Tanuki-Manga

Dzięki za komentarz i wyjaśnienia. Zawsze się zastanawiałem, skąd ta „bieda” w kolekcji CLAMPa, którą zresztą dość głośno reklamowali. Akurat Tokyo Babylon to obok X moja ulubiona manga CLAMPA i nieco liczyłem na wodotryski, najwyżej trzeba będzie się zaopatrzyć w wersję japońską.

Początkowo manga bardzo mi się podobała, aczkolwiek w Pucharze Zimowym zaprezentowano festiwal supermocy wszelakich (finałowy mecz to już całkowite przegięcie pod tym względem), kładąc coraz większy nacisk na to, kto wykona dziwaczną i zabójczą technikę, niż na samą koszykówkę i bohaterów. Szkoda, bo zapowiadało się na ciekawą publikację.

W końcu dobiłem do końca, po trzech próbach przeczytania. Dość osobliwa manga, ale świetna kreska nie rekompensuje chaosu bolączek chaotyczno­‑fabularnych.

Wczoraj przeczytałem pierwszy tom i jestem zadowolony. Stary, dobry Kouta Hirano – ciekawa fabuła, mnóstwo sieczki przeplatanej scenami „od czapy” i ten niewybredny humor w dodatkach.

To, że Himawari uaktywnia Byakugana ze „zwykłych oczu” rzeczywiście jest dziwne. Jednak dlaczego miałaby go nie mieć? W końcu Himawari jest w 1/2 potomkinią klanu Hyuuga i miała jak największe prawo do odziedziczenia go w genach po swojej matce.

Zależy jak będziemy interpretować schematyczność. Możemy mówić o schematyczności, gdy sprawy są wręcz identyczne, a zmieniają się tylko ich uczestnicy (choć takich nie pamiętam). Ewentualnie o schematach w sensie przebiegu danej sprawy. Tu rzeczywiście mamy różne schematy, ot ekipa jedzie gdzieś na wycieczkę w góry, nad może lub na jakąś wyspę. Nagle ktoś ginie, zostają im odcięte drogi komunikacji itp.

Z czystej, fanowskiej ciekawości, od którego momentu (tomu/sprawy) robi się Twoim zdaniem schematycznie?

Niecodzienna kreska, ciekawe postaci, trochę szaleństwa, dużo spraw niewyjaśnionych. W pierwszym tomie trochę mało się działo, lecz w roli wprowadzenia spisał się znakomicie.

Za sportami słabo przepadam, a za koszykówką już w cale. Jednak obiecałem sobie, że jak tylko pierwsza manga sportowa na polskim rynku ujrzy światło dzienne to zakupię i przeczytam przynajmniej jeden tom. I w tym przypadku na jednym tomie się nie skończy, bo bohaterowie sympatyczni, a tak koszykówka z supermocami prezentuje się dość ciekawie.

Mogło się skończyć na rozdziale 699 pełnym bełkotu, no ale jeszcze ten 700, przekombinowany i przesłodzony. Z super mangi do totalnego dna z próbami ratowania sytuacji (mniej lub bardziej udanymi). Pomimo wszystkich wad jakiś sentyment jednak pozostanie, w końcu śledzenie Naruto od kilkunastu lat zrobiło swoje.

Trzydziesty pierwszy tomik mangi Dr. Slump jest pod pewnymi względami inny niż poprzednie. Może zapowiadać to już po trosze okładka, na której po raz drugi w historii pojawia się jej tytułowy bohater.

Niekoniecznie po raz drugi, licząc tomy 4, 6, 10 będzie to czwarte pojawienie się, no ale tych tomików z Jurkiem na okładce było jednak więcej.

Jak czyta Bleacha, Naruto i OP to dawno taka ilość została przebita. Zasadniczo plusem JoJo jest to, że każda seria to nowa historia, a nie bieganie z Sasuke, później za Sasuke i później znowu z Sasuke.

To w takim razie musiałem czytać je bardzo dawno temu. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że chyba do 5 tomu Setsuna płakał za swoją ukochaną i myślał o niej, pomimo faktu, że ich drogi się rozeszły z różnych względów.

...wkroczyło do niszy dotąd nie eksplorowanej przez rodzimych wydawców komiksu azjatyckiego – mianowicie dramatu obyczajowego na tle kazirodztwa.

 –

Niestety się nie zgodzę. Przeszkadza mi w tym Angel Sanctuary i tamtejsza relacja kazirodcza pomiędzy głównym bohaterem i jego siostrą.

Ponieważ mało osób było nią zainteresowanych, co się przekładało na marną sprzedaż.

