Tanuki-Manga

Wydawać by się mogło, że Alicja nareszcie doszła z Bloodem do porozumienia i ich stosunki ulegną poprawie. Niestety, Kapelusznikowi najwyraźniej coś bardzo nie pasuje w zachowaniu dziewczyny bądź w niej samej, bo bezustannie wszczyna nowe kłótnie. Dla Alicji jest to przykre o tyle, że potrafi dogadać się ze wszystkimi mieszkańcami Krainy Serc oprócz niego, a poza tym – ile można? Na szczęście dla czytelników, dziewczyna ma charakterek, potrafi mu się odgryźć i nie daje sobą pomiatać. Pozostali bohaterowie patrzą na tych dwoje z pobłażaniem, cytując powiedzenie „kto się czubi, ten się lubi”, a Mary Gowland i królowa Vivaldi przekonują Alicję, że nikt oprócz niej nie jest w stanie sprawić, by Blood stracił swoją twarz pokerzysty. Jednakże czy to wszystko ma jakiekolwiek znaczenie? Fiolka jest już prawie pełna, bohaterka, chce czy nie, będzie musiała niedługo wrócić do swojego świata. Wbrew temu, co twierdziła na początku, nie wydaje się cieszyć z tego powodu: prawdę mówiąc, sprawia raczej wrażenie osoby zagubionej i niezdecydowanej. Ale czas ucieka…

Na tomiku szóstym kończą się przygody Alicji w Krainie Serc. Jak wypada finał, a także manga jako całość? Pamiętam, że kiedy przeczytałam w ramkach odautorskich na obwolutach drugiego i trzeciego tomu, że autorka sama jeszcze nie wie, jak to się skończy i łamie sobie nad tym głowę, zaniepokoiłam się trochę, bo takie tworzenie bez planu rzadko jest dobrym pomysłem. Ta manga niestety stanowi tego doskonały przykład. W trakcie lektury czasem trudno zorientować się w sytuacji, ponieważ całość jest nieco chaotyczna. Bywa, że połapanie się w przejściach od jednej sceny do następnych zajmuje trochę dłużej niż powinno, niezrozumiałe bywają też przeskoki czasowe – czytelnik sam musi sobie dopowiedzieć, że najwyraźniej akcja przeniosła się o kilka dni do przodu, rzadko kiedy widać to od razu. Wszystko dzieje się za szybko i zbyt nagle, chociaż po części pewnie tak miało być – w końcu dla Alicji, która prawie zapomniała, że jest przybyszem, to jest sytuacja niespodziewana. Niemniej zakończenie poprowadzono za szybko i pojawiło się w nim kilka niejasności – przyznam, że musiałam się chwilę zastanowić, o co chodzi, zanim zrozumiałam sens wszystkich podsuwanych przez autorkę wskazówek, chociaż to pewnie lepsze od podawania wszystkiego na tacy. Natomiast wątek romansowy wypada blado, zabrakło odpowiedniego pokazania uczuć bohaterki – na to potrzeba czasu, a mam wrażenie, że decyzję, z kim ona ostatecznie zostanie, podjęto stosunkowo późno. Tak więc jeśli ktoś oczekuje dobrego romansu, zawiedzie się. W ogólnym rozrachunku uważam jednak, że Alicja w Krainie Serc to przyjemna w odbiorze i całkiem niezła manga, która potrafiła zgrabnie wybrnąć z pułapki niektórych schematów, inne realizując przyzwoicie. Ma swoje wady, ale lekturę zdecydowanie zaliczam do udanych.

Wydanie prezentuje dotychczasowy poziom, czyli jest bardzo dobre. Przede wszystkim cieszy stosunkowo duży format, chociaż trzeba przyznać, że i bez niego manga jest przejrzysta i łatwa w odbiorze. Obwoluta utrzymana została w dotychczasowym klimacie i prezentuje się bardzo ładnie, zaś pod nią podziwiać możemy bordowo­‑białą okładkę z postaciami w wersji chibi. Drukowi jak zawsze nie mam nic do zarzucenia, jest wyraźny i odpowiednio nasycony. Pojawia się zarówno spis treści, jak i numeracja stron. Na koniec tomiku wydawnictwo dorzuciło osiem kolorowych ilustracji – bardzo miły dodatek, biorąc pod uwagę, jak rzadko trafiają się one ostatnio w polskich wydaniach. Tłumaczenie, tak jak dotąd, pozostaje bardzo dobre – cieszy zróżnicowanie języka, jakim posługują się poszczególni bohaterowie (co widać najlepiej w przypadku Vivaldi), konsekwentne do samego końca. Błędów ani literówek nie stwierdziłam.