Tanuki-Manga

Czy każdy słyszał o „Samurai Champloo”, anime opowiadającym o perypetiach Fuu, Jina i Mugena? Stwierdzę, że większość. Dlatego też, pragnę wam przedstawić dwutomową mangę, którą czyta się z niemałą przyjemnością. Początek mangi jest podobny do tego występującego w anime. Pod wpływem rozmaitych wydarzeń knajpa wujostwa, w której pracuje Fuu zostaje spalona. Dziewczyna nie ma się gdzie podziać i postanawia urzeczywistnić swoje odwieczne marzenie. Ów marzeniem jest znalezienie samuraja, który pachnie jak słoneczniki. Zmusza Mugena i Jina, odpowiedzialnych za katastrofę, aby towarzyszyli jej w wyprawie.

Szczerze mówiąc, o mandze ciężko powiedzieć coś konkretnego. Oficjalnie wystartowała w październiku 2004 r, czyli gdzieś na półmetku trwania anime. Przedstawia alternatywną historię bohaterów, pomijając całkowicie to co dzieje się w anime. Zostaje zamknięta w dwóch tomikach i nie posiada zakończenia. Pod koniec drugiego tomu autor informuje nas, że „wyprawa trójki bohaterów będzie kontynuowana” i tylko tyle. Od wydania drugiego tomiku minęły już cztery lata, więc chyba nie mamy co liczyć na dalsze rozdziały, choć mogę się mylić. Manga stara się być zachętą do obejrzenia anime, dla tych osób, które jeszcze tego nie zrobiły.

Nasi bohaterowie nie różnią się zbytnio od tych w wersji animowanej. Mugen to przestępca, który może zabić człowieka (a tym bardziej samuraja) bez wyraźnego powodu, bo jak sam mówi: „Czy trzeba mieć szczególny powód aby kogoś zabić? Wystarczy, że ktoś jest silniejszy”. Opanował tzw. styl mieszany – czyli chaotyczny styl walki. Poza tym jest wulgarny, niewychowany i nie grzeszy pięknością. Jin – samuraj, który mimo wybitnych umiejętności, stracił cel do walki. Jest stuprocentowym przeciwieństwem Mugena – opanowany, wykształcony, kulturalny i pociągający płeć piękną. Fuu natomiast to nastolatka, która zdołała owinąć sobie wokół palca dwóch śmiertelnie niebezpiecznych samurajów. Swoją zaradnością często ratuje bohaterów przed śmiercią głodową.

Kreska mangi jest brzydka, karykaturalna, dlatego chyba tak bardzo przypadła mi do gustu. Karykaturalność podkreśla humor serii i tak naprawdę zachęca do uśmiechu. Projekty postaci są proste, a tła? Hmm… w większości obejrzymy biały drugi plan, raz po raz jakieś domki i okolice. Manga epatuje niedyskretną przemocą. Głowy, nogi i ręce fruwają po kadrach, a w przeciwników miecze wbijane są jak w masło. Ogólnie rzecz biorąc, zabijanie jest przedstawione w sposób iście szczegółowy.

Warto zwrócić uwagę na humorystyczne notki od autorskie. Pan Masaru Gotsubo informuje nas, że dużym ryzykiem było powierzenie takiego znanego tytułu niedoświadczonemu mangace. Ma nadzieję, że jego brak umiejętności nie wpłyną na ogólne postrzeganie tytułu i przyjmiemy go jako inne spojrzenie na Samurai Champloo. Wyjaśnia również znaczenie hasła „Samurai Champloo” oraz szczegółowo opisuje swoje przemyślenia dotyczące tworzenia postaci.

Bez bicia przyznam się, że wystąpił u mnie pewien paradoks. Za mangę zabrałem się dopiero po obejrzeniu anime, które jest dla mnie kultowe. Tym samym manga wydała mi się dość dobra. Gdybym natomiast najpierw przeczytał mangę, nie wiem czy zachęciła by mnie aż tak do obejrzenia anime. Niemniej jednak mój los podążył torem wersji pierwszej, dlatego też manga zyskała taką ocenę. Standardowo muszę wspomnieć, że nasi samurajowie dosłownie filetują przeciwników (a krew leje się po kadrach), dlatego polecam ją głównie starszym czytelnikom.