Tanuki-Manga

Trudno stworzyć zaskakującą historię, która sprawnie realizuje motyw podróży w czasie i nie powiela popularnych rozwiązań fabularnych. Aby uniknąć wtórności, scenarzyści i pisarze nierzadko decydują się na efektowne zwroty akcji, które owszem, zapadają w pamięć, ale jednocześnie naginają logikę świata przedstawionego. Pozostawiają odbiorcę z poczuciem, że albo śledził bieg wydarzeń niewystarczająco uważnie, albo coś się nie zgadza… Mangowa wersja O dziewczynie skaczącej przez czas zdaje się realizować właśnie ten scenariusz. Nie ustrzegła się wprawdzie błędów podobnych sobie dzieł, ale w zamian oferuje lekką, przyjemną w odbiorze historię o dorastaniu.

W wyniku zbiegu okoliczności Makoto Konno, uczennica drugiej klasy liceum, zyskuje umiejętność skakania w przeszłość. Nowo otrzymany dar wykorzystuje do prozaicznych rzeczy, takich jak poprawa ocen z egzaminu, lepszy sposób na spędzenie czasu wolnego czy próba zeswatania znajomych. Szybko przekonuje się jednak, że ingerowanie w minione wydarzenia może przynieść dramatyczne skutki i w nieprzewidywalny sposób oddziaływać na osoby w jej otoczeniu.

W warstwie obyczajowej opowieść nie jest skomplikowana, ale czyta się ją z zainteresowaniem. Dobrze oddaje ducha nastoletnich dni, w których pierwsze zauroczenia i wyznania miłosne są równie emocjonujące, co kłopotliwe, a szkolne przyjaźnie zdają się trwać ,,na wieki”. Chociaż O dziewczynie skaczącej przez czas to opowieść z wątkiem science fiction, jej głównym atutem jest właśnie realizm. Bohaterowie są zwykłymi nastolatkami, niedającymi się zakwalifikować do szufladki z określonym typem osobowości, a ich reakcje na wydarzenia są adekwatne do charakteru i wieku. Nie znajdziemy tutaj wydumanych, irytujących pseudodramatów i miłosnych wielokątów, lecz przede wszystkim przyjaźń, w której głębsze uczucia pozostają często w sferze potencjalności.

Podejmowany temat przemijania stał się dobrą podstawą do refleksji nad wyborami młodego człowieka. Makoto, jak wielu jej podobnych uczniów na całym świecie, nie ma pomysłu na przyszłą ścieżkę kariery. Najchętniej trwałaby wiecznie w tu i teraz, nie musząc podejmować decyzji, które zaważą na jej życiu. Pod wpływem nowo nabytej umiejętności stopniowo zmienia swoje podejście do rzeczywistości: konfrontuje się z trudnymi dla niej przeżyciami, by wreszcie otwarcie stawić im czoło. Przechodzi widoczną, wiarygodną przemianę, a zawarcie tego procesu w niewielkiej objętościowo mandze było niełatwym zadaniem.

Pozostałe postacie pojawiające się na kartkach komiksu zostały oddane w wyrazisty sposób, chociaż nie prezentują szczególnie oryginalnych cech. Przyjaciel z dzieciństwa, Kousuke Tsuda, jest przystojnym kujonem, górującym nad resztą paczki rozsądkiem. Chiaki Mamiya, drugi kumpel głównej bohaterki, to nieco infantylny, skryty chłopak, o podobnej do Makoto skłonności do nadmiernej ekspresji. Wśród drugoplanowych postaci szczególnie wyróżnia się ciocia dziewczyny, nazywana przez jej matkę ,,wiedźmą”, która z wyrozumiałością i spokojem doradza Makoto w sprawach miłosnych. W mangach dla dziewcząt, jakie dotychczas czytałam, rzadko występowały dobrze nakreślone relacje nastolatki i jej opiekunki, dlatego pojawienie się tego wątku było dla mnie miłym zaskoczeniem.

Największym mankamentem O dziewczynie skaczącej przez czas są niejasne zasady rządzące podróżami w czasie. Wierzę, że opowieść znajdzie swoich amatorów, którzy zachwyceni prezentowaną historią przymkną oko niedociągnięcia fabularne, tak jak w przypadku Kimi no Na wa, lecz osobiście się do nich nie zaliczam. Nie potrafię w pełni delektować się lekturą, mając z tyłu głowy mnożące się pytania dotyczące elementów świata przedstawionego.

Twórcy mogli z większą starannością podejść do wyjaśnienia kwestii podróży w czasie. Do końca nie wiadomo, na czym one polegają: na modyfikowaniu przeszłości z tej samej ,,linii” czasowej, czy może przenoszeniu się do alternatywnych światów, w których wydarzenia potoczyły się inaczej. Urywki scen, w których bohaterka dokonuje zmian przeszłości, są przedstawione w sposób dynamiczny i bardzo chaotyczny, co wydaje się celowym zabiegiem; rozkojarzony odbiorca z trudem nadąża za wydarzeniami i nie ma czasu na przemyślenie, w której ich ,,wersji” się znajduje. Pozostaje mu bierne przyjmowanie następujących po sobie obrazów bez głębszego namysłu, czy to, co widzi, ma logiczne podstawy. Wyjaśnienie kwestii podróży w czasie wydaje się istotne, ponieważ na tym wątku wspiera się nie tylko fabuła, ale i końcowy zwrot akcji. Skoro reguły skoków w przeszłość nie zostały jasno sformułowane, łatwo podważyć jego zasadność.

Drugą wadą komiksowej opowieści jest zaniedbanie niektórych wątków. Cierpi na tym zwłaszcza końcówka mangi – kilka stron, narysowanych w moim odczuciu niestarannie, by w pośpiechu domknąć tę historię. Gdyby rysownik skrócił dłużący się wątek romantyczny Kousuke i zakochanej w nim koleżanki z samorządu, a w zamian poświęcił więcej uwagi ostatniej scenie, nie odniosłabym wrażenia niedbałości.

Kreska jest estetyczna i przyjemna dla oka, jednak nie wybija się ponad przeciętność. Osobiście wolę bardziej staranne, bogate w szczegóły rysunki. Tła w wielu przypadkach straszą pustką, a ubrania nadmierną prostotą. Przeszkadzało mi to, że Chiaki został pokazany na okładce jako rudzielec o kolorze włosów zbliżonym do brązu Makoto, ale ciągle wydaje się jasnym blondynem, łudząco podobnym do Kurosakiego z Dengeki Daisy oraz do Usuia ze Służącej przewodniczącej. Nadanie jego czuprynie odrobiny szarości nie kosztowałoby wiele rysownika, a urozmaiciłoby komiks.

O dziewczynie skaczącej przez czas to dobra propozycja dla osób, które poszukują wzruszającej historii o pozytywnym przesłaniu, z romansem w tle. Manga potrafi zaskoczyć i wciągnąć, a także poruszyć bardziej sentymentalną strunę. Skłania do namysłu nad ulotnością codzienności, lecz przede wszystkim sprawdza się jako komedia, która pozwoli starszemu odbiorcy powrócić do czasów szkoły średniej, a młodszemu – utożsamić się z bohaterami i zastanowić się nad swoją przyszłością.