Tanuki-Manga

Misja Magicznych Rycerzy, a w szczególności jej tragiczny finał, wywarła ogromny wpływ na Hikaru, Umi i Fuu. Dziewczęta są zagubione i smutne, a co gorsze, nie mogą o tym nikomu powiedzieć. Pewnego dnia przyjaciółki spotykają się ponownie na Tokyo Tower – w miejscu, w którym rozpoczęła się ich przygoda – i niespodziewanie udaje im się powrócić do Cephiro. Tyle że magiczna kraina nie przypomina już dawnej siebie. Rycerzy wita wszechobecny mrok, burza i błyskawice. Pozbawiony swojego filaru świat ginie na oczach jego mieszkańców, w dodatku osaczonych przez trzy wrogie państwa, które chcą przejąć władzę nad Cephiro. Hikaru, Umi i Fuu z pomocą swoich boskich maszyn postanawiają kolejny raz podjąć walkę, tym razem z własnej, nieprzymuszonej woli.

Czwarty tom Magic Knight Rayearth to początek drugiej części opowieści o Magicznych Rycerzach, znanej szerszej widowni w postaci drugiego sezonu Wojowniczek z krainy marzeń. Opowieści, która – sądząc po komentarzach autorek – różni się od swojej telewizyjnej bliźniaczki, a przede wszystkim od poprzednich trzech tomów. Od pierwszych stron nie sposób nie odnieść wrażenia, że ta na pozór prosta historia fantasy, jak gdyby wyrwana z gier RPG, przemieniła się w przygnębiającą opowieść o ponoszeniu konsekwencji własnych czynów i chęci naprawy szkód. Brak tutaj tego lekkiego żartu i komizmu sytuacyjnego, którym – do połowy trzeciego tomu – raczyła nas grupa CLAMP. Zew przygody został zastąpiony rozważaniami ściśle powiązanymi z pytaniem „Co dalej?”, co sprawia, że do mangi wkradają się mroczniejsze tony.

Podobną różnicę zauważymy w kreacji bohaterek. Hikaru nie jest już tak dziecinna jak wcześniej, Umi przestała narzekać, a Fuu stała się jeszcze bardziej zamknięta w sobie. Te zmiany nie stanowią jednak powodu do niepokoju – to znak, że autorki odrobiły pracę domową i zmierzają do przedstawienia znacznie głębszej historii, niż mogło się wydawać. W czwartym tomie spotkamy się ze starymi bohaterami (Clef, Presea, Ferio i inni), jak również poznamy nowych: najeźdźców z krajów Autozam, Chizeta i Fahren, a przede wszystkim Lantisa, który okazuje się młodszym bratem Zagato i jego młodszą kopią, a którego prawdziwych zamiarów nie znamy.

Tomik kończy się w naprawdę ciekawym momencie, toteż aż się chce sięgnąć po kolejny. Na pocieszenie dostajemy wywiad ze Wstawionym Yamanouchim, czyli redaktorem CLAMP­‑a, oraz Gazetkę Clampa, klasycznie już prezentującą chibi wersje mangaczek, które pytają o wrażenia z lektury oraz mówią o swoich planach (na lata 2003–2004). Na koniec jeszcze cztery strony reklam innych mang wydawnictwa i Schluss. Nie mam żadnych uwag, nie zauważyłam też żadnej literówki. Zachęcam do lektury!