Tanuki-Manga

Jedną z kluczowych postaci trzeciego tomu (a właściwie pierwszej połowy drugiego tomu polskiego wydania) jest matka Kenty – Fumiyo, która podejmuje pracę w pewnym hotelu. Okazuje się, że jeden z pokojów wynajmuje nieletnia prostytutka, która uciekła z domu po rozwodzie rodziców. Czując się odpowiedzialną za los dziewczynki (która w końcu jest w wieku jej syna), kobieta postanawia jej pomóc, przy czym wykazuje się tu godną uwagi determinacją. Jednocześnie powoli przestaje działać krew, którą Karin „wpompowała” w Fumiyo wcześniej. Na scenie pojawia się też brat głównej bohaterki, który po części z przekory, po części z racji „walorów smakowych” bierze sobie na cel matkę przyjaciela własnej siostry. Tomik ten uzupełnia krótka historyjka poświęcona Anju, młodszej siostrze Karin i jej nietypowym lalkom, które, jak się czytelnik przekona, są cokolwiek makabryczne nie tylko na zewnątrz.

Tomik czwarty (czyli druga połowa tomu drugiego) oddaje więcej pola dwójce głównych bohaterów. Karin dostrzega zagrożenie, jakie wisi nad Fumiyo i postanawia ponowić operację z pierwszego tomu. Problem w tym, że skoro w obecności Kenty tak łatwo wzburza się jej krew, powinna unikać chłopaka. Tymczasem los, jak to w takich sytuacjach zwykle bywa, ma zgoła odmienne plany. Ren sukcesywnie śledzi Fumiyo, by w odpowiedniej chwili, kiedy stres osiągnie odpowiedni poziom, urządzić sobie kolację. Choć na dłuższą metę nie miałoby to znaczenia, Karin uważa, że zgoda na coś takiego byłaby z jej strony zdradą Kenty. Gdy zaś starszy brat okazuje się nie do przekonania, na scenę wkraczają pozostali członkowie rodziny Maaka, którzy do tej pory tylko przyglądali się rozwojowi sytuacji. Ostatni rozdział to historia z przeszłości Rena.

Zwraca uwagę jeden fakt – fanserwis. W stosunku do pierwszego tomu, tutaj Karin wydatnie urosły piersi. Autorka eksponuje to na ostatniej stronie okładki a także w środku, gdzie m.in. każe nosić swojej bohaterce obcisły strój, uwydatniający to i owo. Ponoć w anime rozrost klatki piersiowej postępował regularnie, wraz z kolejnym odcinkami. Miejmy nadzieję, że w mandze zatrzyma się na tym etapie. Na nieco dalszy plan schodzą ojciec i matka Karin, zaś do przodu wychodzi Ren, który na dodatek staje się tu bohaterem negatywnym. Nieco więcej miejsca poświęcono też szkolnym perypetiom bohaterów. Mimo, że całość nadal pozostaje raczej komedią, pojawiają się tu także tematy poważniejsze, jak choćby kwestia podejścia do prostytuowania się nieletnich i hipokryzji, jaką okazują niektórzy Japończycy w tym temacie.

Od tego wydania znajdziemy w każdym z tomików historie poboczne, poświęcone określonym bohaterom. Do tego pojawiają się tu znane już z pierwszego tomu paski poświęcone scenom z życia Yuny Kagesaki. Okładka wypada znacznie lepiej niż poprzednio, rysunek nie uległ natomiast większym zmianom – autorka nadal ma problemy z rysowaniem dorosłych postaci, które w jej wydaniu wyglądają dość groteskowo. Wyjątkiem pozostaje matka Kenty, a jej młodzieńczy wygląd zostaje nawet wykpiony w jednym z fragmentów. Tłumaczenie takich mang sprawia zazwyczaj problemy z racji języka, jakim posługują się bohaterowie. Trudno jest w komiksie oddać w sposób realistyczny język młodzieżowy. Tłumaczka radzi sobie z tym nie najgorzej, czasami celowo nawet naginając kwestie poprawnej wymowy, ale dzięki temu uzyskując większy autentyzm. Na ostatniej stronie pojawia się ogłoszenie o drukowaniu od kolejnego tomu fanartów nadesłanych przez czytelników.