Tanuki-Manga

Czwórka ludzi, którzy z różnych powodów postanawiają na dobre rozstać się z tym światem, poznaje się za pośrednictwem pewnej strony internetowej. Uzgodniwszy czas i miejsce, spotykają się i wyruszają samochodem w podróż, aby popełnić zbiorowe samobójstwo. Po drodze okazuje się, że przynajmniej troje z nich postanowiło się zabić z powodu istnienia kogoś lub czegoś łudząco podobnego do nich. Gdy zaś docierają na miejsce, następuje seria wydarzeń, w wyniku których okazuje się, że nic nie było takim, jakim mogło się wydawać.

Trudno jest pisać o fabule Black Paradox, ponieważ opiera się ona na zaskakiwaniu czytelnika i to już na bardzo wczesnym etapie rozwoju wypadków. Rzetelność recenzencka nakazuje wspomnieć o tym, co dzieje się dalej – pojawieniu się dziwnych okrągłych kamieni, niepodobnych do niczego, co istnieje na Ziemi. Błyskawicznie stają się one niezwykle cenne i równie niebezpieczne. Mają z tym oczywiście pewien związek bohaterowie, których grono powiększa się jeszcze o jedną postać. I to w zasadzie wszystko, gdyż z kolei uczciwość recenzencka zabrania mi psuć czytelnikowi zabawę.

Jak inne mangi Junjiego Itou, Black Paradox to horror, acz tym razem nie jest to gore, ale historia oparta na niecodziennych pomysłach. Naturalnie mamy tu także sceny mogące u bardziej wrażliwych czytelników wywołać sensacje żołądkowe, ale powiedziałbym, że takich momentów jest niewiele w porównaniu z innymi komiksami tego autora. O ile w niektórych mangach Itou pojawia się konwencjonalny motyw zagrożenia i ucieczki przed nim, tutaj mamy sytuację odwrotną – to, co jest niebezpieczne, kusi zarazem i przyciąga do siebie, a bohaterowie wydają się w mniejszym lub większym stopniu ulegać temu.

Black Paradox był czwartą mangą tego autora, którą miałem okazję czytać i wśród jego dłuższych opowieści wyróżnia się bardzo pozytywnie. Ma przede wszystkim dość złożoną fabułę ze względnie logicznym ciągiem przyczynowo­‑skutkowym. O ile wcześniej nie potrafiłem oprzeć się czasem wrażeniu, iż autor wymyśla sobie sytuację, a potem pisze to, co mu przyjdzie do głowy w związku z nią (skądinąd niezłe Gyo dowodem na to), tak tu chyba najpierw rozpisał sobie scenariusz, a dopiero potem go przetransponował na język komiksu. Problemem, przynajmniej dla niektórych, może być zakończenie. Jeśli czegoś w dłuższych historiach Itou nie lubię, to tego, że nie potrafi on (a może po prostu nie chce?) tworzyć zamkniętych opowieści. Choć Black Paradox jest pod tym względem i tak lepszy od np. Hellstar Remina, to i tak wiele bym dał za kilka więcej stron na końcu. O ile cenię sobie niedopowiedzenia i miejsce na samodzielną interpretację, tak brak kropki nad i w finale – już mniej.

Rysunek w tej mandze jest charakterystyczny dla tego autora, acz z pewnym wyjątkiem. Epatujący zwykle hojnie makabrą i brzydotą Itou postanowił jakby na chwilę nieco przystopować i spora część Black Paradox mieści się graficznie w konwencji normalnego, realistycznego komiksu. Co więcej, tworząc bohaterów, nie wahał się nadać im nieco wyidealizowanych kształtów. Trochę szkoda, że naprawdę mało jest tu dużych artystycznych ujęć, jakie ten autor potrafi rysować – niestety, robi to rzadko (może z lenistwa?).

Poza główną historią znajdziemy tu jeszcze dwie krótsze. Pierwsza, przypominająca typową „miejską legendę”, opowiada o kobiecie z wielkim językiem, którego dotyk ma wywoływać śmierć. Wbrew temu, co może sugerować powyższy opis, jest to nawet niezła rzecz, choć jej zakończenie mnie rozbawiło. Druga to niezbyt udana miniaturka, o której nawet nie warto pisać, poza tym, że jest w kolorze.

Black Paradox mogę śmiało polecić fanom dobrej mangowej (acz niezbyt osadzonej w realiach japońskiej kultury) grozy, nawet tym, którym bardziej znane tytuły Junjiego Itou niekoniecznie przypadły do gustu. Wyróżnia się na tle katastroficznych opowieści tego autora, stawiając na terror indywidualny miast zbiorowego. Odradzam natomiast tym, którzy lubią komiksy, gdzie wszystko jest zawsze dokładnie wyjaśnianie i nie zostawia się czytelnikowi miejsca na własną interpretację. Itou bowiem często nie dopowiada wielu rzeczy, jakby zakładając, że to, co nieznane i niewyjaśnione, może skuteczniej przestraszyć. Coś w tym jest, nie da się ukryć.