Tanuki-Manga

Chaos w C3 trwa i ma się dobrze. Podczas gdy Mahiru próbuje jednocześnie zbawić Tsurugiego i Tomę, Shuhei staje twarzą w twarz z mordercą ojca. Ponieważ sytuacja bohaterów jest podobna, wielokrotnie cofamy się w przeszłość, by poznać ich tragiczne losy oraz poczuć egzystencjalny ból, jaki im towarzyszy i w jakimś stopniu determinuje ich czyny. Izuna, która przez chwilę była światełkiem w tunelu, także dostaje kilka kopów od życia, ale w przeciwieństwie do panów, zamiast filozofować, bierze się do roboty wraz z servampem gniewu, Freją. Tymczasem Mikuni obserwuje wszystko z bezpiecznej odległości w oczekiwaniu na kogoś, kto z pewnością sporo namiesza i zapewne ma jeszcze gorsze zamiary niż Toma.

Bogowie, już myślałam, że wreszcie wraz z bohaterami opuścimy podziemia, a tu figa… Autorka z godnym podziwu uporem przeciąga ten moment, co i rusz fundując wszystkim nowe traumy, z których Mahiru próbuje ich wyleczyć dobrym słowem i uściskiem ręki. Wydaje się, że nawet Toma powoli przekonuje się do Shiroty i jego nieskończonych pokładów optymizmu. Inna sprawa, że wreszcie zostaje wspomniany ojciec chłopaka i wiele wskazuje na to, że nie należy on do miłych i dobrych ludzi. Jeżeli w kolejnym tomie pan Shirota senior wyskoczy niczym diabełek z pudełka, grożąc zagładą światu i ludziom, nawet brewka mi nie drgnie. Zresztą, niech nawet wyskoczy różowy, puchaty kotorożec, byle tylko bohaterowie wreszcie opuścili ten przeklęty bunkier!

Ostatni tom Servampa trzymałam w rękach w lutym zeszłego roku, co oznacza, że streszczenie i spis postaci to jedne z najważniejszych elementów tomiku. Mam wrażenie, że ten drugi został słabo wydrukowany – jakiś taki mało wyraźny i tonący w szarościach. Oprócz tego na 36 stronie zabrakło ogonka w „ę” w wypowiedzi Hayabusy i to w zasadzie tyle, jeżeli chodzi o błędy i potknięcia. Uwagę przykuwa bardzo ładna kolorowa ilustracja, prezentująca bohaterów w czarnych garniturach – to jedna z trzech kolorowych stron w tomiku, ale zdecydowanie najbardziej udana. Poza tym dodatków brak, jeżeli nie liczyć krótkiego komiksu, tradycyjnie umieszczonego na okładce pod obwolutą. Ponownie koncentruje się on na radosnej ekipie Tsubakiego, którego bardzo mi brakuje…