Tanuki-Manga

W świecie przyszłości równość i wolność to fikcja. Uprzywilejowani obywatele żyją w podniebnym Zalemie, a na ich utrzymanie pracują w znacznej mierze ci, którzy nie mieli tyle szczęścia i zaludniają Miasto Złomu. Jego nazwa zdecydowanie odpowiada rzeczywistości, mieszkańcy egzystują wśród odpadów usuwanych z Zalemu. Pewnego dnia doktor Ido odnajduje wśród nich szczątki żeńskiego cyborga. Daje jej nowe ciało i imię – Alita. Od tej chwili żyją we dwoje jak ojciec z córką, aż do momentu, gdy dziewczyna odkryje, że jej opiekun zarabia na utrzymanie jako łowca głów – i postanowi zacząć mu pomagać. Okazuje się, że choć nie pamięta nic ze swojej przeszłości, wciąż potrafi posługiwać się starodawnym i potężnym stylem walki.

Tak zaczyna się manga znana w Japonii jako GUNNM, z którą mamy okazję zapoznać się w naszym rodzimym języku. Czy warto? Moim zdaniem tak, choć zdecydowanie nie jest to komiks dla każdego. To pozycja raczej ciężka, przeznaczona dla starszego widza. Liczne sceny walk są bardzo krwawe, a dzięki szczegółowej kresce zyskują na realizmie. Główna bohaterka jest w zasadzie jedyną, którą można by określić mianem kawaii. Większość postaci jest brzydka jak świat, w którym żyją, ich sztuczne ciała często nie przypominają już nawet ludzkich. Główną rozrywką mieszkańców Miasta Złomu jest oglądanie zawodów w Motorballu – brutalnym sporcie, któremu poświęcono nawet całe dwa tomy mangi. Nie ma tu miejsca dla nadziei na odmianę losu, idealiści nie kończą najlepiej. Nawet Alita, początkowo dość naiwna i ufna, zmienia się pod wpływem wydarzeń, w których uczestniczy. Jej rozwój psychologiczny jest zresztą w mandze bardzo ważny. Akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat i przede wszystkim postać głównej bohaterki łączy poszczególne epizody w spójną całość. Inni bohaterowie także są dobrze dopracowani i, co istotne, dają się lubić, pomimo wad i wypaczeń.

Chociaż manga jest w większości ponura, zdarzają się również elementy humorystyczne, które rozładowują trochę atmosferę. Są dobrze dawkowane i pasują do całości. Na końcu tomików znajdziemy też krótkie zabawne historyjki i komentarze autora, pozwalające lepiej zrozumieć realia świata. Kreska miejscami bardziej przypomina komiksy amerykańskie lub europejskie, niż mangę, co dobrze wpasowuje się w konwencję. Dzięki temu też nie zestarzała się zanadto, chociaż pierwszy tom powstał w 1990 roku.

Do wydania JPF nie mam zastrzeżeń, choć niektórzy mogliby przyczepić się do papieru. Nie jest biały, kolorem i fakturą przypomina raczej wydania japońskie lub pierwsze tomy Oh My Goddes!. Jest jednak gruby, a druk się nie rozmazuje – mnie osobiście bardziej podoba się taki. JPF (na życzenie czytelników zresztą) zdecydował się również na amerykański tytuł i imię głównej bohaterki (w oryginale nazywała się Gally), do których fani przywykli już za sprawą OAV. Ekranizacja obejmowała jednak tylko wąski wycinek mangi i obecnie prezentuje się gorzej od niej.

Podsumowując, Alitę mogę śmiało polecić każdemu amatorowi tego typu klimatów. Jeśli ktoś jeszcze nie wie, czy cyberpunk jest dla niego, też może zacząć właśnie od tego komiksu. Natomiast ci, którzy za tym gatunkiem nie przepadają, raczej zdania pod jego wpływem nie zmienią.