Tanuki-Manga

Nuku Nuku to jedną z najdziwniejszych mang, jakie w Polsce wydano. Zaznaczyć przy tym pragnę, że słowo „najdziwniejszy” nie odnosi się do fabuły – ta jest raczej zwyczajna. Chodzi mi raczej o sposób jej wydania. Manga Niezwykła Dziewczyna­‑Kot została wydana w roku 2000 przez wydawnictwo Mangaya jako pierwsza i ostatnia manga, która ukazała się pod szyldem tegoż wydawcy. Jakość wydania robi wrażenie – kredowy papier, kolorowe strony (całkiem sporo), zestaw pocztówek jako dodatek. Format też był nietypowy, bo zeszytowy, zamiast tradycyjnie mangowego – tomikowego.

Przejdźmy do konkretów, dotyczących fabuły. Ta do zbyt wymyślnych nie należy. Mamy więc genialnego naukowca, któremu pewnego wieczora syn przynosi ciężko rannego kota (kotkę?) i prosi, aby pomógł zwierzątku. Tata bierze się do roboty i wkrótce zamiast kota mamy nadzwyczajną pod każdym względem nastolatkę, będącą androidem, w którym osobowości ludzka i kocia zostały połączone. Nuku Nuku (bo tak zostaje nazwana nasza bohaterka, na co nietrudno wpaść, patrząc na tytuł) zostaje zaadoptowana przez rodzinę. Dla ojca jest ona przedmiotem do analiz, dla synka zaś staje się najlepszą przyjaciółką. Jak łatwo z powyższego opisu wywnioskować, Nuku Nuku to historia lekka, łatwa i przyjemna, właściwie dla każdego, poza może tymi, którzy mang mniej ambitnych od Ghost in the Shell nie biorą do ręki.

Niezwykła Dziewczyna­‑Kot – Nuku Nuku zawiera cztery historyjki, z których pierwsza to krótki prolog, wydany w kolorze. Następne dwie to zwykłe mangowe rozdziały. Drugą połowę mangi zajmuje historia pt. Nuku Nuku wyrusza w kosmos. Jest ona o tyle nietypowa, że została złożona z kadrów pochodzących z anime, uzupełnionych dymkami – sposób znany choćby z wydawanego swego czasu przez TM Semic „komiksu” Sailor Moon (nie mylić z tomikowym wydaniem JPF). Jest ona, naturalnie, całkowicie kolorowa.

Dość dziwny układ owocuje pewnym chaosem. O ile pierwsze trzy historyjki są w miarę logiczne, o tyle ostatnia dzieje się w nieco innych realiach czasowych i pojawiają się tam postacie, których w mandze nie było, przez co czytelnik ma prawo czuć się zdezorientowany. Być może wydawca próbował takim dodatkiem uatrakcyjnić ten tytuł – nie było by to może takie złe, gdyby zajmowało kilka stron, nie zaś połowę całego tomu. Wyobraźcie sobie, jak by wyglądało, gdyby na przykład do mangi Sailor Moon dorzucono epizod z Sailor Moon S...

Warto zwrócić uwagę na styl tłumaczenia. Jest ono całkiem niezłe, ciekawie zaś rozwiązano kwestię wyrazów dźwiękonaśladowczych. Zachowano bowiem tekst japoński, obok niego znajduje się polska wersja, zaś niżej, w przypisie, podano, co dana onomatopeja oznaczać miała w oryginale. Choć może wydawać się dziwne, sprawdza się wyśmienicie.

Jakość wydania stoi na wysokim poziomie: kolorowa kredowa obwoluta, kredowy papier, efektowny, ręcznie malowany prolog. Strony czarno­‑białe również prezentują się nieźle, zaś wydane na kredzie kadry z anime są dobrej jakości (przypomnijcie sobie te nieszczęsne, wspomniane już wyżej, polskie Sailorki, wydane na fatalnym papierze). Całość ma dziewięćdziesiąt stron, z których dziewięć to kolorowy prolog, trzydzieści siedem to dwa czarno­‑białe rozdziały, zaś połowę stanowią wspomniane już zrzutki. Bonusem jest zestaw pocztówek, a oprócz nich mamy jeszcze kupon konkursowy. Widać wyraźnie że wydawca przyłożył się solidnie do jakości wydania. Za to też trzeba było płacić, bo cena, jak na owe czasy, do niskich nie należała (25 złotych). Dziś, po sześciu latach, zdobycie tej mangi nie jest rzeczą łatwą, choć czasem pojawia się na konwentowych wyprzedażach lub na aukcjach Allegro.