Tanuki-Manga

Jedna z autorek już na wstępie – a dokładniej na skrzydełku obwoluty – zapowiada, że w tym tomie „wiele sekretów wychodzi na jaw”, i o ile nie przypisywałabym tym „sekretom” aż takiej roli fabularnej, to rzeczywiście dzieje się dużo, i to nawet w dość poukładanym ciągu. Nawet William zyskuje konkretną motywację, która może być motorem do działania, a jego wymarzona wizja daje czytelnikowi jako taki obraz tego, jak powinna się skończyć ta historia przy sprzyjających wiatrach. Właśnie, William orientuje się, czego tak naprawdę pragnie. Jest to nadzwyczaj proste pragnienie, które wraz z rozwojem historii było najprawdopodobniej coraz silniejsze, ale dopiero teraz zdał sobie z niego sprawę. Zadzierzgnięte więzi między nim a demonami i aniołami, codzienność szkoły w otoczeniu tego kolorowego towarzystwa, a przede wszystkim jego brak, kiedy rozpierzchło się wojować, dojmująco uświadomiły mu, jak bardzo cenne były dla niego chwile spędzone z menażerią nie z tego świata. Niestety, zbliżająca się wojna demonów, aniołów i ludzi stoi na przeszkodzie w spełnieniu tego marzenia, i nawet to, że Dantalion okazuje się pragnąć tego samego co William, nie jest w stanie poprawić sytuacji.

Podczas romantycznego spotkania tej dwójki (autorki bardzo, bardzo się starają, żeby to nie było yaoi, nigdy granicy nie przekraczają, tylko tuptają grzecznie o krok od niej, czasami nadeptując na linię) Dantalion wyjawia swoje grzechy, opowiada Williamowi o aniołach początku, o Lucyferze za jego czasów anielskich i o świecie, w którym układ sił był całkiem inny od obecnego. Oraz o swojej zdradzie, przez którą na karty komiksu wstępuje mrok, a w czytelniku budzi się chęć przeskoczenia kilku stron. Niemniej przyznaję, że większość wydarzeń i działań bohaterów nie jest tak chaotyczna jak do tej pory, a sojusze, jakie zawierają, zapewne są tymi ostatnimi przed punktem kulminacyjnym. Zdaje się, że nawet nieco dojrzeli, włącznie z Williamem, tylko kiedy to się stało? Przegapiłam… I tylko Sytry'ego żal – tańczy, jak mu Metatron (urastający do rangi głównego knuja) zagra i nie ma na tyle silnej woli, by coś z tym zrobić.

Tomik jest zdecydowanie lepiej poukładany niż poprzednie, od jakiegoś czasu panuje tendencja wzrostowa jakości – być może skupienie się na zamknięciu historii wymagało od autorek niejakiej dyscypliny. Dzięki temu ogarnięciu chaosu czyta się to płynniej, chociaż martwi mnie udział Czterech Jeźdźców Apokalipsy. Mam nadzieję, że nie odegrają większej roli w nadchodzących wydarzeniach, bo miło byłoby w końcu powitać koniec tej historii.

Z obwoluty zerka Sytry ze skrzydełkami, a pod nią kryją się informacje na temat występujących w tym tomie Azraela oraz Razjela. Szczególną ciekawostką jest relacja autorki z musicalu na podstawie właśnie Księcia Piekieł. Poza zachwytami nad absolutnie wszystkim padają również nazwiska aktorów, którzy wcielili się najważniejsze role, oraz opinie o ich grze (oczywiście same superlatywy). Poza tym tomik nie wyróżnia się na tle poprzednich, acz tym razem nie dopatrzyłam się niczego, czego mogłabym się czepić w ramach rozbudowywania akapitu dotyczącego jakości edycji. Ot, ładnie wydana manga.