Tanuki-Manga

Nierzadko zdarza się, że autor mangi, nie chcąc sztucznie wydłużać tworzonej przez siebie historii, dodaje w ostatnim tomie, a czasem i we wcześniejszych, dodatkowe opowieści. Czasami są to alternatywne losy bohaterów, poboczne wątki chronologicznie niepasujące do głównego, ale zdarzają się też twory całkowicie samodzielne, których z tytułem na okładce komiksu nie łączy nic poza osobą twórcy.

Właśnie taka skrajna sytuacja ma miejsce w trzeciej, ostatniej już części Blue Heaven. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że zajmuje ona aż połowę tomu! Rozstrzygnięcie pojedynku między Sheng Longiem a Galphem Juneau następuje szybciej niż można się było spodziewać. Zwieńczenie fabuły jest przewidywalne, ale satysfakcjonujące – biorąc pod uwagę, że głównymi bohaterami są antypatyczni, zimnokrwiści mordercy, sprawiedliwości staje się zadość bez natrętnego moralizatorstwa. Co prawda puenta jest rzucona w formie prostego cytatu i tak wyeksponowana, że nie sposób ją przegapić, ale jednocześnie okazuje się zwięzła i trafna (co nie jest optymistycznym podsumowaniem świata, w którym przyszło nam żyć…).

Niestety, o ile do finału Blue Heaven przyczepić się nie mogłem, to byłbym o wiele szczęśliwszy, gdyby J.P.Fantastica obniżyło cenę trzeciego tomu i w zamian darowało sobie te dodatkowe kilkadziesiąt stron. Narysowane na nich opowiadania 69 i Route 69 to streszczenie kilkunastu dni z życia młodej japońskiej pary, która szuka lepszego życia i pieniędzy. Nie są aniołkami, autor stylizuje ich na Bonie i Clyde’a, niekoniecznie tak bezwzględnych, jak znani z kart historii przestępcy, ale wciąż niemających skrupułów. Właśnie ta dwójka zatrzymuje się w niewielkiej mieścinie u rodziny prowadzącej bankrutujące powoli kino i szykuje przekręt, mający zapewnić im gotówkę na nowy start w życiu. Historia jest bardzo przewidywalna, a bohaterowie antypatyczni i choć autor stara się ukazać ich w lepszym świetle, to nie zmienia to faktu, że przebrnąłem przez opowiadanie z minimalnym zainteresowaniem. Oczywiście wydawnictwo nie miało wpływu na jakość tego dodatku, to już tylko i wyłącznie „zasługa” Tsutomu Takahashiego.

Jakość wydania okazała się na równie wysokim poziomie, co poprzednio. Zadbano o tak pozornie niewielkie, ale istotne detale, jak przetłumaczenie neonu kina na stronach 168 i 188, które wymagało, podobnie jak w przypadku onomatopei, retuszu oryginalnego rysunku. Z kolei na stronie 152 tłumacz umieścił notki do mniej znanych tytułów filmowych widocznych na umieszczonych w tle plakatach, co powinno zadowolić ciekawskich czytelników. Także na stronie 174 pojawiło się wyjaśnienie ułatwiające zrozumienie kontekstu ważnej sceny, za co należą się słowa uznania.

Tym razem tomik pozbawiony jest jakichkolwiek dodatków, nawet reklam, ale przy dodatkowych rozdziałach 69 i Route 69 nie jest to aż tak bardzo zauważalne.