Wszak jest Rewolucjonistą, więc jeśli dekret o równouprawnieniu mu nie pomoże to zawsze będzie mógł gwałtem wziąć to, co uważa za słuszne gwałtem.

 kliknij: ukryte  Poza tym, to Kaori Yuki. Po lekturze Angel Sanctuary spodziewam się wszystkiego.

A miecze będzie dobywał z pochwy… wszak tam się je przeważnie przechowuje…

Nie uważam się za geniusza, zwyczajnie czytam/oglądam dużo kryminałów, a Hercules Poirot, Sherlock Holmes i Edogawa Conan to moi idole, do których wzdycham z prośbami o natchnienie i bystrość umysłu. Wystarczy znajomość tematyki i analizowanie tego co się czyta/ogląda, aby dojść do takiej wprawy.

Tak przy okazji, Twój nick pochodzi od demona ze wspaniałego horroru zarówno książkowego jak i filmowego, którym jest Egzorcysta?

To w zasadzie klasyka kryminału, zgodna z wszelkimi prawidłami gatunku (  kliknij: ukryte  Dziesięciu Murzynków się kłania ), ale fatalnie zrealizowana, przez co nazbyt oczywista.

Akuratnie nie kierowałem się nawet wspomnianą książką. Z powodu mej miłości do kryminałów i horrorów (choć te drugie mają mniejsze znaczenie) wydało mi się oczywistym, że skoro  kliknij: ukryte  na spotkaniu grupki znajomych z internetu zupełnie przypadkowo pojawia się osoba niezwiązana to ewidentnie coś w tym musi być. Poza tym, kliknij: ukryte  przed „pierwszą śmiercią” aż do znudzenia było powtarzane, że „zamordowana” podobno posiadała zdolności hipnotyzerskie czy coś w ten deseń.

Niestety, dobre poszlaki cechują się tym, że w utworze są wspominane dwa razy – przy okazji śledztwa i podczas wielkiego finału, a nieuważny czytelnik za ten czas zupełnie o nich zapomni. Tutaj było wręcz nachalnie.

Jednakże fakt, że trzeba było całego czwartego tomu, zauważalnie grubszego niż pozostałe, by po kolei wszystko wyjaśnić, nie świadczy najlepiej o mandze.

Biorąc pod uwagę poziom historii przedstawionej w Doubt jestem w stanie się zgodzić. Jednak, gdybyśmy mieli styczność z zagmatwanym, nieoczywistym i dobrze napisanym kryminałem to ostatni tom większy objętościowo nie przeszkadzałby zupełnie.

Szczerze? Szkoda czasu. Kryminalnie i zagadkowo strasznie to słabe, a jeśli czytasz kryminały i oglądasz seriale o tej tematyce oraz potrafisz myśleć samodzielnie to tę niezwykle skomplikowaną arcytrudną i przekombinowaną zagadkę tożsamości mordercy rozwikłasz po pierwszych kilku rozdziałach pierwszego tomu. Później pozostanie kiwanie głową z politowaniem nad nieudolnością autora.

Właśnie rozbudziłeś moje umierające nadzieje na wydanie porządnej mangi kryminalnej w Polsce. Obstawiam Studio JG ewentualnie JPF, bo przedstawiciele Waneko na Magnificonie wyraźnie stwierdzili, że Monster jest za poważny jak na polskich fanów, a z kryminałami mają złe doświadczenia (chyba, że nastąpiła jakaś zmiana).

Dwa tomy w jednym to zło, czytanie Angel Sanctuary czy Klanu Poe tak, aby tomiki było w eleganckim stanie, a klejenie czasem nie puściło to był nie lada wyczyn. Pomijam fakt, że ręce się męczą od trzymania takich cegieł.

JPF zaprezentował okładkę pierwszego tomu. Polski tytuł mangi to „Służąca Przewodnicząca”

[link]

W Krakowie możesz spokojnie udać się do sklepu Fankomiks przy ulicy Grodzkiej 2. Nowości zawsze są w dość szybkim tempie, a za bycie stałym klientem możesz uzyskać stały rabat (ja mam 10% zniżki na cały asortyment xD)

Jestem niezmiernie zadowolony. Pani Arakawa zyskała u mnie wysokie miejsce FullMetalem (jedna z moich ulubionych mang 4ever), a dzięki Gin no Saji tylko umocniła się na pozycji. Pozostaje czekać. I nareszcie mogę napisać, że od czasów Battle Royale Waneko wyda coś naprawdę wartego uwagi.

Bez przesady, skoro autorka chciała, aby rysował mangi to niech je rysuje. Nie zmieniajmy wszystkiego na siłę.