Tanuki-Manga

Zerwanie z Tÿjim dobrze wpływa na Momo. Dziewczyna wreszcie przestaje przejmować się otoczeniem, a wszelkie złośliwości oddaje z nawiązką, co oczywiście jest nie w smak Sae. Upiorna przyjaciółka postanawia więc jeszcze bardziej dokuczyć Momo i wrabia ją w szkolne zawody pływackie, gdzie bohaterka ma wystartować w większości konkurencji. Co gorsza, to nie koniec knowań Sae, która panicznie boi się, że była dziewczyna Tÿjiego może wygrać i zyskać uznanie kolegów z klasy. Kto tym razem będzie górą?

Nie wiem, co się stało, ale trzeci tom Brzoskwini nadaje się do czytania i nawet przypomina niezłe shoujo! Protagonistka wreszcie bierze tyłek w troki i pokazuje całemu światu, na co ją stać, przy okazji wzbudzając podziw kilku osób. Tym razem to Sae ma kłopoty, głównie przez uwielbienie dla własnej osoby i nieodpartą chęć chwalenia się swoimi wątpliwymi osiągnięciami. Nie tylko cała klasa poznaje się na niej, ale także Tÿji, który wyszedł ze szpitala, dowiaduje się kilku ciekawych faktów. Oczywiście nic nie dzieje się bez przyczyny, a rolę adwokata Momo perfekcyjnie odgrywa Kairi, pomysłodawca całej intrygi mającej na celu zdemaskowanie prawdziwego charakteru Sae. W ogóle to jedyna postać, dla której warto czytać komiks – sympatyczna i poukładana, ale nie przesadnie wyidealizowana. Jak niektórzy zdążyli zauważyć, nie jestem miłośniczką komiksu pani Uedy i długo zastanawiałam się, po co to czytać (poza tym, że akurat jest w bibliotece i nie muszę wydawać pieniędzy). Przy okazji lektury 3. tomu doszłam do wniosku, że przebrnę przez Brzoskwinię tylko dla Kairiego – chcę wiedzieć, czy w końcu uda mu się zdobyć ukochaną dziewczynę, bo w porównaniu z mdłym i głupim jak pół buta Tÿjim zasłużył na szczęście. Dlatego też, bardzo możliwe, że kolejne recenzje tomików będą pisane „z punktu widzenia Kairiego”, to znaczy tak, jakby to on był głównym bohaterem. Bo serio, szkoda klawiatury na resztę szmacianych laleczek, chociaż Momo zdradza jakieś oznaki charakteru i może jeszcze wyjdzie na prostą.

Wydanie 3. tomu praktycznie nie różni się od poprzedniego. Po raz kolejny mamy do czynienia z szarym i gatunkowo nijakim papierem (acz ja nie jestem pod tym względem wymagająca) oraz brakiem jakichkolwiek dodatków. Tłumaczenie stoi na dobrym poziomie, chociaż niektóre kwestie brzmią sztucznie i teatralnie. Mam też poważne wątpliwości co do imienia „Tÿji”, a konkretnie jego „kosmicznej” pisowni. Kojarzy się z japońskim „Touji”, tyle że w wersji niemieckiej, co może mieć związek z międzynarodowym charakterem wydawnictwa Egmont. Warto zwrócić uwagę na brak błędów i literówek oraz niezłą jakość druku. Właściwie mam tylko dwa zastrzeżenia – zbyt małe wewnętrzne marginesy, a czasami ich całkowity brak i (choć to tylko przypuszczenie) niewłaściwe przycięcie kadrów. Nieco lepiej prezentuje się okładka, po raz kolejny przedstawiająca główną bohaterkę – mniej krzykliwa i pstrokata od poprzednich, szkoda tylko, że Momo wygląda jak nastoletnia prostytutka. Serio, autorka chyba nie potrafi rysować normalnych ubrań… Wracając jednak do wydania: w mandze brak reklam, a ostatnią stronę poświecono na stopkę redakcyjną.