Tanuki-Manga

Zanim znowu zabiorę się za czytanie prosiłabym czytających o odpowiedź. Czy Guts i Casca będą razem? Łatwiej mi będzie przyjąć cały angst na klatę, wiedząc co się ma wydarzyć.

Najtaniej wychodzi zamówić w empiku

Przed wojną w kinach tryumfy święcił melodramat Wrzos na podstawie powieści Rodziewczówny. Tam to wiele lat temu panicz­‑utracjusz musiał znaleźć szybko żonę, żeby dostać hajs po zmarłej macierzy. Panicz miał jednak łeb na karku, kandydatki poszukał w skromnym dworku, a nie na ulicy, upewniwszy się, że nie posiada ona wkurzających krewnych, którzy psuliby krew jemu i widzom, a wynikły wielokącik był powodem paru śmiesznych scen. Niemożliwie łzawe to naiwne, ale o niebo strawniejsze i bardziej logiczne niż to co zaserwowano nam w tym dziełku.

Ciekawie zapewne wypadłoby spotkanie bohaterek obu dzieł. Kazia zapewne otarłaby Sumi wiecznie usmarkany nochal i pouczyła, że skoro zawarła taką transakcję to niestety wypada się z niej wywiązać, a sensu życia szukać w czym innym niż chlipaniu nad swoim losem.
Aha, przepraszam, ta mała mazgajka chyba miała mnie wzruszyć? Niestety nie wzruszają mnie ani panny utrzymujące w błogim niebycie durnych braci, ani osoby którym kasa i pozycja spada z nieba, a one mają pretensje, że tylko tyle, bo chciałyby gwiazdki.
Nie da się zjeść ciastka i mieć ciastka, a panna na własne życzenie tkwiąca w pewnym układzie chciałaby mieć kasę i miłość i jeszcze wolność na dokładkę.

Jakkolwiek lubię historie typu „szaraczek w krainie high­‑lifu”, to znam więcej historii, które robią to z większym wdziękiem i nie wprawiają widza w stan wkurzenia. Choćby wspomniany Wrzos .

zaczynania Tezuki od tej pracy.

Ode to Kirihito jest świetną mangą- przekonującą, wciągającą, ze świetnymi charakterami- i dlatego tak niesamowicie przygnębiającą.
Tezuka jak mało który mangaka potrafi jednym kadrem wprawić czytelnika w konkretny nastrój. Tutaj mamy kilkaset kadrów o tym jaki świat jest podły- to potrafi zdołować nawet w słoneczny dzień i nic tego nie poprawi. Czytanie aż boli, a po zakończeniu lektury nadal ciężko mi na wątrobie. Końcówka sprawia wrażenie, jakby autor zauważył, że jeśli czytelnika nie pocieszy ten prawdopodobnie pójdzie szukać sznurka.

Opisan historie znaleźć można było we wspomnianej wieczorynce, a także w niebieskim, trzytomowym wydaniu Baśni. Motyw Dwóch Braci pojawia się w zbiorach legnd z całego świata. O ile dobrze pamiętam w wersji Grimm o ich życiu świadczyły noże wbite w drzewo. W innych wersjach były to bratki albo złowe rybki.

A właśnie, że widziałam.
Pójdę do piekła za zalinkowanie Dragon Wiki, ale odcinek specjalny, pobłogosławiony przez pana T jasno skreśla pierwszy akapit. Poza tym choćby Raditz wspomina o ojcu i matce. Jeśli pójdziemy dalej to pamiętasz pewnie rozmowę Nappy I Vegety na temat Gohana- jasno wynika, że temat hybryd jest dla obu zupełnie nowy i nie wiedzą co z tym zrobić. I w fillerach wśród widomych Sayian mamy żeńskiego osobnika. Pan T na biologii znał się słabo, ale nie tak, by walić koncept rodem z kiepskiej fantasy.

Poza tym… Sayianie mają gruczoły produkujące testosteron na miejscu, co ładnie widać w paru momentach. Co do uszkodzenia kręgów szyjnych- daje wiele dziwnych objawów, na czele z paraliżem- więc skąd przysadka.

Poza tym, jeśli oślepniesz to twoje dzieci urodzą się widzące, tak długo jak masz normalne gamety. Skąd więc koncept utraty ogona.

Wszystko fajnie, tylko
-Testosteron
Co z kobietami? Na dłuższą metę nadmiar testosteronu może prowadzić do niepłodności. I łysienia. Prędzej stawiałabym na adrenalinę. I transformacja w SSJ to w takim wypadku rak nadnerczy. Dlaczego nie ogona?
-Ogon
Gruczoły (ukrwione są zazwyczaj jak jasna cholera) tak ważne w tak łatwym do uszkodzenia miejscu?
-Przysadka
Jest dobrze ukryta, więc trudno ją uszkodzić z zewnątrz nie niszcząc innych struktur. Uszkodzenia przysadki (min przez nowotwory) powodują, że pracuje jak szalona, by nadrobić straty. Poza tym, zwiaduje tak dużą ilością procesów, że nie da się wyłączyć jednej jej części. Jeśli już przysadka z jakiegoś powodu staje to zanim wpłynie to na wydzielanie hormonów gonadalnych delikwent schodzi na moczówkę.

Toriyama raz coś z dziedziczeniem ogonów próbował wyjaśniać, ale tak się namotał, że szkoda gadać i od tego czasu zaprzestał biologicznych tłumaczeń.

