Tanuki-Manga

Bitwa w górach dobiega końca. Mimo śmierci Keczuy i Wycliffa grupa Nazarbajewa odnosi całkowite zwycięstwo. Symbolicznym zakończeniem starcia jest dramatyczna walka Kenjiego z dowódcą pokonanego oddziału. Kenji ostatecznie trafia na godnego siebie przeciwnika, jednak niespodziewana interwencja Eliaha ratuje go od niemal pewnej śmierci.

Główną treścią trzeciego tomu nie jest jednak walka z Propartią, ale przeszłość Kenjiego, pokazana w formie retrospekcji. Dzięki niej wreszcie dowiadujemy się czegoś o świecie, w którym toczy się akacja Edenu, a w szczególności o chorobie, której wątek przewija się od pierwszego tomu. Przyznam, że mam mieszane odczucia odnośnie tego wątku; z jednej strony, atak choroby i jej społeczne skutki przedstawione zostały w interesujący i jednocześnie wiarygodny sposób, z drugiej – sprawa wyraźnie zbacza w kierunku prymitywnie pojmowanej ewolucji (aż przypomina się Evangelion). Na wątek medyczno­‑polityczny (te dwa zagadnienia są w Edenie nierozerwalnie związane) nakłada się dorastanie Kenjiego u boku brata, jego inicjacja w świecie zorganizowanej przestępczości, a wreszcie pierwsza akcja i spotkanie Nazarbajewa.

Przemoc, mimo że niesamowicie brutalna, nie jest już tak wszechobecna, jak w poprzednim tomie. Co prawda odrąbane kończyny, wyłupione oczy i realistycznie pokazane zabójstwa nadal straszą czytelnika, jednak ich stężenie nie sprawia, że ma się ochotę wyrzucić komiks przez okno. Interesującym kontrapunktem do nieustannych rzezi jest dodatkowy rozdział pt. Figowiec, utrzymany w niemalże sielskim nastroju. Można powiedzieć, że zawiera się w nim jeden z istotnych elementów, różniących Eden od innych utworów pokazujących świat po katastrofie – mianowicie nieuchronny powrót do normalności.

Strona wydawnicza pozostaje na niezmienionym poziomie. Niestety, wielokropków nadal jest stanowczo zbyt wiele. Sytuację dobrze obrazuje cytat z komiksu – Czasami robi się tak smutno… że aż trudno wytrzymać… co można… wtedy zrobić? Wystarczy wtedy nienawidzić wszystkiego… co cię smuci.

Nienawidzę wielokropków.