Tanuki-Manga

Ani żadnej taryfy ulgowej pod tytułem 'bo redakcja/wydawca/ktoś tam naciskali'

taryfa ulgowa? to raczej stwierdzenie faktu. mangaka musi się słuchać, bo jak nie, to kończymy publikowanie i idź jeść kamienie :D to bardzo smutne. Rzecz jasna snujemy tu sobie domysły, bo nie wiemy, jak to tam wygląda… ale gdyby ktoś nade mną stał i nakazywał co i jak, a nie mogłabym się sprzeciwić, to też bym robiła na odwal się xp

Zgadzam się z przedmówcami. Manga miała potencjał, jednak wyraźnie się popsuła przez całkowicie niezrozumiałe dążenie do scen podbijających rating. Podejrzewam to samo, co Lin. Autorka została chyba zmuszona przez edytora/wydawcę do takiego, a nie innego poprowadzenia fabuły i najwyraźniej straciła do niej serce. Czytałam to sobie, czytałam, a niesmak rósł. Kurose jest okropnie niekonsekwentną postacią, jego postępowanie jest pozbawione logiki tak dalece, że jestem gotowa jemu też przypisać jakieś zaburzenia.  kliknij: ukryte  Na początku snułam nawet teorie, że nakłamał o byciu terapeutą, by mieć pretekst do kontaktów z Shirotanim. Jako psychopatyczny stalker sprawdziłby się chyba lepiej xp

Trafiłam na tę mangę przypadkiem i dałam się wprowadzić w błąd opisowi fabuły. Spodziewałam się, że Aki sama zainicjuje swoją przemianę i, że poczytam jak sobie z tym radzi, lub właśnie nie radzi. A co dostałam? Rozdwojenie jaźni! Ok, to mogłoby być ciekawe, ale nie jest. Poważne, bądź co bądź, zaburzenie, ma za zadanie jedynie wyciągać bohaterkę z tarapatów. Biedna sarenka ma problem?  kliknij: ukryte  Zamknięto ją w szatni? Zły chłopak chce skraść jej całusa? Bah, na scenę wkracza jej niecna strona! Namąci, namąci i znika, by za kilka stron powrócić z przytupem i (zostawać na coraz dłużej).
Możliwe, że traktuję ten tytuł za ostro, ale oczekiwałam czegoś innego. Miało być mrocznie, intrygująco i dramatycznie… Tak się nawet zaczęło, ale ostatecznie dostałam naiwną, naciąganą historyjkę i z naiwnym, naciąganym zakończeniem i niezbyt ciekawymi bohaterami. Jedyną postacią, która wzbudziła we mnie pozytywne uczucia, jest Akiko. Autorka mangi chyba czuła podobnie, bo szybko zepchnęła Aki na margines.
Mogłabym potraktować to jako komedię, ale właśnie ten nieszczęsny poważny początek mi to uniemożliwił i jestem zwyczajnie rozczarowana zmarnowanym potencjałem.

Bardzo sympatyczna i zabawna, ślicznie rysowana manga. Ujęła mnie lekkość podejścia do tematu, bądź co bądź dość poważnego. Obecny jest dramat, rozterki, wszelkiej maści wątpliwości, zarówno zawodowe jak i uczuciowe, bohaterowie robią sobie świństwa, a ja cały czas mam w brzuchu takie ciepłe uczucie i przeświadczenie, że wszystko skończy się dobrze. Bo jak niby inaczej? Dzieje się tak pewnie przez wszędobylski i niewymuszony humor.
Miejsce pracy głównej bohaterki, jej koledzy… zakochałam się. Nawet w  kliknij: ukryte  obleśnym, biegającym bez gaci Takim xD chociaż najcudowniejszy z nich wszystkich jest Wajima. Cudowny! Absolutnie cudowny. Chcę być taka, kiedy dorosnę D:
Zakochałam się w głównej bohaterce. Momoko ani przez chwilę mnie nie denerwowała. Trochę się nawet z nią utożsamiałam. W kwestiach zawodowych, bo na płaszczyźnie uczuciowej już nie… obaj konkurenci do jej serca zasługują na kopa w tyłek. Co nie zmienia faktu, ze w nich też się zakochałam. Nie zakochałam się chyba tylko w Tej Trzeciej z tipsami, jak­‑jej­‑tam. No, ma dziewczyna swoje motywy, ale gra bardzo brzydko.

A widzisz. Ja, kiedy zobaczę tag „sport”, to od razu idę robić przysłowiowy popcorn i wręcz oczekuję cudów na kiju oraz tekstów w stylu tego o świetle i cieniu. Tak jest chyba bezpieczniej.

Dziękuję serdecznie za ten komentarz, oddaje większość moich wrażeń na temat haikyuu, zwłaszcza ostatni akapit. Zamykanie oczu, tak! O perfekcyjnych serwach, które zawsze wyglądają tak samo, nie wspomnę, to uwaga do anime.
Nie odbieram tego jako wady, bo sport w sportówkach to dla mnie kwestia drugorzędna. Swoją drogą, O kurobasu też kiedyś mówiono, że jest realistyczne.