Zastanawiam się, czy Red River ma szansę na ekranizację. Teoretycznie jest to shoujo prawie doskonałe- miłość, krew i intrygi w natężeniu jakie jest w stanie znieść tylko umysł młodszej nastolatki. Wszystko podane na serio- czy robią jeszcze takie serie?
Gdybym była 10 lat młodsza płakałabym nad tą serią i modliła się o ekranizację. Trochę szkoda, że chyba jestem na takie serie za stara i przy czytaniu trudno mi wyzwolić takie emocje.

Dragon Ball to dla mnie kawał dzieciństwa i mnóstwo miłych wspomnień. Do dziś mam do tej serii olbrzymi sentyment. Post ten nie będzie jednak sentymentalną wypominką, a smutnym opisem powyższego efektu.

Tytułowy termin wprost ciśnie się na usta w miarę jak posuwa się komiksowa fabuła. Z początku mamy ucieszną historyjkę o młodych zabijakach, później wchodzą poważniejsze tony i wszystko jest fajne przez pierwsze kilkanaście tomów. Niestety im dalej, tym gorzej, zarówno po stronie bohaterów jak i przeciwników. Z początku ci pierwsi nie byli wszechpotężni, musieli jednoczyć się, by działać, a ci drudzy mieli wady i słabości, które czyniły ich interesującymi. I tak było fajnie mniej więcej do końca sagi Freezera.
Bohaterowie wspinają się na wyżyny, kończą questa,a tymczasem na horyzoncie majaczy nowe zagrożenie. Czytając zazwyczaj kończę w tym momencie, bo dalej mamy równię pochyłą.

Kolejny przeciwnik musi być bardziej wypasiony od poprzedniego- po kosmicznym tyranie przychodzą brzydkie efekty naginania bioetyki. Chcą zniszczyć świat… fajnie, tylko dlaczego ta motywacja brzmi tak śmiesznie? Jakoś zawsze bardziej rozumiałam przeciwników, którzy chcieli władzy i pieniędzy, nie zniszczenia.

Nasi bohaterowie dostają uaktualnienia szybciej niż Windows Vista, ale cała zabawa przeistacza się w teatr jednego aktora. Ów aktor jest tak absorbujący, że na nim skupia się cała uwaga, a reszta obsady plącze się w tle. Jaszcze gorsze wrażenie przynosi ostatni wątek. Wróg nie do pokonania zbiera bęcki przez 100 odcinków? Co w tym zabawnego? Pokazywanie jacy nasi chłopcy są zajebiści, że bogowie skamlą ich pomocy? Hospody, pomiłuj. W takim wypadku pozostaje się cieszyć, że wreszcie zamknięto ten interes.

Wychodzi na to, że jakby wydano u nas wszystkie mangi, co kiedyś zapowiadano, to naprawdę bylibyśmy drugą Japonią. Moje jeżowe serce cierpi na samą myśl o straconych wydaniach, które trzeba sprowadzać za ciężkie pieniądze z krajów o większym rynku i większej różnorodności tytułów.

Dlaczego tak sądzisz?

Myślisz, że ewentualny proces byłby wart świeczki?

Manga fantasy dla młodszych dziewcząt- nagrać, zabalsamować, wysłać do Serves jako wzorzec. Jest tam wszystko chyba co lubię (i trochę tego co wkurza) w mangach tej grupy. Szkoda, że raczej nie możemy liczyć na polskie wydanie.

filmu i serii animowanej. Utena nie jest serią złą, ale nie wytrzymuje porównania z genialnymi ekranizacjami. To, co stanowiło siłę ich obu tu jest ledwie zarysowane i nie dziwię się, że wiele osób poczuło się rozczarowane. Mnie również trudno oceniać mangę nie mając przed oczami jej doskonalszej formy. Mimo to nie żałuję zakupu- kolejny raz zmienione niczym w kalejdoskopie kawałki układanki mogą pomóc rozjaśnić pewne niuanse anime.

Jednego tylko żałuję- po ponad roku moje tomiki nadal czuć acetonem. Po zakupie i zdjęciu folii parę dni każdy z nich spędził wietrząc się na parapecie i dopiero po tej operacji dało się je czytać i trzymać w zamkniętym pomieszczeniu.

szansy na sukces wydawniczy nie wiedziałam. Na okładce pierwszego wydania „Aż do Nieba” jest zapowiedź wydania „Lady Oscar”. Gdzie, no pytam się gdzie! Odwołać Czarodziejkę, odwołać Slayers i wszystko inne, dajcie nam Lady Oscar! Po wielu latach mangę sprowadziłam z Niemiec i nie żałuję ani eurocenta. Wspaniała historia, kto wie czy nie najlepsza manga, jaka kiedykolwiek powstała. Pani Ikeda opowiedziała tą historię w taki sposób, że mimo posiadanej wiedzy nie trudno było mi uwierzyć, że Oscar istniała, żyła podejmowała nie zawsze słuszne decyzje.
Nie jeść, nie pić, znaleźć pracę, nauczyć się języka obcego i ściągać choćby z końca świata!

Alira, nie zrażaj się- czekam na kolejne recenzje.
Mangi czytać nie zamierzam, ale teksty na Tanuku powinny być ciekawe same w sobie. Tak trzymać!