Tanuki-Manga

Podczas gdy w siedzibie C3 narasta chaos spowodowany ucieczką wampirów, Toma rozgrywa własną grę, wykorzystując uległość Tsurugiego, który coraz bardziej traci panowanie nad sobą. Najpierw unieruchamia Mahiru i Kuro, próbujących mu pomóc, a potem na rozkaz Tomy atakuje kolegę z jednostki bojowej i ciężko go rani. Wszystko wskazuje na to, że nikt i nic nie jest w stanie zatrzymać Kamiyi. Tymczasem na niższym poziomie szaleją podwładni Gniewu, gotowi obrócić całą siedzibę C3 w gruzy, byle tylko uwolnić szefową. Na scenę ponownie wkraczają także Licht i Lawless oraz podwładni Tsubakiego…

Tom dziesiąty kontynuuje wątek C3 i jej planów względem wampirów, ale najwięcej uwagi autorka ponownie poświęca Tsurugiemu. Chyba nikogo nie zdziwi informacja, że naczelny wariat teoretycznie neutralnej organizacji miał smutne i traumatyczne dzieciństwo, a że Toma jako pierwszy wyciągnął do niego rękę (przynajmniej tak sugeruje retrospekcja), jest wobec niego całkowicie lojalny. Niespodzianką może za to okazać się wampir Gniewu, czyli zaskakująco spokojna i rozsądna kobieta, która skrywa w sobie olbrzymie pokłady empatii i mimo zamknięcia w więzieniu nie pała chęcią wymordowania całego C3.

Tak jak w poprzednim tomie, dzieje się bardzo dużo i nie do końca da się określić, kto ma jakie plany. Nie wynika to jednak ze skomplikowania intrygi, ale z fabularnego chaosu, jaki funduje nam mangaczka. Jak na wyładowany akcją prawie dwustustronicowy komiks trochę za mało tu konkretów – skaczemy od jednego bohatera do drugiego, podczas gdy wątek główny już jakiś czas temu zupełnie się rozmył. Wydaje mi się, że trochę za dużo tu niedopowiedzeń, które dobrze wykorzystane sprawiają, że całość jest bardziej intrygująca i atrakcyjna, ale w nadmiernej ilości po prostu męczą. Widać też, że Tanaka Strike lubi tworzyć barwne i charakterne postaci, ale nie zawsze ma pomysł, co z nimi później zrobić. Mahiru i Kuro, czyli protagoniści, od jakiegoś czasu nie odgrywają ważniejszej roli, a jedynie plączą się bez celu na drugim planie, podobnie zresztą jak kilku innych servampów i ich panów. W tej chwili już nie wiadomo, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem i o co właściwie walczy każda ze stron. Zdecydowanie brakuje chwili oddechu i jakiegoś podsumowania dotychczasowych działań poszczególnych frakcji.

Nie mam natomiast większych zastrzeżeń do polskiego wydania, prezentującego dobry, w miarę solidny poziom. Na obwolucie widać głównego bohatera wydarzeń w tym tomie, czyli Tsurugiego, z tyłu zaś jego kolegów z jednostki bojowej oraz protagonistów. Oprócz wstępu na czytelników czekają jeszcze aż trzy kolorowe ilustracje, wydrukowane na papierze kredowym i przedstawiające postaci pojawiające się w omawianej części. Tradycyjnie już nie zabrakło streszczenia, a także spisu najważniejszych terminów i bohaterów. Zauważyłam tylko wpadkę na stronie 127, gdzie zabrakło spacji między wyrazami, co zaowocowało błędem ortograficznym (…sama nieda rady…). Tomik kończy dodatkowy rozdział Poszliśmy razem coś zjeść, opowiadający o początkach znajomości Tsurugiego i Mikuniego. Ostatnią stronę zajmuje zaś stopka redakcyjna. Poza tym jak zawsze warto zajrzeć pod obwolutę, gdzie znajdziemy dwa humorystyczne minikomiksy.