Tanuki-Manga

Ataki wampirów, opisane w pierwszym tomie, okazują się być jedynie początkiem problemów. Pojawia się coraz więcej krwiopijców, które zdają się mordować ludzi bez żadnego powodu, dla samego zabijania. Coraz trudniej ukrywać te fakty przed opinią publiczną. Śledztwo doprowadza do szokującego odkrycia – okazuje się, że wampiry zostały najprawdopodobniej stworzone sztucznie, a do tego mają w sobie urządzenia umożliwiające kontrolowanie ich na odległość.

Integra Hellsing wzywa na naradę członków Okrągłego Stołu – tajnej organizacji skupiającej najbardziej wpływowych popleczników korony, do której należy jako dziedziczka rodzinnej fortuny – chcąc podzielić się z nimi owymi rewelacjami. Okazuje się jednak, że informacja o spotkaniu przecieka na zewnątrz – siedziba Hellsinga zostaje zaatakowana przez dwa psychopatyczne wampiry i ich armię ghuli. Zaskoczeni żołnierze organizacji nie są w stanie stawić im skutecznego oporu i zostają zmasakrowani. Przeżywają tylko najpotężniejsi wojownicy Integry – Alucard, Victoria oraz… Walter, jej osobisty kamerdyner. Za wszelką cenę muszą zatrzymać napastników zanim dotrą do sali narad. A że akurat tego dnia panna Seras i jej mistrz dostali nowe „pukawki”...

Ponownie oprócz sześciu rozdziałów właściwej mangi otrzymujemy rozdział Cross Fire. Tym razem urocze wysłanniczki Watykanu zostały wysłane przeciwko komunistom, dowodzonym przez piękną i charyzmatyczną Iljuszyn. Na tym różnice z poprzednim odcinkiem się, prawdę mówiąc, kończą.

Między Hellsingiem a Cross Fire znajdziemy ponownie notatki autora, a pod sam koniec dwa jednostronicowe komiksy, w których występują bracia Valentine (najwyraźniej autor jest do nich bardziej przywiązany niż można by wnioskować z roli, jaką odgrywają w fabule).

Pod względem wydania drugi tomik nie różni się od pierwszego, z wyjątkiem jednej rzeczy – okładka nie przedstawia tym razem czarnobiałej wersji obrazka z kolorowej obwoluty, ale szkice autora. Szkice wyjątkowo obrzydliwe, pasujące jednak do niepoważnego klimatu całej serii.

Drugi tom, podobnie jak pierwszy, czyta się lekko i przyjemnie, jakby to makabrycznie nie brzmiało w przypadku czegoś tak krwawego i brutalnego. Trochę przeszkadzają nielogiczności, jak to, że stara i potężna organizacja daje się praktycznie wymordować dwóm idiotom, w ogólnym odbiorze to jednak za bardzo nie przeszkadza – gdyby ktoś szukał pozycji inteligentnej i skłaniającej do refleksji, może w końcu sięgnąć po coś innego.