Tanuki-Manga

Czwarty tomik Hellsinga to ostatni z tych, w których panuje względna równowaga między gadaniem a zabijaniem. Im dalej w las, tym więcej rzeźni, a mniej jakiegokolwiek sensu – taki już urok tej mangi, a urok ten jest znaczny, o czym świadczy liczne grono czytelników i fanów, tak w kraju, jak i za granicą.

Ale do rzeczy. Tomik zaczyna się krótką reminiscencją z dzieciństwa Integry, by zaraz wrócić do przerwanego pojedynku Alucarda z Tubalcainem Alhambrą. Wynik jest raczej łatwy do przewidzenia, a finał nader widowiskowy – Kohta Hirano znakomicie rysuje duże, pozornie chaotyczne plansze z ogniem, krwią i rozrywanymi ciałami w rolach głównych. Na krótko pojawi się także Andersen i choć tym razem jego zadaniem nie będzie wykończenie naszych bohaterów, bez wymiany ciosów się nie obejdzie.

Dalej akcja zwalnia, koncentrując się na wyjaśnieniu wydarzeń i przygotowując tło pod to, co będzie się działo w kolejnych częściach. Wyjaśnione zostają (w zarysach) cele Millenium, królowa zwołuje radę, w której biorą udział zarówno przedstawiciele Hellsing, jak i Iscariote. Tymczasem nasz uroczy major, nazywany pieszczotliwie „następcą Führera”, likwiduje wewnętrzną opozycję w szeregach własnej organizacji i przystępuje do ataku, wykorzystując w tym właśnie celu członków Wehrwolfu. W tym tomie poznamy pierwszego z nich, uroczą Rip van Vinkle (wbrew imieniu jest to kobieta).

W tym tomiku nie znajdziemy już dodatków z serii Crossfire (a szkoda), zaś całe trzy strony poświęcono kącikowi Yana i Luke’a, wypełnionemu specyficznym, w całości zrozumiałym zapewne wyłącznie dla autora humorem. Do tego dochodzi jeszcze strona, na której Kohta Hirano się wywnętrza oraz „przedstawienie postaci”, dość zagmatwane zresztą. Pod obwolutą tradycyjnie już znajdziemy karykatury bohaterów serii.