Tanuki-Manga

Członkowie ekipy, którzy zdołali przetrwać, podzielili się na trzy drużyny. Gabimaru, Sagiri, Yuzuhira i Senta ostatecznie trafiają do tajemniczej wioski. Spotykają tam kilku tubylców, po czym z ich pomocą poszerzają wiedzę na temat rajskiej wyspy. Niejako przy okazji potwierdzają istnienie eliksiru, odkrywają tożsamość napotkanych potworów i poznają miano „prawdziwych” przeciwników. Przedstawicieli tych ostatnich napotkali zresztą pod koniec tomiku drugiego Toma i Chobeaza. O braciach mogę napisać tu najmniej – powiedzmy, że wspomniani wrogowie, Tenseni, spuścili im srogi łomot. Czas wreszcie na ekipę trzecią: Tenza i Nuragai szukają sposobu na ucieczkę z wyspy. Ale zamiast ucieczki znajdują jednego z Tensenów, a ten… no, domyślcie się sami. Zresztą akurat do tej pary dołącza niespodziewany sojusznik. Ale o tym na razie sza…

Tak więc pod względem fabularnym ten tomik wydaje się najbardziej treściwy z dotychczasowych. Atmosfera się zagęszcza, trup ściele się gęsto, krew chlapie obficie, a ogólny poziom okrucieństwa szybuje w górę. Nie jest to jeszcze klimat Berserka czy choćby Goblin Slayera, ale co bardziej wrażliwe na tym punkcie osoby niech czują się ostrzeżone. Choć z drugiej strony, szczerze wątpię, by osoby, które odrzuca krwawa jatka, czytały w ogóle tę recenzję… A co tu mamy poza radosnym wyrzynaniem lokalnej społeczności? W sumie to akurat w tym tomie wiele więcej nie znajdziemy, poza śledzeniem fabularnych meandrów oczywiście. Scen typowo komediowych jest tu tyle, co kot napłakał, a i próżno też szukać jakichś postępów w ewolucji postaci. Uważny czytelnik może najwyżej zacząć się dopatrywać potencjalnie rozwijającego się wątku miłosnego, ale trudno powiedzieć, czy cokolwiek z tego wyjdzie. Zabrakło tu także walki Sagiri z jej wewnętrznymi demonami. Trochę szkoda, ale z drugiej strony wynagradzają to liczne i efektowne sceny starć. Jak tak je obserwuję, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że poza zapatrzeniem się na Atak tytanów Yuji Kaku zaczytywał się też takim Hellsingiem chociażby.

Niewiele mogę za to powiedzieć o stronie technicznej wydania. Zachowuje ono swój dotychczasowy poziom, choć obwoluta sprawia nieco bardziej stonowane wrażenie. Tym razem pokazuje ona Tenza i Nurugai. Wewnątrz tomiku mamy ponownie przedstawienie postaci oraz czystą mangę bez reklam czy też kolorowych stron. A pod obwolutą kolejny króciutki bonus. Swoją drogą, jeszcze mniej śmieszny od poprzedniego. Sam tomik jest solidnie sklejony, nie sprawia trudności w czytaniu, a dodatkowo strony są numerowane. Tłumaczenie pozostaje na niezmiennie dobrym poziomie, choć zdziwiło mnie zmienienie maniery wyrażania się Tensenów. Pod koniec tomiku drugiego tłumacz wplótł w ich wypowiedzi sporo archaizmów, a teraz używają zupełnie współczesnej polszczyzny. Nie żeby to w ostatecznym rachunku przeszkadzało, ale rzuca się jednak w oczy.

Tak więc na zachodzie bez zmian. Historia rozwija się dynamicznie, akcja pędzi do przodu, skala wyzwań rośnie. Rosną także tajemnice i intrygi, a coraz bardziej wątpliwe staje się, czy wszyscy „dobrzy” w tej mandze dożyją do jej zakończenia. Tak czy owak, warto tę historię nadal śledzić. Co też niżej podpisany ma zamiar jak najbardziej czynić.