznym przystojniakiem Kairim, którego zachowanie bywa bardzo niejednoznaczne, niemniej można się dość szybko domyślić, jakiego rodzaju jest to osobowość. W tomiku zawarty jest także odautorski dodatek, zatytułowany „Klub Momo”, w którym mangaczka odpowiada na wszelkie pytania dotyczące Brzoskwini (np. „czy cera Momo będzie kiedyś jasna?”)

Polskie wydanie Brzoskwini uważam za całkiem udane. Może nie każdemu spodoba się taki minimalizm – żadnej obwoluty, żadnych dodatków, papier niskiej jakości, jednak w ogólnym rozrachunku jest nieźle. Tomik nie rozpada się po kilkakrotnym przeczytaniu, poważniejszych literówek nie ma (z tego, co rzuciło mi się w oczy – brak spacji na str. 11 – „żeniepotrzbnie”, brak litery na str. 49 – „ztuczne”). Tłumaczenie uważam za całkiem dobre, wypowiedzi są odpowiednio dopasowane do charakterów postaci. Jedynie na pierwszych stronach tłumacz chyba nie mógł się zdecydować na transkrypcję imienia bohatera (Tōji – Tÿji).

Natomiast okładka może wydać się całkiem paskudna, gdyż jest utrzymana w zbyt krzykliwych kolorach i raczej odstrasza od sięgnięcia po mangę.