Tanuki-Manga

Tom siódmy cyklu Eden kontynuuje wątek wojen gangów, rozpoczęty w tomie szóstym. Na tle konfliktu pomiędzy organizacjami Tony'ego a Martineza rozgrywa się osobisty dramat czworga osób – Manueli, Pedra, Heleny, i nowego gracza na ulicznym boisku – Eliaha. Zdając sobie sprawę, że sam nie jest w stanie wykończyć Pedra, Eliah zwraca się o radę do Automaity – jednej z „emerytowanych” przywódczyń przestępczego świata.

Fabularnie rozdziały XXIII. 6. tomu – L. 8. tomu tworzą zamkniętą całość, związaną z przeprawami Eliaha z gangami narkotykowymi. Widać, że autor odrobił pracę domową, i wie o czym pisze. Przedstawiony przez niego obraz południowoamerykańskiego świata przestępczego wydaje się dosyć wiarygodny, nawet jeżeli miłosne dylematy zaangażowanych weń osób trącą niekiedy tandetnym melodramatem. Z pewnością nie jest to opowieść z cyklu „jak Japończycy wyobrażają sobie przestępczość w Peru”. Co istotne, z kadrów przestały wylewać się krew i flaki (aczkolwiek trup nadal gęsto się ściele); drastyczną przemoc fizyczną po większej części zastąpiła przemoc psychiczna. Natomiast pojawia się sporo nagości (chociaż zaskakująco mało erotyki), co jest zrozumiałe w sytuacji, gdy głównymi bohaterkami są prostytutki. Czytelnicy, zainteresowani wątkiem wirusowo­‑politycznym muszą uzbroić się w cierpliwość – fantastyka naukowa pojawi się dopiero w następnym tomie.

Niestety coraz bardziej irytująca robi się postać Eliaha. Jego początkowe zagubienie, poddawanie się światu, było dosyć naturalną reakcją piętnastolatka na gwałtowne i niespodziewane wydarzenia. Jednakże w ciągu zaledwie kilku tygodni (i jednego tomiku) nasz bohater wyraźnie zmężniał, i sypiąc tekstami w rodzaju „to moja walka” czy „usprawiedliwiać też się nie chcę” przystępuje do wendetty. W tomiku można zaobserwować także ciekawe zjawisko „klonowania” postaci, spowodowane brakiem zróżnicowania w rysowaniu twarzy bohaterów. Aż chce się powiedzieć – „wszyscy mężczyźni są Nazarbajewami, a każda kobieta to Manuela”.