Tanuki-Manga

Mimo że kolorowe grafiki na początku tomu nie były tak porywające, jak za pierwszym razem, po raz kolejny już od początku lektury dominowało u mnie wrażenie, że Akira Deluxe Edition jest zaiste deluxe. Tom drugi utwierdza mnie w przekonaniu, że to zarówno wydanie godne tytułu, jak i tytuł godny wydania. Na początku dostajemy cztery strony (!) streszczenia tego, co działo się w poprzednim tomie. Dopiero ich przejrzenie uświadomiło mi, z jak intensywną mangą mamy do czynienia, a to dopiero jedna szósta całości! Ciągnięcie takiego tempa dłużej byłoby zapewne trudne do wytrzymania, więc w obecnym tomie fabuła zwolniła, a świat przedstawiony rozwija się z mniej szaloną prędkością niż wcześniej, jest za to więcej akcji. Przedstawionej oczywiście wspaniale, po Otomo nie spodziewałbym się niczego innego, jednak nawet podziw dla jego rysowniczych umiejętności nie był w stanie stłumić niewielkiego, ale jednak rozczarowania.

Tomowi drugiemu brakuje skali, jaką zwykle kojarzymy z tym tytułem. Przez sporą część czasu bohaterowie biegają po tajnych rządowych laboratoriach i walczą z ochroną. Sprawia to klaustrofobiczne wrażenie i trochę irytuje, ponieważ działania bohaterów nie są zbyt konstruktywne. To takie trochę „bieganie w tę i we w tę” – to próbują uciec, to próbują dopaść Tetsuo, czegokolwiek by nie próbowali, po chwili kończy się jatką i na dobrą sprawę niewiele udaje im się osiągnąć. Wrażenie jest takie, że dużą część tego dałoby się solidnie przyciąć, a opowieść niewiele by na tym straciła. Otomo chyba się ze mną zgadza, bo w wersji filmowej brutalnie skrócił te wydarzenia, pozostawiając przede wszystkim końcówkę. Solidnie nadrabia ona wcześniejsze spowolnienie. To Otomo, jakiego lubię najbardziej – realistyczny, brutalny, ale zarazem realizujący mroczną, poetycką wizję. Niewielu tak jak on potrafi tworzyć kadry zapadające w pamięć, a finał tego tomu jest ich pełen – przebudzenie Akiry, zamarzający Doktor, atak działem orbitalnym. Wszystkie są bez wątpienia ikoniczne, Otomo zresztą wyraźnie wie, kiedy coś mu wychodzi, bo nie boi się przeznaczyć całych stron na pojedyncze kadry, żeby tylko w pełni ukazać moc scen, na których mu zależy. Emocjonalne wrażenie, które robią, jest takie, że bez wstydu mógłby to być finał całej mangi, choć pamiętam ze swojej dawnej lektury, że to jeszcze nic w porównaniu z tym, co się dzieje później…

Ciekawostką, o której warto wspomnieć, jest to, że właśnie w tym tomie pojawia się popularny ostatnio mem o tym, że „w Akirze przewidziano odwołanie Igrzysk Olimpijskich w Tokio 2020!”. Kadr, o którym mowa, pojawia się na stronie trzynastej. Czy tak faktycznie było? Mniej więcej, manga mało zajmuje się tym tematem, wiadomo, że budowany jest kompleks olimpijski, a olimpiada ma się rozpocząć za czterysta dni, czyli w roku 2020. O odwołaniu nie ma ani słowa, choć znający dalsze wydarzenia wiedzą, że nie będzie na nią szans… Japońskie napisy z owego kadru, podobnie jak z kilku innych, są zgrabnie przetłumaczone w dodatku na końcu tomu. Przyznam, że nie jestem fanem tego rozwiązania, bo odrywa od lektury. Jako że te tłumaczenia nie są długie, chyba w większości dałoby się zmieścić je na marginesach. Niemniej nie są potrzebne do zrozumienia akcji, więc można je bez szkody pominąć i potraktować jako opcjonalny bonus.