Tanuki-Manga

Historyjka opowiedziana w tej mandze nie należy do szczególnie skomplikowanych – małe państewko Lemodian, osamotnione i porzucone przez sojuszników, toczy wojnę z potężnym Imperium Romuniliańskim. Przywódczyni armii Lemodianu, księżniczka Karula, decyduje się na podpisanie traktatu pokojowego z wrogiem. Oczywiście jest to tylko podstęp, gdyż nasza bohaterka zamierza skorzystać z szansy zbliżenia się do przywódcy Romunilian, zabić go i tym samym zakończyć wojnę. Jak to w życiu bywa, najlepsze plany mają to do siebie, że zawodzą. Imperator Gustav przeżywa zamach, zaś w ramach odwetu ojczyzna Karuli zostaje zdobyta i zniszczona. Poszukiwana zarówno przez Imperium, jak i przez tych, którzy chcieliby się dostać w łaski Gustava, księżniczka zmuszona jest do ucieczki. Nie wie jednak, że nieprzyjaciel nie zamierza jej odpuścić i jest gotów na wszystko, byle tylko ją schwytać.

Jak sami widzicie, prosta jak drut historia tak naprawdę stanowi pretekst do kolejnych, bardzo dobrze rysowanych, walk szermierczych, strzelanin, a nawet wielkich bitew. Chwali się natomiast dopracowany świat, występujące w nim różne rasy i cywilizacje ze specyficznymi dla siebie filozofiami i podejściem do życia. Autor stosuje tu dość popularny zabieg antropomorfizacji, nadając rasom głowy i osobowości zwierząt – ryb, psów, kotów, a nawet chomików. Przy tym udaje mu się uniknąć śmieszności – manga należy do raczej poważnych tytułów.

Drakuun: Rise of the Dragon Princess to typowa manga przygodowa, nastawiona na męskiego odbiorcę. Autor z wielką precyzją rysuje wszelkiego rodzaju detale techniczne. Chociaż akcja dzieje się w zupełnie innym świecie, każdy znawca militariów wyłapie pojawiające się tu i ówdzie pojazdy bojowe, pochodzące z naszego świata, jak choćby używane przez bosvan czołgi Renault 35, czy będące na wyposażeniu armii Lemodianu maszyny bojowe, wzorowane na niemieckich samochodach pancernych PzKpfw 222. Kadry i sceny zbiorowe rysowane są z wielką starannością i dbałością o szczegóły, jakiej nie powstydziłby się sam Masamune Shirow. Nie brak tu także nagości. Nie jest to, na szczęście, manga Urushihary (gdzie nagość jest celem samym w sobie), ale ze względu na kilka scen golizny, przemocy, a nawet seksu, polecałbym ją raczej starszemu czytelnikowi. Pamiętać trzeba, że wydawca Drakuuna, TM Semic, nie stosował żadnych ograniczeń wiekowych.

No właśnie, skąd to się u nas wzięło? Wydał to w roku 2000 ówczesny potentat rynku komiksowego, TM Semic w serii „Top Manga” (w ramach której pojawiło się jeszcze Dirty Pair i Appleseed). Podstawą polskiej edycji było wydanie amerykańskie Dark Horse. Co się z tym wiąże? Europejski kierunek czytania, średnia jakość druku (choć i tak znacznie lepsza niż we wzmiankowanym Appleseed). Niestety, u nas ukazał się jedynie pierwszy tomik z cyklu, na dodatek podzielony na dwa wydania zeszytowe. W efekcie seria urywa się nagle, i jeśli ktoś chce poznać ciąg dalszy, musi zaopatrzyć się w egzemplarze zza wielkiej wody (a i tam Drakuun wciąż nie został wydany w całości).

Krótko mówiąc – efektowna ciekawostka dla miłośników tego typu opowieści oraz dla archiwistów polskiego rynku mangowego. Od chwili pojawienia się Drakuun minęło już siedem lat i dziś zdobycie obydwu zeszytów możliwe jest właściwie tylko poprzez aukcje lub na konwentach.