Tanuki-Manga

Rozdział pierwszy jest prologiem do właściwej akcji – dzieje się sporo wcześniej, przetykany jest też retrospekcjami sprzed poprzednich 15­‑20 lat. Bohaterami są tu nastoletni Enoah Ballard i Hannah Mayall, którzy mieszkają na wyludnionej wyspie w towarzystwie naukowca Maurice'a Raina. Pewnego dnia ich spokojna egzystencja zostaje przerwana. Po śmierci Maurice'a młodzi decydują się opuścić wyspę…

W kolejnym rozdziale przenosimy się 20 lat w przyszłość. Nastoletni chłopak imieniem Eliah wędruje po zrujnowanym mieście w poszukiwaniu przydatnych przedmiotów i zapasów na dalszą podróż. Następnego ranka budzi się związany we własnym pojeździe przez podejrzanych ludzi: mężczyznę zwanego pułkownikiem, najemnika Kenjiego, dziewczynę o sztucznym ciele – Sophię i również częściowo scyborgizowanego Wycliffa. Los chłopaka wydaje się przypieczętowany, ale skan dysku Cherubima, robota wędrującego z chłopcem, ujawnia, że jest on synem Enoaha Ballarda. Dzięki temu zostaje oszczędzony i może wyruszyć w podróż z nowymi towarzyszami. Tomik zawiera również krótką historię Hannah Mayall i dziewczyny, której imienia nie poznajemy.

Jeżeli chodzi o sposób wydania, to, czym uraczył nas Egmont, jak zwykle woła o pomstę do nieba. Oczywiście w środku brak kolorowych stron. Oryginalne japońskie tomiki posiadają obwolutę, której brak sam w sobie nie jest poważną wadą – jednak problem polega na tym, że spore kawałki obrazka z okładki znajdują się na zakładce obwoluty oraz na grzbiecie i z tyłu tomu. Polski czytelnik nie ma szans tego zauważyć, bo w naszej wersji grzbiet jest czarny z kolorowym tytułem i numerem tomu, a na tylnej okładce mamy cały czas te same paskudne koła zębate. Dodatkowo okładkę szpeci wielka pomarańczowa jedynka w kółku. Wydanie ratuje tylko dobra jakość druku – nie ma tu zbyt dużego natężenia czerni, co szczególnie często zdarza się właśnie Egmontowi, a zaciera zróżnicowanie grubości kreski i efekt włożony w cieniowanie.

Mangę wydano na szorstkim, lekko żółtawym papierze, bez szaleństw w doborze czcionek: w dymkach są dwa jej rodzaje, do onomatopei użyto tylko jednej – o zróżnicowanej wielkości, układzie i stylu. Tłumaczenie efektów dźwiękowych jest do przyjęcia, tak samo wpasowanie ich w kadry – tylko parę razy miałam wrażenie, że onomatopeja „wystaje” z kadru zbyt ostentacyjnie.

Wszystkie tomy czyta się po japońsku – od prawej do lewej.