Tanuki-Manga

Oto nowy fragment układanki: Momoka straciła swoją kapłańską moc, ponieważ złamała tabu i użyła magii uzdrawiającej na umierającym Barcie – wydawać by się mogło, że to mało istotna kwestia, ale pociąga za sobą całą lawinę zdarzeń. A jako że dotyczy to poufnych informacji, dziewczyna postanawia poradzić się drugiego (byłego) kapłana – Midou. Okazuje się jednak, że znalezienie odpowiedniego momentu na rozmowę z nim na osobności okaże się nad wyraz trudne… Również Hiroki zwraca się do Midou z niecodzienną prośbą, a mianowicie o odprawienie kapłańskiego rytuału nadania magii. Minami, upewniwszy się, że to Nanaura coś kombinuje, zmusza go do bezpośredniej konfrontacji i próbuje wydobyć z niego informacje – wszak chłopak spełnia rozkazy tajemniczego wroga pociągającego za sznurki, ale jednocześnie stara się chronić księżniczkę… Tymczasem przed uczniami staje nowe wyzwanie – testy semestralne! Sprawia to, że muszą na pewien czas zejść na ziemię i skupić się na trywialnych problemach, a nie na aktywnym zgłębianiu tajemnicy z przeszłości. Minami, Ootomo i Teshimano udają się do chaty Zeze, by wspólnie się pouczyć – i przy okazji mieć oko na Zeze, który w końcu jest najprawdopodobniej księciem.

Motywem przewodnim tego tomu są zawirowania wokół członków rodziny Belbania – czyli najstarszego syna Dolgerga, bękarta Glena i jego matki oraz okoliczności śmierci Barta. Zwłaszcza te ostatnie okazują się kluczowe do połączenia faktów przez Midou i Nishizono, co prowadzi do niepokojącego odkrycia – skoro Bart nie mógł się odrodzić, to kim jest Hiroki? Nietrudno to odgadnąć, lecz i tak wprowadza to niemałe zamieszanie – do tej pory jakoś nie brałam pod uwagę, że uczniowie mogą zwyczajnie kłamać (choć w sumie Hiroki już na samym początku kłamała, podając się za Veronicę). A jeśli tak, to właściwie jaką magię zdobędzie Yuu, o ile Midou odprawi ten cały magiczny rytuał i zakończy się on powodzeniem? Minami też świetnie wypada w tym tomie i jasno pokazuje, że jest manipulantem pierwszej klasy. Motywacje Nanaury oraz tożsamość tego, kto nim kieruje, nadal pozostają osnute mgłą, lecz kwestia jego zdrady Zerestrii jest intrygująca. Przy okazji magicznych rytuałów dostajemy też solidną porcję wiedzy o magii i sposobie jej dziedziczenia. Nie ma co, Nasz cud zdecydowanie nie zwalnia tempa i wciąga.

Tom dziesiąty ma śliczną okładkę, w moim odczuciu ustępującą jedynie okładce limitowanej wersji tego tomu, dostępnej tylko w japońskim wydaniu (informacja o niej znajduje się na dodatku okładkowym pod obwolutą) – niby to tylko profil Minamiego, ale ta kolorystyka i kompozycja cieszą niezmiernie oko. Dalej są dwie kolorowe strony, streszczenie oraz rozszerzona wersja charakterystyki postaci. Na końcu znajduje się słodko­‑gorzka bonusowa historia z Peterem Acre, który nie na długo zagościł na kartach powieści, lecz i tak ujął moje serce. W poprzednim tomie sporo narzekałam na polskie wydanie i chyba redakcja wzięła to sobie do serca, ponieważ ten tom prezentuje naprawdę przyzwoity poziom. Tłumaczenie jest spójne, nawet streszczenie brzmi o niebo lepiej. Poprawiono drobne błędy, o których wspominałam. Jedyne, co wymaga kosmetycznych poprawek, to czasem nadmierne i nieintuicyjne dzielenie słów w dymkach, utrudniające czytanie. W tłumaczeniu pojawiają się też „kotatsu” oraz „futon”, które wprawdzie nie mają polskiego odpowiednika, lecz dla kogoś niezaznajomionego z Japonią są zupełnie niezrozumiałe – przydałoby się krótkie wytłumaczenie, co to jest. Niemniej, wyraźna poprawa jakości niezmiernie cieszy i mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma.