Tanuki-Manga

Yona i Hak zostają znalezieni przez nieznajomego o imieniu Yun, który otacza ich opieką medyczną. Po przebudzeniu przekonują się, że zrządzeniem losu udało im się dostać do Najwyższego Kapłana o imieniu Ik­‑Su. Ten opowiada im legendę o czterech smokach i naprowadza na ścieżkę, którą powinna dążyć Yona, jeśli chce ocalić siebie i najbliższych. Prosi ją także, by pokazała świat Yunowi i to właśnie wspólnie z nim powędrowała do osady Białego Smoka.

Tom trzeci okazuje się kluczowy dla całej historii, opowiada bowiem legendę o czterech smokach i czerwonowłosym władcy. Można oczywiście trochę psioczyć, czy Yona z Hakiem powinni aż tak szybko i aż tak łatwo (choć boleśnie, zważywszy na upadek) spotkać się z kapłanem, ale lepiej tak, niż gdyby mieli błądzić po omacku. Stąd też dwa pierwsze rozdziały poświęcone są jeszcze – nazwijmy to – wstępowi do części zasadniczej. Wraz z wyruszeniem bohaterów na poszukiwanie smoków zaczyna się już akcja główna – ta bardziej przeze mnie wyczekiwana, ponieważ przy tej okazji witamy na pokładzie dwie nowe postacie.

Pierwszym istotnym bohaterem, z którym zostaniemy na dłużej, jest Yun – chłopak, który z miejsca kradnie całą sympatię czytelnika. Szczery, chętny do pomocy, mądry, no i skromny (jak sam powtarza: jego jedyną wadą jest zniewalająca uroda). Nie jest typem wojownika, lecz medyka, ale, co istotne, wprowadza bardzo dużo humoru – bardziej sytuacyjnego, opartego na ciętej ripoście, przez co różniącego się od żartu Haka.

Drugą równie ważną postacią jest pierwszy odnaleziony smok – dokładnie Biały Smok, Ki­‑ja. Przyznam, że nie spodziewałam się aż tak łatwego wprowadzenia go do grupy. Osada, w której mieszka Biały Smok, może rozbawić czytelnika, natomiast sam Ki­‑ja wydaje się osobą obiecującą i aż chce się go lepiej poznać. Na pierwszy rzut oka widać, że autorka miała na niego pomysł, i wierzę, że okaże się ciekawą postacią: chociażby dlatego, że już od początku widać napięcie między nim a Hakiem. Oczywiście, owe kłótnie również mogą doprowadzić do niekontrolowanego wybuchu śmiechu, o co zresztą nietrudno podczas lektury.

Sama jestem zaskoczona, ile humoru znalazło się w trzecim tomie. Mizuho Kusanagi naprawdę wie, co może rozbawić i – co ważniejsze – jak to podać, by nie ośmieszyć bohaterów, lecz zbliżyć ich do czytelnika. W tym tomie akcja płynie szybko, gdyż dzieje się naprawdę dużo. Te niecałe dwieście stron to sama przyjemność, którą czyta się jednym tchem, i aż szkoda oderwać się od Yony nawet na sekundę.

Kolejny raz trzeba pochwalić tłumaczkę. Paulina Tuczapska coraz lepiej odnajduje się w tej fantastyczno­‑historycznej konwencji, dzięki czemu przetłumaczone przez nią teksty są tak dobrze dobrane. Nie czuć tutaj fałszu, sztuczności bądź niedopasowania zdania do postaci. Widać, że doskonale wyczuwa ich charakter. Brawa za tak piękne zwroty jak „Sina gadzina”, co idealnie pasuje do sarkastycznego Haka, albo tak świetnie napisane zdania: „Ostrzegam, jeśli coś mi się stanie, oberwie wam się od samego Boga. Niebiosa kochają tę piękną buźkę! I trzymam sztamę z Grzmiącą Bestią!”, pasujące do pseudonarcystycznej postaci, jaką jest Yun. Aż chce się prosić o więcej!

Na końcu trzeciego tomu znajdziemy mapkę z podpisem: „Gdzie jest Yona?”, która zapewne będzie nam towarzyszyć w każdym tomie, oraz Bonus: Pokonać Haka!, czyli żartobliwe przedstawienie dwóch przedstawicieli klanu Wiatru, Tae­‑U oraz Han­‑Dae. Na dokładkę mamy jeszcze dwustronnicową zapowiedź następnego tomu. Błędów czy literówek nawet nie ma co szukać, chyba że za błąd uznamy pojawienie się Su­‑Wona na obwolucie, skoro nie występuje w samym tomiku… a szkoda.