Tanuki-Manga

Hikari Hanazono jest sympatyczną, ładną dziewczyną z charakterem. Ma tylko jedną poważną wadę – zawsze musi być „numerem jeden”. Jej ojciec, wielki fan wrestlingu, postanawia szkolić swą córkę w tym kierunku – i jest ona niepokonana, do momentu aż spotyka Keia Takishimę. Od tego czasu, czyli od szóstego roku życia, nieustannie rywalizują praktycznie w każdej dziedzinie. Niestety Kei okazał się nie tylko świetnym zapaśnikiem – jest również genialnym uczniem (a w zasadzie geniuszem we wszystkim, co robi). Jedyne, czego nie potrafi, to pokazać Hikari, że tak naprawdę coś do niej czuje. Hanazono postanawia uczynić celem swego życia „pokonanie” Keia. Z tym zamiarem udaje się za nim do tego samego liceum, które niestety okazuje się być jednym z najdroższych w Japonii. Jej ojciec, stolarz, mimo że nie jest zadowolony z tego faktu, widząc determinację i ambicję córki, decyduje się na opłacanie wysokiego czesnego. Trafia ona do specjalnej siedmioosobowej klasy dla najwybitniejszych uczniów o nazwie „Special A”, mającej zajęcia w osobnym budynku­‑szklarni, indywidualny tok nauczania oraz kilka innych przywilejów.

Jak widać, fabuła mangi nie jest jakoś wybitnie skomplikowana. Nie da się ukryć, że to typowa komedia shoujo z wątkiem romantycznym, główną bohaterką o złotym sercu i idealnym chłopaku, który nigdy nie miałby szans zaistnieć w życiu codziennym. Poziom realizmu jest bliski zeru – wprawdzie nie ma tu elementów magicznych, jednak sama szkoła, postać Keia, pięcioletnie dziecko­‑zapaśnik… Tak, realizm na pewno nie jest cechą tej mangi. Historia też jest dosyć banalna, przewidywalna i przesłodzona. Co w takim razie urzeka?

Przede wszystkim postaci – zacznę od samej Hikari. Ma ona wiele cech typowej bohaterki tego typu mang, jest ładna, miłosierna, przyjacielska, pruderyjna, pozornie głupiutka… Jednym słowem: anioł. Jednak mimo wszystko coś ją wyróżnia i pozwala poczuć do niej sympatię. Nie zawsze zachowuje się idealnie, popełnia błędy, jest wyśmiewana przez innych i przede wszystkim – cały czas pozostaje numerem dwa. Dzięki temu, że potrafi walczyć i się bronić, nie okazuje się jedną z tych głównych bohaterek, które niczym Usagi z Sailor Moon czekają tylko na to, aż z opresji wybawi ją odważny Mamoru. Hikari nie należy też do tych słodziutkich, ciamajdowatych dziewczyn, które potrafią tylko irytować i załamywać czytelnika. To normalna, sympatyczna dziewczyna, która nie jest ani szczególnie bogata, ani genialna, – a jej wyidealizowane lub po prostu nierealistyczne zachowania nie przeszkadzają. W końcu jako główna postać mangi shoujo wręcz musiała zostać doprawiona kilkoma cechami, które pozbawiają jej postać racji bytu w rzeczywistym świecie.. Poza tym to naprawdę urocza bohaterka, w której irytować może tylko jej niedomyślność i naiwność, ale do tego już zdążyłam się przyzwyczaić w tego typu seriach. Kolej na Keia – zimnego geniusza – dla większości dziewczyn mężczyzny idealnego. Cyniczny, ironiczny, piękny, jednak ewidentnie niezadowolony z życia. Jego drugie oblicze, zakompleksionego chłopca, któremu kazano za wcześnie dorosnąć, ujmuje i dodaje historii szczyptę realizmu. Jednak najwięcej sympatii wzbudza „rzucając” różne zabawne teksty, wyraźnie podnosząc poziom humoru w komiksie, dzięki czemu momentalnie staje się jednym z ulubionych bohaterów niemal każdego czytelnika. Pozostałe postaci, czyli głównie reszta specjalnej klasy (typowo komediowa piątka – agresywna Akira, muzycznie „utalentowane” bliźniaki Megumi, i Jun, będący synami dyrektorki szkoły Tadashi, a także zaprzyjaźniony ze wszystkimi zwierzętami Ryuu) oraz przyjaciel Keia i Akiry z dzieciństwa, Yahiro, ubarwiają historię, jednak ich doświadczenia czy charaktery nie są zbytnio zgłębione. To jednak nie razi, głównie dlatego, że nie stanowi to istoty tej mangi.

Kreska nie wyróżnia się niczym szczególnym – jest niestety dosyć niedbała, jednak same postaci (ich twarze i sylwetki) wyglądają dobrze. Na tła nie zwracałam szczególnej uwagi, bo w zasadzie nie są one dla historii jakoś specjalnie istotne. Pod względem artystycznym komiks nie przykuwa uwagi, lecz nie wydaje mi się, żeby to było zamiarem autorki. Założeniem było raczej stworzenie walczącej ze smutnym realizmem, zwariowanej komedii shoujo, pełnej humoru i wątków romantycznych.

Z góry ostrzegam, że jeśli ktoś już widział anime o tym samym tytule, to czytanie komiksu może trochę znudzić. Telewizyjna adaptacja stanowi idealne odwzorowanie mangi, w którym nie pominięto praktycznie żadnego wątku. Spotkałam się z opiniami osób, które uważają mangę za zabawniejszą. Ja jednak mam lepsze wspomnienia z seansu telewizyjnego niż lektury.

Jeśli ktoś poszukuje mangi poważnej, zgłębiającej niejednoznaczne charaktery postaci i o skomplikowanej fabule, radzę omijać Special A z daleka, bo ewentualna lektura będzie mieć funkcję czysto rozrywkową. To komedia, mająca na celu wprawić czytelnika w dobry nastrój i rozczulić każdą miłośniczkę shoujo. Lekka, przyjemna i pozytywna. Mam do tej serii bardzo dużo sympatii i moja ocena wynika też po części z tego, że jestem fanką tego typu historii, więc reszta czytelników ma szansę ocenić ją jakieś dwa lub nawet trzy punkty niżej. Specyficzny, dość infantylny humor może niektórych zachwycać, a niektórych dobijać swoim prymitywizmem. Jeśli jednak lubisz tytuły typu Skip Beat! czy Kaichou wa Maid­‑sama!, to ten również powinien ci się spodobać.