Wyjątek stanowi jedynie wzmianka o tych bohaterach. 10 bym nie dała, ale są uroczy. A o roli postaci kobiecej w sportówkach można by napisać co najmniej referat. Ta panna nie jest jeszcze taka najgorsza.

Dałam tej historii 9, ale jeden element opisu oceny, a mianowicie „przyjemna w czytaniu manga” mocno nie kłóci się z moimi odczuciami względem tego tytułu XD Komiks jest wciągający, zaskakujący, mocny, ale na pewno nie przyjemny. Wywołuje raczej porządną traumę i podwójny dreszcz na plecach. Przyjemności nie odczułam wcale, ale polecam.

Zdaję sobie sprawę, że ta wypowiedź ma (niemal dokładnie) 4 lata i że została napisana przez osobę niezalogowaną, która z pewnością już o tym nie pamięta, nie chodzi mi więc o polemikę, ale… To posądzenie o plagiat jest tak kretyńskie, że nie mogę przejść nad tym obojętnie. Muszę je po prostu wyśmiać! Choć jest to śmiech przez łzy.

Hmm no cóż. Nikt mi nie uwierzy, ale nie spodziewałam się, że to będzie BL. Po rzuceniu okiem na tytuł i okładkę, oczekiwałam raczej wariacji na temat kimi wa pet XD ha, szybko jednak zostałam wyprowadzona z błędu. Po przeczytaniu kilku stron pojawiła się obawa, że mam do czynienia z tytułem, w którym fabuła służy za dekoracje dla pornosa i zdjął mnie strach. Na szczęście myliłam się po raz kolejny.
Boku wa pet jest lekkie, nieskomplikowane i urocze. Owo nieskomplikowanie i ogólna słodycz wręcz zatykają nos. Nic tu nie zaskakuje, bohaterowie są równie przewidywalni, a zwroty akcji są naiwne i służą jedynie prezentowaniu kolejnego gagu. Reasumując, podczas lektury powtarzałam sobie „no pewnie, że tak powie”, „jasne, że miało się tak stać” etc, ale powtarzałam to bez irytacji, bo cały czas miałam na twarzy głupi zaciesz od ucha do ucha. Co tu dużo mówić, manga jest słodka. Sztampowa, słodka i dla oka miła. Zapomnę o niej raz dwa, ale czytało się naprawdę przyjemnie i nie był to czas stracony.

Słodkie. Bardzo bardzo słodkie niczym beza. Niestety, ja nie lubię bez :| A za tą bezowatością podąża głupota najgorszego typu szkolnego shoujo, czyli bezmózga bohaterka tfu uke.
Potrzebowałam czegoś na odreagowanie wcześniejszej lektury i ta manga nadała się w sam raz, niestety nawet mój nastrój nie zniwelował jej wad.
Wydumane problemy, płaskie osobowości, ale chociaż się pośmiałam.

Cóż, przed lekturą byłam szczęśliwszym człowiekiem i wiem, że niektóre sceny będą do mnie wracać i zadawać mi ból.
Skończyłam czytać, wymęczyłam wręcz. Najpierw bardzo cierpiałam, potem poczułam się jak wyprana z emocji i ogólnie zmęczona. Do tematu gwałtu podchodzę zbyt emocjonalnie, a to co dzieje się w tej mandze, jest okropne ponad wszelkie słowa.
Z tego właśnie powodu nie mogę wystawić oceny, ponieważ musiałoby to być albo 0 z wykrzyknikiem, albo 10. Zero byłoby niesprawiedliwe z obiektywnego punktu widzenia, a wolałabym sobie oko wydłubać, niż dać dziesiątkę.
Skojarzenie z comfort women jest nieuniknione, ale moim zdaniem, nie do końca słuszne. Szczerze wątpię, by autor rozmyślnie do tego dążył.

Zdjęłam dziś tę mangę z półki i zważyłam w dłoni, a potem otworzyłam i zaczęłam czytać, czy raczej przerzucać strony. Po raz „któryśtam”.
Nie jest to mądra manga, oj nie, ale jednak wracam do niej co jakiś czas i ciągle mnie bawi. Co tu dużo mówić, fabuły zero, bohaterki pozbawione osobowości – tyczy się to nawet pań z X'a, bo ich charaktery znamy skądinąd, a sama Miyuki głównie krzyczy i ucieka, kretyński humor ecchi i… to w sumie wszystko. Kreska też nie powala na kolana.
A jednak ciągle mnie to bawi. Może to przez sentyment do Clampa, w końcu byłam swego czasu niemal fanatyczną wielbicielką tej grupy. Lubię czasem przebiec razem z Miyuki­‑chan przez świat Krainy Czarów czy RPG, a potem szybciutko odłożyć tom na półkę, żeby wady nie zdążyły rzucić się w oczy (za bardzo).

