Tanuki-Manga

W 2004 roku założone dwa lata wcześniej wydawnictwo Kasen ogłosiło konkurs, którego główną nagrodą miała być publikacja zwycięskiego komiksu. Konkurs ten wygrał autor ukrywający się pod pseudonimem Runshin Kanmuri, a komiksem, który w ten sposób ujrzał światło dzienne był Viox, niewątpliwie jeden z najciekawszych przykładów tzw. „polskiej mangi”.

Istotną cechą Vioxa, którą potencjalny czytelnik winien mieć na względzie zanim sięgnie po komiks, jest brak zakończenia. Viox początkowo planowany był jako dzieło przynajmniej dwutomowe (o czym świadczy chociażby „1” na okładce), jednak przedwczesne zakończenie współpracy wydawnictwa i autora zniweczyło te zamiary. Pozostało coś, co można określić mianem wstępu do właściwej opowieści, z ogólnie zarysowanymi postaciami, szczątkową fabułą, a za to z całkiem nieźle opisanym postapokaliptycznym światem. Na ile te „zalążki” fabuły i postaci zostałyby rozwinięte? Tu niestety pozostać musimy w sferze domysłów. Nawet w tak skromnej fabule widoczne są pewne niekonsekwencje. Postać głównego bohatera nie grzeszy oryginalnością, zaś dialogi wypadają cokolwiek niezręcznie. Ostatecznie jednak wszystkie te wady można by przeboleć w komiksie, którego główną część stanowiłyby widowiskowe walki, a z tym elementem autor radził sobie całkiem nieźle.

Tym jednak, co najbardziej zwraca uwagę podczas lektury, jest kreska, zaskakująco bogata i dopracowana jak na autora, dla którego Viox był debiutem wydawniczym. Zdziwienie maleje jednak, gdy dowiadujemy się, że Runshin Kinmura od dłuższego czasu tworzył dla strony poświęconej komiksowi. Jak widać, opłaca się szlifować warsztat, wydając komiksy w sieci, aby później naprawdę mieć coś do pokazania na papierze. Widoczna jest także inspiracja autora twórczością Tsutomu Nihei, do której zresztą Rusnhin Kinmura otwarcie przyznał się w wywiadzie udzielonym serwisowi Poltergeist. Szczególnie biomechaniczne potwory, eksterminowane dziesiątkami przez bohaterów, przywodzą na myśl podobne istoty z mangi Blame!. Bynajmniej nie jest to zarzut pod adresem autora – dobrze jest czasem podejrzeć coś u mistrzów gatunku, a końcowy efekt jest całkiem zadowalający. Uwagę zwraca ponadto widoczny szczególne pod koniec fanserwis, raczej delikatny, nieprzeszkadzający w odbiorze. Zwracam na to uwagę raczej jako na ciekawostkę – w polskiej twórczości inspirowanej mangą ten element nie pojawia się zbyt często.

Wydawniczo Viox prezentuje średni poziom, typowy dla komiksów wydawanych przez Kasen kilka lat temu. Zwrócić uwagę można na dobry, wyraźny druk (pomimo dosyć słabego papieru) – coś, z czym do dzisiaj mają problem polskie wydawnictwa, szczególnie publikujące twórczość amatorską.

Z oczywistych względów ocenianie Vioxa w tradycyjnej skali pozbawione jest większego sensu. Mimo że wydany zaledwie cztery lata temu, dzisiaj Viox ma wartość właściwie tylko historyczną, względnie jako próbka niemałych umiejętności autora. Jest jedną z pierwszych „polskich mang”, typowym dla swoich czasów przedstawicielem nurtu komiksów naśladujących komiks japoński. Czas pokazał, że o wiele większym zainteresowaniem cieszą się jednak autentyczne doujinshi, bezpośrednio oparte o popularne utwory w rodzaju Death Note czy Naruto. Może i polscy rysownicy rzeczywiście nie są tacy źli, jednak brak warsztatu twórczego i dobrych scenariuszy skutecznie wyciął z rynku „twórczość własną”. Viox z pewnością będzie gratką dla fana komiksu polskiego, natomiast osoba, która po prostu pragnie dobrej lektury, raczej się rozczaruje. Osobiście nie żałuję jednak, że zapoznałem się z tym oryginalnym tytułem.