Tanuki-Manga

Pierwszy rozdział tomu trzeciego przedstawia kolejne pomysły na zdobywanie przyjaciół przez Klub Sąsiadów. Tym razem celem jest kreowanie się na zabawnych gości, którzy śmieszą otoczenie zarówno żartem, jak i wyglądem. Bohaterowie rzucają więc po kolei suchary i zakładają absolutnie żałosne przebrania, które w ich mniemaniu muszą być śmiesznie. Bardzo sympatycznie wyśmiano w ten sposób kolejną grupę społeczną bujającą się po japońskich szkołach, punktując ich celnie aż do bólu.

Chyba każda osoba znająca mangi, zauważyła, że Klub Sąsiadów ma braki w kadrze. Tak, brakowało nauczyciela, który nadzoruje działalność klubu. Pewnego dnia Kodaka natyka się na małą dziewczynkę śpiącą na kanapie w ich pomieszczeniu. Maria, bo tak ma ta dziesięciolatka na imię, okazuje się nie tylko zakonnicą i nauczycielką, ale także opiekunką Klubu Sąsiadów. Rzecz jasna została w to wrobiona przez Yozorę, która zdaje się mieć wystarczająco sprytu, by Marię w pełni kontrolować.

Drodzy czytelnicy, pamiętajcie! Nie wszystko złoto, co się świeci. Kodaka przekonuje się o tym po raz kolejny, przypadkowo poznając Rikę Shigumę, piękną wynalazczynię. Ponieważ uratował jej życie po wypadku w pracowni biologicznej, dziewczę oferuje mu w ramach „zachowania masy” swoje dziewictwo. Tak, on już wie, że trafił do wylęgarni dewiantek, a przyszłość nie maluje się w jasnych barwach, jeśli chodzi o zmianę tego kierunku.

Eliza Stypińska po raz kolejny stanęła na wysokości zadania i stworzyła naprawdę dobre tłumaczenie. Dobór słownictwa, zwrotów i zachowanie przy tym charakteru wypowiedzi to naprawdę niemała sztuka w tym przypadku. Haganai bazuje na dialogach, niejednokrotnie specyficznych i wulgarnych, więc tłumaczenie serii do najłatwiejszych zadań nie należy. Pochwalić muszę również korektę, natknąłem się tylko na jedną literówkę: na stronie 54 jest „przecz do piekła” zamiast „precz”. Niestety, sytuacja z drukiem już tak dobrze się nie prezentuje. Zanotowałem cztery przypadki ucięcia tekstu w dymkach od zewnątrz strony, gdzie druk nie zmieścił się na kartce. Problem pojawia się na stronach 25, 57 (na tej wielokrotnie) oraz 167.

Oprawa techniczna nie odbiega w żaden sposób od dwóch poprzednich tomów. Kolorowa obwoluta przedstawia tym razem Kobato wiezioną przez Kodakę na bagażniku roweru. Część obrazka jest ucięta i staje się w pełni widoczna dopiero po odgięciu skrzydełka obwoluty, ale nie było fizycznej możliwości zmieścić tego inaczej w całości. Tył obwoluty zawiera krótki opis Klubu Sąsiadów, a pod spodem rysunek super­‑deformed, przedstawiający wszystkich członków klubu stylizowanych na postaci z klocków Lego. Grzbiet jest standardowy, różni się jedynie kolorystyką, rysunkiem postaci i numerem tomiku. Po raz kolejny zmianie uległa jednak okładka pod obwolutą. Tym razem przedstawia ona twarze „Pierożkowego demona” z jednego z japońskich opowiadań przytoczonych przez Kodakę, a pomiędzy nie wpleciono zdeformowane twarze bohaterów Haganai. Tytuł serii wraz z numerem tomiku został wpisany w okrąg, pomiędzy teksty „Pierożki z Gifu” i „Specjał regionalny”. Tylna okładka to już wyłącznie twarze demona, a na dole wypisano po raz kolejny autorów mangi. Grzbiet nie różni się niczym od tego z obwoluty.

Nie zabrakło rzecz jasna kolorowych stron. Pierwsza z nich przedstawia ziewającą Kobato w koszuli nocnej i tytuł serii, a kolejne Marię, Yukimurę oraz Rikę. Spis treści został umieszczony na tle głowy Kobato, części rysunku widocznego na obwolucie. Na końcu po raz kolejny znajdziemy list od Yumi Hirasaki, a także dwa czarno­‑białe rysunki, jeden przedstawiający Kobato, a drugi Senę.

Kolejne tomy nie powinny nudzić czytelnika. Klub skompletował członków i kto wie, co ta grupa szaleńców może wymyślić. Historia na razie jest naprawdę ciekawa i zabawna. Do poprawy na pewno pozostają błędy w druku, albowiem tłumaczenie dopracowano już niemal do perfekcji.