Tanuki-Manga

Jaki jest najczęstszy i najbardziej dotkliwy problem młodej jednostki płci żeńskiej? Według Yuu Watse, oczywiście brak stałego partnera. Ale główna bohaterka mangi Zettai Kareshi, Riko Izawa, nie musi się tym martwić – a przynajmniej tak się na początku wydaje. Ona bowiem obiekt uczuć już znalazła. Z tym, że obiekt nie został jeszcze uświadomiony w tej kwestii. Kiedy ten ważny moment w końcu nadchodzi, naszą bohaterkę spotyka dotkliwe rozczarowanie, gdyż wymarzony chłopak nie odwzajemnia jej uczucia. W drodze do domu, przygnębiona Riko – dla której nie był to pierwszy zawód – znajduje dzwoniący telefon komórkowy. Nie namyślając się, odbiera go i… Nawet nie przypuszcza, jak bardzo odmieni się jej życie po tym jednym telefonie. Traf chciał, że właścicielem telefonu jest podejrzanie wyglądający sprzedawca, który postanawia w zamian za zwrot zguby spełnić prośbę Riko i zdobyć dla niej wymarzonego chłopaka. Nieświadoma tego, że oferta była jak najbardziej poważna, dziewczyna wkrótce potem staje się posiadaczką ucieleśnienia marzeń każdej nastolatki: niesamowicie przystojnego, inteligentnego i najwyraźniej zakochanego w niej na zabój osobnika płci męskiej. Problem polega na tym, że ów osobnik, na co wskazują wszystkie znaki na ziemi i niebie, człowiekiem nie jest. Chociaż główna bohaterka tak go traktuje, o czym świadczy chociażby jej skrępowanie, gdy musi go „włączyć”. Nie, nie w taki sposób, jak to miało miejsce w Chobits. To pocałunek rozpoczyna jedną z najbardziej sztampowych historii, jakie widziałam.

Główna bohaterka nie przedstawia sobą nic interesującego. Jest nieatrakcyjna, średnio rozgarnięta, niezdecydowana, kompletnie bezbarwna i w jakiś sposób szalenie atrakcyjna dla panów. Jest istną kopią Miaki z Fushigi Yuugi, również autorstwa Yuu Watase. W chwili, gdy pojawia się jeden adorator (notabene autorka słusznie postąpiła, czyniąc z głównego amanta robota, ponieważ zachowanie wyżej wymienionego pana o imieniu Night Tenjou byłoby nie do przyjęcia, gdyby miał być człowiekiem), pałający do niej niesamowitym wręcz uczuciem i powtarzający niemal w każdej kwestii, że chce być jej idealnym chłopakiem, pojawiają się też następni. W tym oczywiście Stary Przyjaciel Z Dzieciństwa, który będzie głównym rywalem Nighta do serca Riko. Nagle bardzo dużo panów zauważa, jak atrakcyjną dziewczyną jest główna bohaterka, chociaż nie widać ku temu żadnych powodów.

Cała fabuła to epizody z życia naszego miłosnego trójkąta. Autorka zastosowała wszystkie chwyty, wykorzystywane w mangach shoujo, a mające zapewne wzruszać czytelnika. Efekt osiągnęła być może w przypadku dziewcząt (bo manga jest kierowana głównie do płci pięknej), których przygoda z japońskimi komiksami dopiero się rozpoczyna. Nie mam za sobą wielu tytułów, ale wszystko wydawało mi się potwornie wtórne, nieprzekonujące, przewidywalne i… nudne. Mangi nie ratuje nawet coś na kształt humoru. Bardziej śmieszyła mnie groteskowość niektórych bardzo dramatycznych, a dla mnie raczej melodramatycznych, sytuacji niż z założenia komiczne scenki. Oczywiście, jak to się często zdarza w mangach pani Watase, stale mamy do czynienia z tematem seksu – dlatego też nie polecam Zettai Kareshi zbyt młodym czytelnikom. Nie znajdziemy tu wprawdzie scen rodem z mang hentai ale mimo wszystko dzieci nie powinny sięgać po ten tytuł.

Techniczna strona komiksu jest raczej bez zarzutu. Specyficzny styl rysowania pani Watase od razu rzuca się w oczy, co dla jednych może stanowić zaletę, a dla innych wadę. Rysunki są bardzo staranne, a panele przejrzyste. Przez całą mangę przewija się stado bishounenów, co dla dziewcząt na pewno będzie ogromnym plusem.

Komiks jest przeznaczony raczej dla młodszych dziewcząt i dla fanów twórczości pani Watase. Również osoby, których nie nużą całkowicie przewidywalne romansidła, kiczowate i do bólu wtórne, mogą sięgnąć po Zettai Kareshi. Ale radziłabym ten czas poświęcić na coś lepszego. Chociażby na wspomniane już wcześniej przeze mnie Chobits.