Tanuki-Manga

Do Rimuru i jego towarzyszy przybywa również opiekująca się puszczą Jura driada Treinii z prośbą o powstrzymanie orklorda. Od razu widać, że, w przeciwieństwie do Gabila, jest to istota inteligentna i wiedząca, z jakiej strony podejść, aby osiągnąć cel, więc Rimuru – mimo początkowych wahań, ale wiedząc, że orki i na jego miasteczko w końcu skierują wzrok – zgadza się zająć orklordem. Jest to wyjątkowo paskudne stworzenie, głównie ze względu na zdolność specjalną o nazwie „wygłodniały”, obejmującą wszystkich poddanych orklorda, która pozwala na wchłonięcie umiejętności potworów zjedzonych przez dowolnego orka należącego do armii. Ostatecznie Rimuru postanawia skontaktować się z przywódcą jaszczuroludzi – z nadzieją, że będzie on bardziej ogarnięty od Gabila – i zawrzeć przymierze w celu pokonania armii najeźdźców.

No i mamy kolejną postać, Treinii. Z fabuły, ale również z Dziennika… Veldory na końcu dowiadujemy się co nieco o tych nawet całkiem potężnych stworzeniach. Oczywiście, to nie jedyna nowa postać. Poznajemy lepiej przewijającą się już wcześniej przedstawicielkę jaszczuroludzi, a do tego pojawia się dwóch podejrzanych typków: Laplace oraz wspominany kiedyś Gelmyud, a także ten, któremu służą, czyli… jeden z królów demonów, którymi tak zainteresowany jest główny bohater. Mącą oni w głowie biednemu Gabilowi, doprowadzając do jego konfliktu z ojcem, czyli przywódcą jaszczuroludzi, a bolesne konsekwencje tak bezmyślnego i pełnego buty zachowania nie dadzą na siebie długo czekać…

Siłą tego tytułu zdecydowanie jest liczba i charakterność bohaterów oraz elementy komediowe, z których spora część to zabawne reakcje postaci, np. Gobuty, Benimaru czy Shion, wczuwającej się w rolę sekretarki wielbiącej swojego szefa jak boga, ale również przerysowana ufność i entuzjazm poddanych Rimuru wobec wszystkiego, co mówi i robi ich galareta.

Jak zwykle na końcu, jeszcze przed krótkimi humorystycznymi komiksami, znajduje się Dziennik… Veldory. Dalej czytamy w nim o pasjonującym (z punktu widzenia smoka znaczy się) pojedynku shōgi z ifrytem, który toczy się równolegle z działaniami podejmowanymi przez Rimuru oraz jego walką z orkami. Najistotniejsze jednak jest, że jak zwykle wśród tego smoczego bełkotu zostały przemycone informacje dotyczące działania świata lub tłumaczące wydarzenia z fabuły. Warto je czasami wyłuskać, acz nie jestem w stanie pojąć, dlaczego aby je uzyskać, musimy przedzierać się przez słowotok tego gada.

Tomik jak zwykle czytało się przyjemnie i płynnie, bez żadnych zgrzytów. Jedynie na stronie 111 zabrakło kreseczki nad „o” w imieniu Sōei, ale poza tym zapis jest konsekwentny. Tylko jednej rzeczy mi brakuje w tym tomie… Strony redakcyjnej. Acz nie wiem, czy to problem całego nakładu czy tylko mojego egzemplarza, szczególnie że przedostatnia kartka odsłania nieco klejenia przy grzbiecie.