Tanuki-Manga

Kiedy we wrześniu 2007 r. pisałem recenzję ósmego tomu Hellsinga, nie przypuszczałem, że na kontynuację przyjdzie mi poczekać prawie rok. Przyznam, że miałem spore wątpliwości w kwestii dalszej fabuły – ósmy tom nie nastrajał optymistycznie, a dochodzące wieści brzmiały: „dalej tylko siekanina”. Ostatecznie jednak nowy tom nie okazał się wcale taki zły.

Walka ojca Andersona z Alucardem kończy się w przewidywalny sposób. Księdzu udaje się stworzyć prawdziwe zagrożenie dla wampira, ostatecznie jednak nie może mierzyć się z niesamowitą mocą Alucarda. Jednak to nie śp. ojciec Anderson zostaje gwiazdą wieczoru. Ta rola przypada Walterowi, którego zmiana stron, jak się okazuje, wcale nie była tak zupełnie nieoczekiwana… Pierwszy raz od momentu rozpoczęcia inwazji autor pokazuje nam, co dzieje się poza Londynem – przekonamy się, że sytuacja Brytyjczyków nie jest aż tak zła. Z drugiej strony, niezmiennie dobry humor Majora wskazuje, że przynajmniej jego gra jeszcze się nie zakończyła.

Pod jednym względem zaskoczył mnie Kohta Hirano całkowicie – otóż w całą tę krwawą scenografię wcisnął odrobinę… fanserwisu. Co prawda bishounen ma wielkie zębiska, zaś moé dziewuszka jest wyjątkowo krwiożercza (to Alucard w zmienionej postaci), jednak fakt pozostaje faktem – oto w kadry Hellsinga wkroczył fanserwis. Cóż, miejmy nadzieję, że na tym się skończy i w następnych tomach nie przyjdzie nam podziwiać damskich majtek… Radzę natomiast zwrócić uwagę na kreskę i porównać ją z pierwszymi tomami – różnica jest naprawdę widoczna. Wyraźnie widać, że autor posługuje się już dopracowanym, bardzo precyzyjnym, a jednocześnie oszczędnym stylem.

Wydawniczo dziewiąty tom prezentuje się nieźle, mam wrażenie, że najlepiej z całej serii. Trafiają się pewne niedociągnięcia (np. fatalnie niedopasowana ilustracja na trzeciej stronie), ogólnie jednak widać doświadczenie wydawcy. Tradycyjnie już jako dodatek otrzymujemy krótki parodystyczny komiks. Tym razem jednak Luke naprawdę miał powód do dumy!