Tanuki-Manga

Odległa przyszłość. W świecie spustoszonym przez wojnę z maszynami ludzie usiłują przeżyć w ukrytych schronach. Dziesiątkowanym przez armie cyborgów, niszczonym przez nanotechniczną zarazę, pozostaje tylko jedna nadzieja – przedostać się do Gai, gigantycznego kompleksu komputerowego i zatrzymać technologiczny holokaust. Do schronu zamieszkanego przez główną bohaterkę przybywa Carol Guardian. Razem spróbują uratować ludzkość… Tak rozpoczyna się druga z wydanych w Polsce mang Satoshiego Urushihary, będąca zarazem jedną z lepszych mang tego autora – co niestety nie świadczy o nim najlepiej.

Podobnie jak pozostałe mangi z serii J.P. Fantastica Deluxe, Chirality wyróżnia się znakomitą jakością wydania. Dobrej jakości druk na papierze wysokiej klasy, kredowa okładka – to wszystko sprawia, że mangę przyjemnie wziąć do ręki, a i na półce nie wstyd postawić. Niestety, zawiodło klejenie – radzę ją czytać ostrożnie, zachodzi bowiem obawa złamania grzbietu. Do tomików dołączone zostały książeczki z tłumaczeniami onomatopei, jak również kartki pocztowe, których jednak nie zalecam wysyłać do kogokolwiek, a to ze względu na dosyć śmiałą erotycznie treść.

Fabułę Chirality trudno uznać za skomplikowaną. W gruncie rzeczy jest to typowa „manga drogi”, w której bohaterowie przez pół świata podążają ku konfrontacji z Głównym Złym. Można odnieść wrażenie, że wszystko, co istotne, wydarzyło się w przeszłości; manga przedstawia jedynie finał planu, mającego na celu uratowanie ludzkości. Pewne zainteresowanie mogą wzbudzić wątki poboczne, jak np. historia Patty, nie zostały one jednak szerzej rozwinięte. Czytelnikowi pozostaje przede wszystkim główny wątek przygodowo­‑erotyczny, niezbyt zajmujący, a miejscami niestety naiwny. Czytając, nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że dzieła Urushihary byłyby o wiele ciekawsze, gdyby ich treścią były wydarzenia, które doprowadziły do sytuacji opisanej w mandze. Tak było m.in. w Legend of Lemnear, tak jest i w Chilarity.

Osobny akapit należy poświęcić na pojawiający się tu wątek yuri, czyli związek Shiori i Carol. W przeciwieństwie do wielu znanych mi tytułów spod znaku shoujo­‑ai, w Chirality uczucie łączące obie panie pokazane jest bez owijania w bawełnę, tudzież jakichkolwiek niedomówień. Ostatecznie w trzecim tomie związek zostaje skonsumowany (co autor pokazuje ze szczegółami).

Postacie to w gruncie rzeczy te same, ciągle odgrzewane zbiory stereotypów. Naiwna, słodka Shiori mogłaby być bohaterką niemal każdego shoujo; szczęśliwie, autor nie koncentruje się zbytnio na przeżyciach psychologicznych głównej bohaterki. Również i Carol trudno uznać za oryginalną – to w gruncie rzeczy postać męska w kobiecym ciele, o słabo zarysowanej osobowości. Z bohaterów drugoplanowych najlepiej przedstawia się Patty, która jako jedyna postać w mandze postawiona została wobec naprawdę trudnego wyboru. Główny Zły oraz jego Mroczny Sługa z Traumą wypadają raczej blado – ich rola ogranicza się do wygłoszenia kilku mrocznych kwestii oraz okazjonalnego rzucania kłód pod nogi bohaterom. Trudno też mieć jakiekolwiek wątpliwości, co do wyniku ostatecznej konfrontacji.

Kreska Chirality jest na przyzwoitym poziome. Widoczna jest dbałość autora o detale, a kadry przedstawiające „nowoczesne” budowle prezentują się naprawdę znakomicie. Gadżety sf (cyborgi, pojazdy, broń itp.) są starannie narysowane, w czym Chirality przypomina nieco Appleseed. Istotną rolę w komiksie odgrywa erotyka szerzej – nagość. Podkreślić należy, że zdecydowanie nie jest ona podana w formie subtelnej, czy nie rzucającej się w oczy – Urushihara skrzętnie wykorzystuje każdą sytuację, aby pokazać wdzięki bohaterek. Autor sięga miejscami po środki wręcz groteskowe, np. dla zabezpieczenia przed nanotechniczną zarazą, kobiety noszą ubrania, odsłaniające biust… Razić może pewna schematyczność w rysunku postaci, szczególnie twarzy. Taki jednak jest styl Urushihary i trudno wymagać jego zmiany.

Chirality – jak zresztą wszystkie mangi Satoshiego Urushihary – to dzieło czysto rozrywkowe, pozbawione jakichkolwiek głębszych treści czy nawet rozbudowanej fabuły. Nie oznacza to, że manga jest szczególnie kiepska – przeciwnie, w swojej klasie jest całkiem niezła. Czytelnik oczekujący wartkiej akcji, przeplatanej scenami erotycznymi, nie powinien być zawiedziony. Za to z pewnością nie jest to pozycja dla młodszego czytelnika – cyfra „15”, umieszczona w czerwonym kółeczku na okładce, jest jak najbardziej adekwatna do zawartości.