Tanuki-Manga

Nie ma to jak zmylić czytelnika pierwszym rozdziałem tomu. Taki właśnie trick zafundowała nam Kaoru Mori w szóstym tomie Opowieści Panny Młodej, wrzucając na start ciepłą i pogodną, miejscami nawet nieco romantyczną opowiastkę o dorastaniu Karluka i powolnej zmianie relacji między nim a Amirą. Czego się po takim starcie spodziewać? Wszystkiego, ale chyba jednak najmniej – wojny. A tymczasem to właśnie ona będzie głównym tematem tego tomu.

Rodzinny klan Amiry, Hagalowie, ma problem z brakiem terenów pasterskich. Nie mogąc ich zdobyć w żaden inny sposób, stojący na czele klanu ojciec Amiry i Azela postawia wejść w sojusz z klanem Badhanów. Plan jest prosty – wspólnie najechać na miasteczko, wybić mieszkańców do nogi, porwać Amirę i podzielić się łupami oraz ziemią. Powinno pójść łatwo, gdyż Bahdanowie dysponują całym arsenałem rosyjskiego uzbrojenia. Ale Azel od samego początku nie ufa nowym sojusznikom, uważając, że na wszystkim najbardziej skorzystają Rosjanie, w interesie których jest osłabienie plemion. Na dodatek coraz bardziej irytuje go zachowanie ojca. Mimo to nie ma wyboru i gdy oba klany ruszają na wyprawę wojenną, robi to, co reszta. Niemniej wraz ze swoimi przyjaciółmi podejmuje pewne działania, które być może okażą się kluczowe dla przebiegu walki.

Niemal połowę tego tomu zajmuje opis najazdu. Kaoru Mori bawi się tu przednio, rysując to, co, jak sama przyznała, uwielbia najbardziej – czyli konie. Hagalowie to klan jeźdźców i do walki ruszają w siodle, co daje im pewną przewagę, jednak w momencie, kiedy walka z przedmieść przenosi się pomiędzy zabudowania, sytuacja ulega zmianie. Dawno nie było w Opowieści Panny Młodej tylu doskonałych, dynamicznych ujęć, przedstawiających popisy jeździeckie i strzeleckie. Autorka daje okazję do wykazania się zarówno Azelowi (który, swoją drogą, pełni w tym tomie także rolę dostarczyciela fanserwisu), jak i Amirze, acz coup de grace zostaje zadany jeszcze inną ręką (to zresztą jedna z najlepszych scen tu pokazanych). Jeśli ktoś narzekał, że w dwóch poprzednich tomach było za spokojnie i zbyt pogodnie, to jestem pewien, że teraz będzie zadowolony. Choć mangi Kaoru Mori nie słyną przecież ze scen batalistycznych, teraz zaczynam tego szczerze żałować, bo autorka udowodniła, że z równą wprawą rysuje detale strojów i wnętrz, jak i bitwy.

Tak, nie ma co ukrywać, mimo dość ponurego momentami wydźwięku, szósty tom Opowieści Panny Młodej bardzo przypadł mi do gustu. Właściwie czekałem na takie fabularne trzęsienie ziemi, które wstrząśnie choć na jakiś czas spokojnym życiem bohaterów i wprowadzi nieco napięcia. Autorka pokazała ponadto, że ma ciekawszy pomysł na Azela niż jedynie rola mrocznego bishounena. Finał wyraźnie pokazuje, że rodzeństwo jest sobie, mimo wszystkich różnic, bardzo bliskie i coś mi mówi, że w kolejnych tomach Azel może pozostać postacią, która jeszcze odciśnie swoje piętno na rodzinnym życiu Amiry. Kaoru Mori zapowiada jednak, że w tomie siódmym wrócimy do Smitha. No właśnie, to dopiero tom szósty – tymczasem czytając go, miałem wrażenie, jakbym śledził opowieści o Amirze od lat. Muszę oddać autorce, że z rzadkim talentem wykreowała świat i bohaterów, sprawiając, iż czytelnik potrafi się naprawdę z nimi zżyć.

Po długiej przerwie (aż trudno w to uwierzyć…) na okładce ponownie pojawia się Amira, z o wiele poważniejszą niż poprzednio miną, co niejako zapowiada dramatyzm przedstawionych tutaj wydarzeń. Trzy ostatnie strony to kolejny dodatek w postaci luźnych dywagacji autorki – co ciekawe, jakby odległych nieco w większości od treści tomu. Najwyraźniej Kaoru Mori uznała, że nie będzie robić sobie jaj z przelewu krwi. Muszę pochwalić tłumaczenie i korektę – nie udało mi się tym razem znaleźć żadnych byków ani literówek.