Te same wrażenia. Nie było odpychająco, nie kaleczyło w psychikę, ale właśnie ta nijakość sprawia, że nawet nie mogłam przywiązać się do bohaterów.
Powiem jednak, że kreska w tym przypadku to też mankament serii. Nie jest brzydka, ale bardzo „typowa”. Nawet sposób rysowania sprawia, że ta manga jest przeciętna…

Mam z tą mangą masę problemów. Może jak je z siebie wyrzucę, to poczuję się lepiej? Lektura była drogą przez mękę, bez dwóch zdań. Ogrom udręczenia fizycznego i psychicznego, jaki przyszło mi tu zaobserwować, był nie do zniesienia. Na palcach jednej ręki mogę policzyć postaci, które zaprezentowały osobowość i nie są obciążone traumami lub chorobą psychiczną, albo jednym i drugim. Proszę mnie tu źle nie zrozumieć, Zankoku jest mangą dobrą. Na tyle dobrą, że nawet mimo wad, trzymała mnie przy sobie i nie pozwała odejść.
O co mi chodzi?
 kliknij: ukryte  Sandra była bezradną sierotką, niepotrafiącą zrobić kroku bez męskiej opieki. Uczyniła z Jeremy'ego niewolnika, zrzuciła na niego odpowiedzialność za swoją osobę. Syn stał się dla niej ni to ojcem, ni to mężem. Później zaś, kiedy pojawia się Greg, Sandra rzuca mu się w ramiona zupełnie bezmyślnie, z miejsca zakochuje i z radością zostaje Kopciuszkiem. Jej brak rozsądku i przytomności umysłu czyni tę postać koszmarnie infantylną i niemal nierealną.
Co to w ogóle za dziwaczna sytuacja? Dorosła kobieta wpada w histerię i podejmuje próbę samobójczą, bo facet, którego poznała tydzień wcześniej, zerwał z nią zaręczyny. I mówimy tu o osobniku, który od chwili poznania wykazuje objawy niebezpiecznego niezrównoważenia.
Greg nie miał nad Jeremym żadnej realnej władzy. To obrzydliwe, ale chłopak sam wszedł w jego łapy :|
Fakt, że szantaż: „prześpij się ze mną, bo się z nią nie ożenię” w ogóle podziałał na 15latka, jest dla mnie co najmniej dziwny. Nie akceptuję tej ofiarności. Nie akceptuję gotowości oddania siebie dla czyjejś iluzji. Na miejscu chłopaka nie mogłabym znieść myśli, że taka kreatura ma być z moją matką.
Po ślubie i zamieszkaniu w Anglii sprawa ma się już zupełnie inaczej. Wtedy mamy do czynienia z prawdziwym molestowaniem seksualnym w rodzinie. Wtedy szantaże emocjonalne są bardziej prawdopodobne, ale pojawia się inny problem. To, co tam pokazano… Część scen po prostu musiałam omijać. Prześladowało mnie to dniami i nocami, śniły mi się koszmary :| Rany, jak żyję, to jedyny raz, kiedy śniły mi się koszmary przez mangę! W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy pani autorka nie przesadza z tymi okropieństwami. Jakby „zwykły” gwałt nie wystarczył i poziom perwersji trzeba podkręcić do maksymalnego poziomu. Ble.
Ja wiem, że musiał być dramat. Ja wiem, że historia musiała mieć jakiś początek… ale nie umiem się nie czepić i już :|
Miwako niżej pisze o zaopatrzeniu się w chusteczki. Osobiście radziłabym raczej trzymać pod ręką wiaderko :/ O tak, miałam autentyczne mdłości. Łzy w oczach miałam tylko raz.  kliknij: ukryte  Kiedy Claire opowiedziała swoją historię.

Część druga, po wypadku, była męcząca z zupełnie innych powodów. Z początku nie wiedziałam, o co chodzi, ale w okolicach wycieczki rowerowej zlokalizowałam problem. Poczułam się zmęczona. Ciężka atmosfera traum i niedających się zaleczyć ran była naprawdę przytłaczająca. Na dodatek wysyp nowych bohaterów z ich własnymi, wcale niemałymi problemami, spowodował prawdziwy przesyt. Czułam, że dławię… A jednak nie mogłam przestać czytać. Musiałam zobaczyć, jak to się skończy. No i ostatecznie nie wiem, bo mi się materiał skończył, heh.
Ale nic to, 17 tomów cierpień wszelakich nie ma prawa zakończyć się cukierkowym happy endem.
Jednak, mimo zmęczenia, uważam, że ta druga część stanowi o prawdziwej sile tej mangi. Sposób, w jaki bohaterowie radzą sobie z traumami oraz ich wzajemne relacje, rozterki i nieporozumienia, przedstawione są naprawdę wspaniale. Autorka pokazuje, że takie doświadczenia pozostawiają rany, które tak naprawdę nigdy się nie zabliźniają i w każdej chwili ból/strach/pogarda dla siebie mogą powrócić.